ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 376

นางรีบยกขาขึ้น เตะกู้โม่หานแรงๆ อยากเตะเขาตกลงไปบนเตียง

กู้โม่หานได้สติ รีบจับข้อเท้าเนียนขาวของนางไว้

เขาไม่รู้ว่าทำไมถึงควบคุมตัวเองไม่ได้ อยากจูบนางตลอด สีหน้าเขินอายมาก เป็นความรู้สึกที่พยายามไม่รู้สึกต่อนาง

“หนานหว่านเยียน เจ้าอ่อนโยนหน่อยได้หรือไม่ ยังไงข้าก็เป็นสามีของเจ้านะ เอาแต่ตีข้า เจ้าเป็นพระชายาประสาอะไรกัน?”

หนานหว่านเยียนโกรธจนหัวเราะออกมา แล้วลดขาลง

“ข้าตกใจเลยเตะออกไปไง เจ้าพูดมาสิ เจ้าทำตัวลับๆล่อๆ เจ้าคิดจะทำอะไรข้า?”

กู้โม่หานพูด “ข้าแค่เห็นใบหน้าเจ้ามีอะไรติดอยู่ เลยอยากช่วยเอาออกให้เจ้า”

หนานหว่านเยียนลูบใบหน้าตัวเอง สะอาด ไม่มีอะไรติดอยู่ นางหรี่ตาจ้องมองกู้โม่หาน

“ใบหน้าข้ามีอะไร กู้โม่หาน เจ้าคงไม่ได้คิดจะจูบข้าหรอกนะ?”

ช่วงนี้ นางคิดว่ากู้โม่หานเปลี่ยนไป ปกป้องนาง ดีต่อนาง อาจเป็นเพราะเขาชอบนางแล้วก็ได้

แต่ผ่านเรื่องเมื่อวานไป นางก็เข้าใจแล้วล่ะ ก่อนหน้านั้นนางคงคิดไปเอง กู้โม่หานไม่เคยคิดจะรักนางเลย

มีเพียงแค่ความคิดที่อยากควบคุมนางไว้ก็เท่านั้น

แต่การกระทำเมื่อกี้ของเขา ก็แปลกมากจริงๆ

กู้โม่หานใจสั่น สายตาจับจ้องนางนิ่ง

“คิดอะไรบ้าๆ ข้าจะมีความคิดแบบนั้นต่อหญิงปากร้ายอย่างเจ้าได้ยังไง”

นางคือหญิงปากร้ายเหรอ?!

หนานหว่านเยียนแสยะยิ้ม เหมือนแมวน้อยที่โมโห อยากข่วนหน้าเขาให้เละ!

ทันใดนั้น นอกประตูก็มีเสียงข้ารับใช้ในวังดังขึ้น “ไท่จื่อ ไท่จื่อเฟย หม่อมฉันเอาน้ำล้างหน้ามาเพคะ”

ไท่จื่อเฟย?

หนานหว่านเยียนยังไม่ชิน นางเดินอ้อมกู้โม่หานลงจากเตียง รีบสวมเสื้อผ้าแล้วใส่รองเท้า เดินออกไปด้านนอก “ออกมาเปลี่ยนยา”

กู้โม่หานมองดูแผ่นหลังของนาง ขมวดคิ้วเป็นปม ควบคุมความคิดไม่ซื่อของเขาไว้ ต่อมาก็เดินตามออกไป

และในตอนนี้ ไทเฮาก็พาเด็กสองคนเดินมาทางตำหนักนอนของหนานหว่านเยียน

มือซ้ายของนางจับมือซาลาเปาน้อย มือขวาจับมือเกี๊ยวน้อย อารมณ์ดีมาก

สองพี่น้องเปลี่ยนเสื้อผ้าในวังแล้ว ใบหน้าของซาลาเปาน้อยเนียนขาวและอมชมพูเล็กน้อย ดูเหมือนหุ่นตุ๊กตาปั้นเลย ซาลาเปาน้อยมัดผมสองข้างน่ารัก กะพริบตาใสมองดูรอบๆอย่างสงสัย

น่ารักจริงๆ

ไทเฮายิ่งดูก็ยิ่งชอบ “ในวังมีกฎเกณฑ์เยอะ แต่ถ้าอยู่กับเสด็จย่าทวด พวกเจ้าไม่ต้องสนใจเรื่องพวกนั้นหรอก ทำตามใจพวกเจ้าได้เลย”

เด็กสองคนพยักหน้า “ขอบพระคุณเสด็จย่าทวดเพคะ”

“พ่อแม่ของพวกเจ้าอยู่ในจวนเป็นยังไงบ้าง?”

เกี๊ยวน้อยกำลังจะพูดความจริง ซาลาเปาน้อยดึงแขนเสื้อนางไว้ก่อน แล้วพูดว่า: “เสด็จย่าทวด ข้ากับพี่สาวก็ไม่รู้เหมือนกันเพคะ”

เรื่องนี้ พวกนางจะพูดมั่วไม่ได้ กลัวทำให้ท่านแม่ลำบาก

ไทเฮามองออกว่าเด็กสองคนไม่อยากพูดมาก เลยไม่ได้บังคับ แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า

“ไม่รู้ก็ไม่เป็นไร ต่อไปจะต้องทำให้พ่อแม่พวกเจ้ารักกันมากๆนะ พวกเขารักกันมากๆแล้ว พวกเจ้าถึงจะมีชีวิตที่ดี”

เสด็จย่าทวดอยากให้ลุงกู้กับท่านแม่อยู่ด้วยกันเหรอ?

เมื่อวานลุงกู้สละชีวิตเพื่อปกป้องท่านแม่ เด็กสองคนก็ซาบซึ้งใจมาก ในใจก็อยากให้ทั้งสองได้อยู่ด้วยกันจริงๆ

“เข้าใจแล้วเพคะ เสด็จย่าทวด”

ไทเฮายิ้มตาหรี่เป็นเส้นตรง พาเด็กสองคนเดินเข้าตำหนัก

ตลอดทาง ทุกคนในวังก็เปลี่ยนคำเรียกกันหมด