ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 374

หนานหว่านเยียนเดินไปนั่งลงข้างๆกู้โม่หาน เช็ดเลือดที่ซึมตรงแผลของเขาอีกครั้ง

“ถึงแม้แผลของเขาจะไม่เจ็บถึงกระดูก แต่อย่างน้อยก็ต้องพักครึ่งเดือน ช่วงนี้อย่าต่อสู้อะไรอีก”

กู้โม่หานปวดไปถึงทรวง เขากำหมัดแน่น ฝ่ามือมีเหงื่อแตก แต่กลับทำเหมือนไม่เป็นไร

“อืม ข้าเข้าใจแล้ว หลังกลับจวนไป เจ้าก็รีบรักษาเสด็จแม่แล้วกัน”

“ข้าเข้าใจแล้ว” หนานหว่านเยียนช่วยกู้โม่หานเช็ดตัวเสร็จแล้ว ก็ทายาให้เขาอีกครั้ง

นางใช้นิ้วมือปาดครีมยาขึ้นมา ทาบนแผ่นหลังเขาเบาๆ พูดถึงเรื่องที่สำคัญในตอนนี้

“วันนี้ฝ่าบาทออกคำสั่งแล้วว่า เขียนชื่อเด็กสองคนเข้าในผังราชวงศ์ ถ้าเรื่องนี้สำเร็จแล้ว เด็กสองคนก็จะกลายเป็นคนในราชวงศ์ของพวกเจ้าทันที”

คนในราชวงศ์ของพวกเจ้าเหรอ?

สีหน้าของกู้โม่หานมืดมน รู้สึกไม่พอใจกับน้ำเสียงของหนานหว่านเยียน เด็กสองคนเป็นคนในราชวงศ์อยู่แล้วนี่

สายตาของเขาเย็นชาขึ้น “ทำไม เจ้าไม่อยากเหรอ?”

“ข้าไม่อยากอยู่แล้ว” หนานหว่านเยียนวางยาลง ขมวดคิ้วมองเขา “ถ้าได้เข้าราชวงศ์ พวกนางก็จะไม่มีอิสระอีก งั้นข้าก็พาพวกนางไปได้ยากน่ะสิ”

กู้โม่หานปวดใจ ไม่สนใจบาดแผลของตัวเอง หันไปมองหนานหว่านเยียน “เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว เจ้ายังจะไปอีกเหรอ?”

หนานหว่านเยียนไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงโมโหขนาดนี้

“แน่นอนสิ ก่อนหน้านี้ก็เคยบอกแล้วนี่ พอข้าช่วยเจ้ายึดอำนาจมาได้ พวกเราก็หย่ากัน และไม่เพียงแต่ข้าที่จะไป เด็กสองคนก็ต้องไปด้วย ตอนนี้ตัวตนของพวกนางถูกเปิดเผยแล้ว ถ้าได้เขียนชื่อเข้าผังราชวงศ์ด้วย พวกเราจะต้องยึดอำนาจมาได้ก่อนที่ชื่อของเด็กสองคนจะถูกเขียนลงในผังราชวงศ์”

ถ้าไม่เร่งอีก นางกับพวกเด็กๆก็หนีไม่ได้กันพอดี

ไทเฮาปกป้องเด็กๆก็จริง แต่ไทเฮาไม่มีทางปล่อยนางไปแน่

โดยเฉพาะเด็กสองคนที่เป็นลูกหลานของราชวงศ์ และหลานสาวที่มีในรอบร้อยปี ไทเฮาจะปล่อยไปได้ยังไง

หย่า

หย่าอีกแล้ว

กู้โม่หานมองสีหน้าที่ไม่รู้สึกอะไรของหนานหว่านเยียน ใบหน้าหล่อเหลาที่ซีดเซียวนั้นมืดมนอย่างกับเมฆดำปกคลุม ดวงตาที่คมกริบนั้นประกายไปด้วยความโกรธ

“หนานหว่านเยียน เจ้าคิดว่าวันนี้พวกเราทะเลาะกับเสด็จพ่อแล้ว เจ้าจะยังไปได้งั้นเหรอ?”

หนานหว่านเยียนขมวดคิ้ว สายตาเด็ดขาด

“ข้าถึงบอกไง ต้องช่วยเจ้าทำสำเร็จเร็วๆ ถ้าเจ้ามีอำนาจแล้ว เจ้าก็ปกป้องพวกเราได้ ข้าจะได้พาเด็กสองคนกับท่านน้าหนีไป หนีออกจากพื้นที่ที่เต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยมนี้”

ในสมองนางมีแต่จะผลักเขาออกใช่ไหม?

“และหนานหว่านเยียน ข้าก็ขอเตือนเจ้าไว้นะ ตอนนี้เสด็จพ่อต้องจำใจแต่งตั้งข้าเป็นไท่จื่อ เพราะตัวตนของเด็กสองคนนี้”

“แต่ก่อนที่จะแต่งตั้งไท่จื่ออย่างเป็นทางการ เขาจะคิดหาวิธีจับผิดข้ากับเจ้า ถ้าเจ้ายังบอกว่าเด็กสองคนไม่ใช่ของข้าอีก และเป็นลูกคนอื่น พวกเราก็จะมีความผิดฐานหลอกลวง โทษถึงตายเลยนะ!”

บรรยากาศเดือดดาลขึ้นมาเรื่อยๆ ในอากาศเต็มไปด้วยกลิ่นอายของระเบิด

หนานหว่านเยียนโกรธมาก แต่เรื่องหย่ากับพาเด็กสองคนไปก็ตกลงกันก่อนหน้านั้นแล้ว กู้โม่หานมีสิทธิ์อะไรมาเปลี่ยนข้อตกลงนี้?

เขาเคยเคารพนางบ้างไหม เคยถามความเห็นจากนางบ้างหรือเปล่า!

“ข้าเข้าใจสถานการณ์อยู่แล้ว และเพราะภายในราชวงศ์ของพวกเจ้ามีเรื่องเล่ห์เหลี่ยมเยอะเกินไป ข้าไม่อยากให้เด็กสองคนอยู่ที่นี่ต่อไป!”

เขาขังนางไว้ในเรือนไม่สนใจมาห้าปี และไม่รู้เรื่องของเด็กสองคนเลย ตอนนี้พอมาเจอเด็กๆเข้า เข้าหาด้วยประสงค์ร้าย ได้เป็นพ่อที่ดีแค่ไม่กี่วัน ก็คิดจะแย่งลูกๆไปจากนางงั้นเหรอ?

ฝันไปเถอะ!

“ข้าจะไม่พูดเรื่องเด็กต่อหน้าคนภายนอก พวกเจ้าอยากแย่งอำนาจก็แย่งกันไป ถ้าเรื่องนี้จบเมื่อไหร่ เจ้ากับข้าก็แยกทางกัน เรื่องก็ง่ายๆแค่นี้? หรือเจ้าอยากให้ข้าอยู่กับเจ้าไปตลอดชีวิตหรือไง?!”

กู้โม่หานเหมือนถูกจับได้ เขาคว้าข้อมือของหนานหว่านเยียนไว้แน่น ดึงนางเข้ามาในอ้อมกอด แล้วกดนางลงบนเตียง

เขาสบตาที่โกรธเคืองของนาง “ถ้าเจ้ายังดื้อรั้นจะพาเด็กๆไป งั้นก็มีลูกกับข้าอีกคน มีแล้วเจ้าก็พาพวกเด็กสองคนไปได้เลย……”