ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 373

กู้โม่หานตกตะลึง ใบหน้าหล่อเหลาและซีดเซียวนั้นก็เปลี่ยนไปทันที

ไทเฮาเหมือนมองออก ยิ้มตาหรี่แล้วพูดว่า “เจ้าดูสิ ข้าบอกแล้วว่าเยียนเอ๋อร์เป็นเด็กดี เจ้าชอบนาง……”

“ไทเฮาเข้าใจผิดแล้ว หลานบอกแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ข้าก็จะไม่มีทางชอบหนานหว่านเยียนเด็ดขาด”

กู้โม่หานสายตาเย็นชา น้ำเสียงหนักแน่นมีพลัง “เสด็จย่าก็รู้ดี หลานกับจวนเฉิงเซี่ยงมีบาดหมางกัน เสด็จแม่ยังไม่ฟื้น หลานจะชอบคนของจวนเฉิงเซี่ยงได้อย่างไร”

“ข้าว่าเจ้าปากแข็งมากกว่า!” ไทเฮาร้อนใจ จ้องตากู้โม่หาน “ถ้าเจ้าไม่ชอบเยียนเอ๋อร์ แล้วทำไมต้องปกป้องเยียนเอ๋อร์ด้วย?”

นัยน์ตาที่เย็นชาไร้ความรู้สึกของกู้โม่หานก็สับสน ใบหน้ากลับใจเย็นและพูดอย่างเรียบเฉย

“หนานหว่านเยียนเป็นผู้หญิง อ่อนแอขนาดนั้น โดนโบยแปดสิบทีคงได้ตายแน่ หลานช่วยนางเป็นเพราะยังไม่อยากให้นางตาย นางยังมีประโยชน์สำหรับหลานอยู่”

หนานหว่านเยียนได้ยินเช่นนี้ ใบหน้าสวยนั้นกลับไม่เปลี่ยนแปลงเลย นิ้วมือเรียวยาวนั้นกำกะละมังที่ถือไว้ในมือแน่น

กู้โม่หานพูดไม่มีผิด ตอนนี้มีเพียงนางที่ช่วยหยีเฟยได้ และมีเพียงนางที่ช่วยเขาชิงอำนาจมาได้

ถ้านางตายไป กู้โม่หานก็ไม่มีคนช่วย และมีศัตรูจ้องจะทำร้ายอยู่ตลอดเวลา

ถึงแม้เขาจะพูดถูก แต่นางได้ยินแล้วก็ยังรู้สึกไม่สบายใจอยู่ดี

“เจ้า เจ้าอยากให้ข้าบ้าตายหรือไง! เยียนเอ๋อร์มีประโยชน์ เจ้าถึงช่วยนางงั้นเรอะ เจ้ากล้าถามใจตัวเองดูไหม ว่าเป็นเหตุผลนี้จริงเหรอ?” ไทเฮาลูบหน้าอกตัวเอง ดวงตาปะทุไปด้วยไฟ จ้องกู้โม่หานตาเขม็ง

“และ เยียนเอ๋อร์ยังมีลูกให้เจ้าอีก ปกป้องเจ้าและยังรักเจ้า ถ้าไม่ได้เยียนเอ๋อร์ เจ้าจะมีชีวิตอยู่จนถึงตอนนี้หรือไง แล้วจะมีลูกสาวที่น่ารักทั้งสองคนเหรอ เจ้ายังอยากให้นางทำอะไรอีก? ไม่รู้จักรักษาคนรักเลย!”

กู้โม่หานก้มหน้าลง กำหมัดแน่น ไม่ได้ตอบอะไร

ไทเฮาสายตามืดมน สักพักใหญ่ก็ถึงใจเย็นลง นางตบโต๊ะแรงๆ

“เจ้านี่มันซื่อบื้อจริงๆ! ถูกความแค้นครอบงำสติแล้วหรือไง! เจ้ารั้นต่อไปเถอะ ข้าขอบอกเจ้าไว้เลยนะ เยียนเอ๋อร์รอเจ้ามานานแล้ว ทุกคนก็มีหัวใจกันหมด ไม่มีทางรอเจ้าอยู่กับที่หรอกนะ เจ้ารักเยียนเอ๋อร์แต่กลับไม่ยอมรับ ข้าจะดูสิว่า ถ้าเยียนเอ๋อร์ไม่ชอบเจ้าแล้วจริงๆ เจ้าจะยังปากแข็งได้อยู่ไหม!”

กู้โม่หานรู้สึกไม่สบายใจ

บาดแผลบนแผ่นหลังเพราะถูกับเสื้อ ทำให้เจ็บแสบมากขึ้น เหงื่อของเขาแตกพลั่ก มองดูสายตาที่จริงจังของไทเฮา

“นางมีบุญคุณต่อข้า ข้าจะตอบแทนเอง แต่รักนางหรือไม่ เรื่องนี้เสด็จย่าไม่ต้องยุ่งหรอกขอรับ”

น่าโมโหจริงๆเลย

ใบหน้าของนางงดงามมาก ดวงตาใสเป็นประกาย พอแสงเทียนสาดส่องก็ยิ่งมีเสน่ห์เข้าไปอีก

นิ้วมือเรียวยาวของเขาก็เย็นเล็กน้อย ไม่รู้ว่านางได้ยินที่เขาพูดกับไทเฮาไหม “เจ้า……”

“อะไรเหรอ?” หนานหว่านเยียนเดินไปวางกะละมังบนโต๊ะ จากนั้นก็บิดผ้าให้แห้งหมาดๆแล้วเดินไปหาเขา “ไทเฮาเสด็จย่าไปแล้วเหรอ?”

ดูแล้ว นางคงจะไม่ได้ยินอะไร

กู้โม่หานรู้สึกโล่งอก พยักหน้าตอบ “อืม เด็กสองคนหลับแล้ว นางก็เลยมาดูอาการข้า แล้วก็ไม่มีอะไรแล้วล่ะ”

“เด็กสองคนคงเหนื่อยมาก คงต้องพักผ่อนดีๆ” หนานหว่านเยียนมองดูใบหน้าที่ซีดเซียวของเขา ในใจก็รู้สึกแปลกๆ

เมื่อกี้ที่เขาพูดกับไทเฮา นางได้ยินทั้งหมดแล้ว แต่กลับไม่ได้พูดอะไร

กู้โม่หานกับนางแค่ร่วมมือกันเท่านั้น ทั้งสองไม่ได้รักกันเลย เมื่อกี้กู้โม่หานถึงบอกกับไทเฮาว่านางยังมีประโยชน์ และเป็นแบบที่เขาพูดจริง เพราะยังไงไม่มีนางแล้ว กู้โม่หานช่วยชีวิตหยีเฟยไม่ได้ และไม่มีทางได้ตำแหน่งไท่จื่อไปง่ายๆหรอก

สำหรับนางแล้ว ตอนนี้นางก็ต้องพึ่งพากู้โม่หานเหมือนกัน พวกเขาพึ่งพาซึ่งกันและกัน มีเพียงรอเขาขึ้นครองบัลลังก์ได้สำเร็จ นางถึงจะพาเด็กสองคนและท่านน้าไปได้

พอคิดแบบนี้แล้ว ที่นางมีความรู้สึกต่อคำพูดของเขา ก็เพราะว่ากู้โม่หานรับผิดแทนนางกับเด็กๆ เขาถึงได้รับบาดเจ็บหนักขนาดนี้ ดังนั้นก็เลยรู้สึกผิด รู้สึกว่าติดค้างต่อเขา……