ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 364

เสินอี่ว์ตอบด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด: "ตอนนี้ชาวบ้านต่างก็รู้แล้วว่าในจวนมีเด็กผู้หญิงสองคน ที่ท่านอ๋องปิดข่าวไม่ยอมให้แพร่กระจายออกไป ก็เพราะเด็กผู้หญิงสองคนนั้นเป็น.....ลูกไม่มีพ่อ สรุปย่อ ๆ ก็คือมีข่าวลือซุบซิบมากมาย และข่าวลือส่วนใหญ่ก็พูดกันแบบไม่ค่อยน่าฟังนักขอรับ "

แม้แต่ชาวบ้านก็รู้แล้วว่ามีเด็กผู้หญิงอยู่ในจวน ดูเหมือนว่าคนที่อยู่เบื้องหลังจะเตรียมความพร้อมไว้ดีมากจริง ๆ

กู้โม่หานขมวดคิ้วมุ่น ใบหน้าหล่อเหลาเย็นเยียบลงเรื่อย ๆ

“เจ้าไปจัดการกับข่าวลือพวกนี้ก่อน ถ้าใครหน้าไหนบังอาจพูดว่าลูกของข้าเป็นเด็กไม่มีพ่อ ก็ตัดลิ้นมันทิ้งซะ เชือดไก่ให้ลิงดูเป็นเยี่ยงอย่าง! แล้วสืบหามาให้ได้ว่าใครเป็นคนปล่อยข่าว!”

เสินอี่ว์ประสานมือตอบรับ "ขอรับ ท่านอ๋อง!"

ตอนนี้สถานการณ์เร่งด่วน เสินอี่ว์รู้ดีว่าพอกู้โม่หานเข้าวังไป ต้องเผชิญหน้ากับการต่อสู้ที่ยากลำบากครั้งใหญ่ จึงไม่กล้ารอช้า หันหลังออกไปจัดการเรื่องนี้ตามคำสั่งทันที

ที่เรือนเซียงหลิน มีกงกงมารอเขาอยู่นานแล้ว

ทันทีที่กู้โม่หานมาถึง พวกเขาก็ค้อมกายทำความเคารพเขาอย่างนอบน้อม "คารวะอ๋องอี้"

กู้โม่หานไม่สนใจพวกเขา รีบหันไปดูหนูน้อยทั้งสองคนก่อน พวกนางจับมือกันแน่น ยืนอยู่อีกด้านด้วยท่าทางประหม่า ข้าง ๆ กันนั้นคือโม่หวิ่นหมิงที่มีสีหน้าเย็นเฉียบ ยังมีอวี๋เฟิงกับอาจี้ไปจนถึงคู่พี่น้องเซียงอวี้ รวมถึงพ่อบ้านกาวที่คอยคุ้มครองอยู่ข้างกายพวกเขาไม่ห่าง

ทุกคนต่างมีสีหน้าเคร่งเครียดหนักอึ้ง

เขาเดินตรงเข้าไปหาเด็กน้อยทั้งสองทันที เกี๊ยวน้อยจับมือของซาลาเปาน้อยไว้แน่น มองไปที่กู้โม่หานด้วยท่าทางเหมือนทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ

โม่หวิ่นหมิงจ้องกู้โม่หาน น้ำเสียงเย็นเยียบดุจลิ่มน้ำแข็ง "พวกเขาบอกว่าจะพายัยหนูทั้งสองเข้าวัง"

กู้โม่หานไม่สั่งให้พวกเขาลุกขึ้น ทั้งขันทีและราชองครักษ์จึงทำได้แค่ต้องอยู่ในท่าแสดงความเคารพต่อไป ไม่กล้ายืดตัวลุกขึ้น แต่เมื่อได้ยินดังนั้น ขันทีก็รีบพูดขึ้นอีกครั้งว่า: "ถูกต้องแล้วท่านอ๋องอี้ ฝ่าบาททรงมีรับสั่ง ออกพระราชโองการให้ท่านกับ.....คุณหนูทั้งสองเข้าวังอย่างเร่งด่วน"

“ข้ารู้แล้ว” กู้โม่หานยื่นมือออกไปจูงมือของเกี๊ยวน้อยกับซาลาเปาน้อย แม้ดวงตาจะเย็นชา แต่น้ำเสียงกลับนุ่มนวลอย่างยิ่ง “เกี๊ยวน้อย ซาลาเปาน้อย ตอนนี้ตามข้าเข้าวังก่อนนะ มีใครบางคนอยากพบพวกเจ้า นะ?”

