ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 375

มีลูกอีกคน?

หนานหว่านเยียนเบิกตาโพลง นางมองเขาด้วยความสับสน “เจ้าพูดบ้าอะไรกัน เจ้า……อื้อ”

กู้โม่หานจับข้อมือนางไว้แน่น ก้มหน้าลงไปบดขยี้ริมฝีปากของนางแรงๆ

หน้าผากของนางหนุ่มเหงื่อแตก เพราะขยับแรงจึงทำให้แผลด้านหลังปริออก แต่เขากลับไม่สนใจเลย

เขารู้สึกโกรธ หลายเรื่องปะปนกันไป ทันใดนั้นก็เกิดเป็นประกายไฟ

ครั้งแรกของหนานหว่านเยียนไม่ใช่ของเขา ไม่รู้ว่านางให้ผู้ชายคนไหนไป

หนานหว่านเยียนไม่ชอบเขา

หนานหว่านเยียนชอบบอกเลิกเขาตลอด แล้วยังจะพาลูกของเขาไปอีก……

เหอะ เขาจะให้นางไปได้ยังไง นางเป็นลูกสาวของศัตรูเขา นางติดค้างเขา ชาตินี้นางต้องชดใช้โดยการอยู่กับเขาไปตลอดชีวิต มันมีปัญหาตรงไหนกัน?

กู้โม่หานไม่เหมือนจูบ เหมือนกัด เหมือนจะเขมือบนางไปทั้งตัว ริมฝีปากของหนานหว่านเยียนเจ็บมาก นางโกรธแทบตาย ดิ้นไม่หยุดแต่ก็ถูกเขากดเอาไว้แน่น

จนกระทั่งเขาเริ่มเปลี่ยนไปจูบที่อื่น อารมณ์หวั่นไหว หนานหว่านเยียนไม่รู้ว่าเอาแรงมาจากไหน เตะเขาไปปลายเตียงแรงๆ แล้วดิ้นหลุดออกมาได้

นางผลักเขาออกแรงๆ ตบเพื่อให้เขาตั้งสติ “กู้โม่หาน เจ้าบ้าไปแล้วหรือไง! ตอนนี้เจ้าอยากผิดสัญญาใช่ไหม?”

กล้าจูบนาง ยังอยากนอนกับนางงั้นเหรอ!

เขาต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ เมื่อกี้ยังบอกว่าไม่มีทางชอบนาง ตอนนี้มาทำแบบนี้กับนาง……เขายังอยากมีลูกอีกคนอีก คิดบ้าอะไรของเขากันแน่!

ใบหน้าแสบร้อน แผลฉีกออกจนรู้สึกเจ็บ กู้โม่หานเหมือนจะมีสติขึ้นมาเล็กน้อย ร่างกายแข็งทื่อ มองหนานหว่านเยียนโดยพูดไม่ออก

หนานหว่านเยียนรีบลงจากเตียง รักษาระยะห่างกับเขา แล้วจ้องมองเขาด้วยสายตาหวาดระแวง

“กู้โม่หาน ข้าขอเตือนเจ้าไว้นะ ตอนนี้ชีวิตเจ้าอยู่ในมือข้า อย่าลืมสัญญาระหว่างเราสิ การไม่รักษาสัญญา ไม่มีผลดีต่อเจ้าเลยนะ!”

และนางก็มีประโยชน์ต่อกู้โม่หานขนาดนั้น ช่วยชีวิตหยีเฟยได้ ช่วยเขาครองอำนาจได้ เขายังกล้าไม่รักษาสัญญาอีกเหรอ

