ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 375

มีลูกอีกคน?

หนานหว่านเยียนเบิกตาโพลง นางมองเขาด้วยความสับสน “เจ้าพูดบ้าอะไรกัน เจ้า……อื้อ”

กู้โม่หานจับข้อมือนางไว้แน่น ก้มหน้าลงไปบดขยี้ริมฝีปากของนางแรงๆ

หน้าผากของนางหนุ่มเหงื่อแตก เพราะขยับแรงจึงทำให้แผลด้านหลังปริออก แต่เขากลับไม่สนใจเลย

เขารู้สึกโกรธ หลายเรื่องปะปนกันไป ทันใดนั้นก็เกิดเป็นประกายไฟ

ครั้งแรกของหนานหว่านเยียนไม่ใช่ของเขา ไม่รู้ว่านางให้ผู้ชายคนไหนไป

หนานหว่านเยียนไม่ชอบเขา

หนานหว่านเยียนชอบบอกเลิกเขาตลอด แล้วยังจะพาลูกของเขาไปอีก……

เหอะ เขาจะให้นางไปได้ยังไง นางเป็นลูกสาวของศัตรูเขา นางติดค้างเขา ชาตินี้นางต้องชดใช้โดยการอยู่กับเขาไปตลอดชีวิต มันมีปัญหาตรงไหนกัน?

กู้โม่หานไม่เหมือนจูบ เหมือนกัด เหมือนจะเขมือบนางไปทั้งตัว ริมฝีปากของหนานหว่านเยียนเจ็บมาก นางโกรธแทบตาย ดิ้นไม่หยุดแต่ก็ถูกเขากดเอาไว้แน่น

จนกระทั่งเขาเริ่มเปลี่ยนไปจูบที่อื่น อารมณ์หวั่นไหว หนานหว่านเยียนไม่รู้ว่าเอาแรงมาจากไหน เตะเขาไปปลายเตียงแรงๆ แล้วดิ้นหลุดออกมาได้

นางผลักเขาออกแรงๆ ตบเพื่อให้เขาตั้งสติ “กู้โม่หาน เจ้าบ้าไปแล้วหรือไง! ตอนนี้เจ้าอยากผิดสัญญาใช่ไหม?”

กล้าจูบนาง ยังอยากนอนกับนางงั้นเหรอ!

เขาต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ เมื่อกี้ยังบอกว่าไม่มีทางชอบนาง ตอนนี้มาทำแบบนี้กับนาง……เขายังอยากมีลูกอีกคนอีก คิดบ้าอะไรของเขากันแน่!

ใบหน้าแสบร้อน แผลฉีกออกจนรู้สึกเจ็บ กู้โม่หานเหมือนจะมีสติขึ้นมาเล็กน้อย ร่างกายแข็งทื่อ มองหนานหว่านเยียนโดยพูดไม่ออก

หนานหว่านเยียนรีบลงจากเตียง รักษาระยะห่างกับเขา แล้วจ้องมองเขาด้วยสายตาหวาดระแวง

“กู้โม่หาน ข้าขอเตือนเจ้าไว้นะ ตอนนี้ชีวิตเจ้าอยู่ในมือข้า อย่าลืมสัญญาระหว่างเราสิ การไม่รักษาสัญญา ไม่มีผลดีต่อเจ้าเลยนะ!”

และนางก็มีประโยชน์ต่อกู้โม่หานขนาดนั้น ช่วยชีวิตหยีเฟยได้ ช่วยเขาครองอำนาจได้ เขายังกล้าไม่รักษาสัญญาอีกเหรอ

ถึงกู้โม่หานจะไม่ห่วงชีวิตตัวเอง มีหยีเฟยอยู่ เขาก็ต้องทำโดยระมัดระวังอยู่ดี

ใบหน้าหล่อเหลาของกู้โม่หานซีดเซียว มือใหญ่กำหมัดแน่น สายตาจ้องมองนางนิ่งๆ

“หนานหว่านเยียน ข้าไม่ผิดสัญญาหรอก แต่เรื่องมาจนถึงวันนี้แล้ว เจ้าไม่คิดเพื่อตัวเอง แต่จะไม่คิดเพื่อเด็กๆหน่อยเลยเหรอ? ตอนนี้พวกนางไม่เพียงแต่มีเชื้อสายราชวงศ์ และยังเป็นจวิ้นจู่ในรอบร้อยปีด้วยนะ ต่อไปไม่แน่อาจจะเป็นองค์หญิงที่ทุกคนนับถือเคารพก็ได้”

“ข้าจะไม่ทำอะไรพวกนาง จะรักษาพวกนางไว้ยิ่งชีพ แต่เจ้ากลับไม่อยากให้พวกนางใช้ชีวิตดีๆ และยังให้พวกนางหนีไปตามเจ้าอีก เจ้าอยากได้แบบนั้นเหรอ?”

สีหน้าของหนานหว่านเยียนเปลี่ยนไป นางขมวดคิ้วเล็กน้อย

ได้เป็นองค์หญิงที่ไม่ต้องกังวลเรื่องอาหารการกินและที่หลับนอน มีเงินทองใช้ไม่ขาดสาย และคนที่นี่ก็รักเด็กผู้หญิงมาก เด็กสองคนอยู่ที่นี่ ต้องได้รับการดูแลที่ดีแน่นอน

แต่ ลูกสองคนของนางรักอิสระเหมือนกับนาง และไม่ใช่นกยูงที่จะยอมโดนเลี้ยงในกรง และไม่ใช่อุปกรณ์ที่ใช้ครอบครองอำนาจด้วย

อีกอย่าง นอกจากตำแหน่งที่สูงส่งแล้ว กู้โม่หานมีสิทธิ์อะไรมาคิดว่านางไม่สามารถมอบชีวิตที่ดีให้กับลูกๆได้

นางแค่ไม่อยากเป็นผู้หญิงที่ต้องพึ่งพาผู้ชาย นางมีวิชาแพทย์ มีความรู้ความสามารถ แต่เรื่องหาเงินเป็นแค่เรื่องของเวลาเท่านั้น

นางมองไปยังกู้โม่หาน “เรื่องพวกนี้เจ้าไม่ต้องยุ่ง ในเมื่อเจ้าไม่อยากทำลายสัญญา งั้นก็ทำตัวดีๆ อย่าท้าทายข้าอีก ข้าเหนื่อยแล้ว อยากพักผ่อน”

พูดจบ นางก็เดินออกจากห้อง แล้วปิดประตูห้อง

กู้โม่หานยืนอยู่กับที่ สีหน้าซีดเซียวและแย่มาก