ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 372

“ไม่รู้ว่าคนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้คือใคร จิตใจชั่วร้ายจริงๆ”

หนานหว่านเยียนคิดว่าอาจจะเป็นหยุนอี่ร์โหรว แต่ตอนนี้นางถูกขังอยู่ ข้างกายก็ไม่มีข้ารับใช้ดูแล ยังมีคนจับตาดูนางอีก นางจะมีโอกาสทำอะไรได้ล่ะ

ถ้าไม่ใช่หยุนอี่ร์โหรว แต่เป็นคนที่คิดฆ่าเด็กสองคนครั้งก่อน แต่ก็ไม่น่าใช้ เพราะยังไงก่อนหน้านั้นพวกเขาก็ปิดบังมาตลอด ไม่ได้เปิดเผยตัวตนของลูกๆออกไป วันนี้กลับปล่อยข่าวออกมา ทำไปเพื่ออะไรกัน?

กู้โม่หานเม้มริมฝีปากแน่น นัยน์ตามืดมน เขาสงสัยว่ามีคนร่วมมือกันทั้งในและนอกวัง คนที่สามารถหลอกเขาไปที่ค่ายทหาร และใช้เวลาสั้นๆในการในการจัดการทุกอย่าง ไม่มีอำนาจ ไม่มีทางทำแบบนี้ได้แน่นอน

และในจวนคนที่จะปล่อยข่าวเด็กออกมามีแค่คนเดียว แต่อำนาจของนางไม่ได้เยอะขนาดนั้น ดังนั้นยังต้องสืบต่อไป

“ก่อนข้าเข้าวัง เสิ่นอี่ร์บอกว่าในเมืองมีข่าวแพร่กระจายไปหมด ตอนนั้นข้าให้เขาไปสืบมา เชื่อว่าเดี๋ยวก็มีข่าวแล้วล่ะ”

“ตอนนี้ตัวตนของเด็กสองคนถูกเปิดเผยแล้ว อาจจะไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไร อย่างน้อยก็มีคนปกป้องพวกนางมากขึ้น”

“อืม ขอให้เป็นแบบนั้นเถอะ” หนานหว่านเยียนไม่อยากคิดมาก ตอนนี้พวกเราอยู่ในวัง นอกจากรักษาบาดแผลแล้ว ก็ทำอะไรไม่ได้ ยื่นมือไปเอาผงยาห้ามเลือด

แต่หยิบเร็วเกิน แต่นิ้วก้อยไปโดนยาอีกขวดเข้า ยาขวดอื่นก็ล้มลงไปเหมือนโดมิโนทันที เห็นว่าใกล้จะตกลงพื้นแล้ว

“ยาของข้า” หนานหว่านเยียนรีบวิ่งอ้อมหลังกู้โม่หานไปเก็บยา ยาเก็บได้แล้ว แต่กระโปรงยาวลากพื้น นางเกือบสะดุดล้ม ตัวโน้มลงไปข้างหน้าแล้ว

ทันใดนั้นก็ถูกโอบเอวไว้แน่น หนานหว่านเยียนถูกกู้โม่หานกอดไว้แน่น เขายื่นมือไปโอบเอวบางของหนานหว่านเยียนไว้โดยไม่ได้คิดอะไรมาก แล้วลากนางกลับเข้ามาในอ้อมกอด

เขาเคลื่อนไหวเร็วเกินไป สูดหายใจเข้าลึกๆ หนานหว่านเยียนรีบเงยหน้ามองเขา “ไม่เป็นไรนะ?”

กู้โม่หานก้มหน้ามองหนานหว่านเยียนที่อยู่ในอ้อมกอด พวกเขาสบตากันและใกล้กันมากจนได้ยินเสียงหัวใจของกัน

เอวบางของหญิงสาว กลิ่นหอมอ่อนๆลอยมา และนัยน์ตาดำขลับที่เต็มไปด้วยความกังวลของนาง

กู้โม่หานสายตามืดมนลง สายตามองไปยังใบหน้าของนาง ปลายจมูกจิ้มลิ้ม ริมฝีปากแดงระเรื่อ

“กู้โม่หาน?” หนานหว่านเยียนเห็นเขาเข้าใกล้มากขึ้น เลยหลบไปด้านหลังอย่างลนลาน สองมือกลับจับขวดยาในอ้อมกอดไว้แน่นโดยไม่รู้ตัว

ทำไมเขาถึงเข้าใกล้นางมากขึ้นล่ะ?

หรือเขาอยากจูบนาง?

กู้โม่หานเหมือนไม่ได้ยิน ก้มหน้าลงไปขยับเข้าไปใกล้ริมฝีปากนางเรื่อยๆ ทันใดนั้น ประตูห้องก็ถูกผลักออก เสียงของไทเฮาดังขึ้น

“เจ้าหก เยียนเอ๋อร์ ข้า——”

ไทเฮายังพูดไม่ทันจบ ก็ต้องชะงักอยู่กับที่ นางเห็นกู้โม่หานกับหนานหว่านเยียนกอดกันอย่างหวานแหวว ก็เบิกตาโพลงอย่างตกตะลึง ต่อมาก็ยิ้มแย้มแจ่มใส

“ตายแล้ว ข้าคงมาผิดเวลา ข้าไม่เห็นอะไรเลยนะ พวกเจ้าต่อเลย ทำต่อเลย.…..”