ถึงกู้โม่หานจะไม่ห่วงชีวิตตัวเอง มีหยีเฟยอยู่ เขาก็ต้องทำโดยระมัดระวังอยู่ดี

ใบหน้าหล่อเหลาของกู้โม่หานซีดเซียว มือใหญ่กำหมัดแน่น สายตาจ้องมองนางนิ่งๆ

“หนานหว่านเยียน ข้าไม่ผิดสัญญาหรอก แต่เรื่องมาจนถึงวันนี้แล้ว เจ้าไม่คิดเพื่อตัวเอง แต่จะไม่คิดเพื่อเด็กๆหน่อยเลยเหรอ? ตอนนี้พวกนางไม่เพียงแต่มีเชื้อสายราชวงศ์ และยังเป็นจวิ้นจู่ในรอบร้อยปีด้วยนะ ต่อไปไม่แน่อาจจะเป็นองค์หญิงที่ทุกคนนับถือเคารพก็ได้”

“ข้าจะไม่ทำอะไรพวกนาง จะรักษาพวกนางไว้ยิ่งชีพ แต่เจ้ากลับไม่อยากให้พวกนางใช้ชีวิตดีๆ และยังให้พวกนางหนีไปตามเจ้าอีก เจ้าอยากได้แบบนั้นเหรอ?”

สีหน้าของหนานหว่านเยียนเปลี่ยนไป นางขมวดคิ้วเล็กน้อย

ได้เป็นองค์หญิงที่ไม่ต้องกังวลเรื่องอาหารการกินและที่หลับนอน มีเงินทองใช้ไม่ขาดสาย และคนที่นี่ก็รักเด็กผู้หญิงมาก เด็กสองคนอยู่ที่นี่ ต้องได้รับการดูแลที่ดีแน่นอน

แต่ ลูกสองคนของนางรักอิสระเหมือนกับนาง และไม่ใช่นกยูงที่จะยอมโดนเลี้ยงในกรง และไม่ใช่อุปกรณ์ที่ใช้ครอบครองอำนาจด้วย

อีกอย่าง นอกจากตำแหน่งที่สูงส่งแล้ว กู้โม่หานมีสิทธิ์อะไรมาคิดว่านางไม่สามารถมอบชีวิตที่ดีให้กับลูกๆได้

นางแค่ไม่อยากเป็นผู้หญิงที่ต้องพึ่งพาผู้ชาย นางมีวิชาแพทย์ มีความรู้ความสามารถ แต่เรื่องหาเงินเป็นแค่เรื่องของเวลาเท่านั้น

นางมองไปยังกู้โม่หาน “เรื่องพวกนี้เจ้าไม่ต้องยุ่ง ในเมื่อเจ้าไม่อยากทำลายสัญญา งั้นก็ทำตัวดีๆ อย่าท้าทายข้าอีก ข้าเหนื่อยแล้ว อยากพักผ่อน”

พูดจบ นางก็เดินออกจากห้อง แล้วปิดประตูห้อง

กู้โม่หานยืนอยู่กับที่ สีหน้าซีดเซียวและแย่มาก

แต่ไม่นาน เขาก็เปิดประตูห้องของหนานหว่านเยียน

นิ้วมือเรียวยาวเพิ่งเปิดประตูเข้าไป กู้โม่หานก็เห็นไหล่ที่เนียนขาวของหนานหว่านเยียน

ผิวของนางเนียนใส ผมดำขลับยาวสลวย หนานหว่านเยียนกำลังถอดเสื้อผ้า

ได้ยินเสียงด้านหลัง หนานหว่านเยียนก็รีบดึงเสื้อผ้าขึ้น “กู้โม่หาน เจ้าจะทำอะไรอีก?”

กู้โม่หานไม่กะพริบตา ใบหน้าหล่อเหลานั้นไร้ความรู้สึก “เข้ามานอนไง”

“เจ้านอนข้างนอกไม่ได้หรือไง? ข้าไม่ให้เจ้านอนหรอกนะ”

กู้โม่หานมองท่าทีที่หวาดระแวงของหนานหว่านเยียน ในใจรู้สึกไม่สบายใจ

เขาหรี่ตามอง “พวกเราสัญญากันว่า ต่อหน้าคนนอกจะต้องทำตัวเหมือนรักกัน”

“ที่นี่คือวังหลวง รอบๆเต็มไปด้วยสายสืบของเสด็จพ่อ ถ้าเขารู้ว่าพวกเราแยกกันนอน จะคิดยังไง?”