ยังที่ไม่ทันที่เกี๊ยวน้อยกับซาลาเปาน้อยจะได้พูดอะไร ก็มีแรงกดมหาศาลที่ท่อนแขนของกู้โม่หาน

โม่หวิ่นหมิงจ้องเขาตาเขม็ง น้ำเสียงค่อนข้างเย็นชาและเคร่งเครียด "เจ้าต้องสัญญากับข้ามาก่อน ว่าจะปกป้องยัยหนูทั้งสองให้ดี รวมถึงหว่านหว่านด้วย"

คนของราชสำนักบุกเข้ามาอย่างอุกอาจแบบนี้ มองปราดเดียวก็รู้แล้วว่าชาติกำเนิดของยัยหนูทั้งสองถูกเปิดเผยแล้ว ซึ่งต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่ ๆ

ยิ่งไปกว่านั้น ก่อนหน้านี้ก็มีคนคิดจะฆ่ายัยหนูทั้งสอง ตอนนี้มีคำสั่งให้เข้าวัง ทำไมเขาถึงมีความรู้สึกว่า เหมือนกำลังส่งลูกแกะเข้าปากเสืออย่างไรอย่างนั้นเลยนะ?

กู้โม่หานปรายตามองเขาแวบหนึ่ง สะบัดมือของโม่หวิ่นหมิงออก แล้วพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียดจริงจังอย่างยิ่ง

“พวกนางเป็นลูกกับภรรยาของข้า แน่นอนว่าข้าย่อมปกป้องพวกนางเป็นธรรมดา เจ้ารั้งอยู่ในจวน ก็จงดูแลตัวเองให้ดีไปเถอะ”

พูดจบ เขาก็เอื้อมมือไปอุ้มแม่หนูน้อยขึ้นมาข้างละคน ก่อนจะมองไปที่พ่อบ้านกาวแล้วพูดว่า: "ดูแลท่านแม่ให้ดี หากหมัวมัวมีเรื่องอะไรที่ต้องการ เจ้ากับเสินอี่ว์ก็ตัดสินใจกันเองได้เลย ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาล่ะก็ ข้าจะถามเอาความกับเจ้า!"

แม้ว่าซาลาเปาน้อยจะกลัวแทบตาย แต่ก็ยังฝืนกัดริมฝีปากแล้วพูดว่า "อื้ม ข้าก็ไม่อยากให้พวกเจ้าถูกลงโทษเหมือนกัน ข้าไม่ชอบให้ท่านแม่บาดเจ็บ....แล้วข้าก็ไม่ชอบให้เจ้าถูกทำร้ายจนบาดเจ็บด้วยเหมือนกัน"

ดวงตาของกู้โม่หานพลันแข็งทื่อ

เขามองเด็กน้อยทั้งสองที่ยังอ่อนวัยแสนจะไร้เดียงสา ทั้งที่กลัวแทบตายแต่กลับกล้าหาญ หัวใจพลันอ่อนยวบลงไปเป็นกอง

เห็น ๆ อยู่ว่าคนที่พลอยถูกดึงให้เข้ามาลำบากคือพวกนางสองพี่น้อง แต่พวกนางกลับคิดอยากจะปกป้องเขากับหนานหว่านเยียน

สองพี่น้องคู่นี้ ช่างเป็นเด็กที่รู้ความเหลือเกินแล้ว

เขาอดไม่ได้ที่จะสวมกอดพวกนางสองพี่น้อง กอดเอาไว้ในอ้อมแขนจนแน่นสนิท

“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเจ้าจริง ๆ ปล่อยให้ข้ากับท่านแม่ของพวกเจ้าจัดการเองก็พอ พวกเจ้ายังเด็ก ยังไม่ต้องคิดแก้ไขปัญหาเองหรอก แต่ควรได้รับการปกป้องจากผู้ใหญ่ให้ใช้ชีวิตอยู่อย่างปลอดภัยต่างหาก”

แววตาของเขาเย็นชาและมืดทะมึนลงอย่างน่ากลัว คล้ายกับว่าจู่ ๆ เขาจะเข้าใจขึ้นมาแล้วว่าจุดอ่อนกับเกราะคุ้มกันที่หนานหว่านเยียนมักจะพูดถึงทุกครั้งนั่นมันหมายถึงอะไร ในฐานะคนเป็นพ่อแม่ ลูก ๆ คือขีดจำกัดต่ำสุดที่ไม่ว่าใครก็ไม่อาจแตะต้องได้

“ไม่ต้องกลัวนะ ข้าจะไม่ยอมให้ใครแตะต้องพวกเจ้าได้แม้แต่ปลายผมสักเส้น!”

ต่อให้เป็นโอรสสวรรค์ เขาก็ไม่อนุญาต——