เขาแค่พูดไปงั้น แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก

เพราะยังไงไม่ได้มีแค่หนานหว่านเยียนที่จะเอาเรื่องสัญญามาเป็นข้ออ้างได้ เขาก็ทำได้เหมือนกัน

ถึงแม้หนานหว่านเยียนจะรู้สึกว่าตำหนักของไทเฮาไม่มีทางมีสายสืบของฮ่องเต้ ไม่งั้นพวกเขาทะเลาะกันดังขนาดนั้น พวกสายสืบก็ได้ยินหมดแล้วน่ะสิ?

แต่นางก็หาเหตุผลมาโต้แย้งไม่ได้เลย จึงต้องสวมเสื้ออีกครั้ง “ข้าบอกไว้ก่อนเลยนะ เจ้ารู้ว่าข้านอนดิ้น ถ้าไม่ระวัง ‘เตะโดนแผล’ ของเจ้าเข้า เจ้าอย่ามาด่าข้าทีหลังล่ะ”

กู้โม่หานไม่สนใจนาง เดินตรงไปบนเตียงแล้วนอนลง

ผ้าห่มมีแค่ผืนเดียว หนานหว่านเยียนเอาเสื้อคลุมกั้นไว้ตรงกลางเตียง แล้วค่อยนอนลง

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ได้นอนด้วยกัน และกู้โม่หานก็บาดเจ็บหนักขนาดนั้น ถ้าอยากทำอะไรก็ต้องคิดให้ดี นางเหนื่อยมากจริงๆ ตอนนี้แค่อยากนอนพักผ่อนเท่านั้น

คนข้างกายหลับไปแล้ว กู้โม่หานก็ลืมตาขึ้นช้าๆ ก็เห็นใบหน้าอันงดงามของหนานหว่านเยียน

ร่างกายของนางมีกลิ่นหอมอ่อนๆ แต่กลับมีเสน่ห์มาก กู้โม่หานกลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว และรู้สึกรุ่มร้อนภายในใจ

เขากอดนางไว้แน่น หนานหว่านเยียนหลับไปแล้ว ไม่ขยับมาก แต่แค่ขมวดคิ้ว

กู้โม่หานกอดนางไว้ พักผ่อน แต่ไม่นานเขาก็รู้สึกเสียใจ

นวลนางอยู่ในอ้อมกอดแล้ว แต่เขากลับทำอะไรไม่ได้ คนที่ลำบากก็เป็นตัวเขาเอง

ให้ตายสิ

ลำบากใจทั้งคืน กู้โม่หานแทบไม่ได้นอนเลย จนกระทั่งแสงอาทิตย์ยามเช้าสาดส่องเข้ามาบนหัวเตียง เขาก็ลืมตามองหนานหว่านเยียน

นางสวยมากจริงๆ หลับตาแน่น ใบหน้างดงามเหมือนนางฟ้า

สายตาเขามองไปยังดวงตา จมูก สุดท้ายก็มองไปที่ริมฝีปากของนาง

มองดูริมฝีปากของหนานหว่านเยียน หัวใจของเขาสั่นระริก นึกถึงความรู้สึกนั้นขึ้นมา

ทั้งนุ่มและหวานละมุน

เขารู้สึกคอแห้ง นึกถึงครั้งนั้นเมื่อห้าปีก่อน ขยับเข้าไปหานางโดยไม่รู้ตัว

อีกแค่นิดเดียวเท่านั้น ทันใดนั้นหนานหว่านเยียนก็ลืมตาขึ้นมา มองเห็นใบหน้าหล่อเหลาที่ขยับเข้ามาใกล้อย่างงัวเงีย

ทันใดนั้นเอง ทั้งสองก็ตกตะลึงมาก

“กู้โม่หาน เจ้าจะทำอะไร——”