ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 371

ไทเฮาน้ำตารื้น ยิ้มแล้วอุ้มทั้งสองขึ้นเตียง

“ข้าเห็นพวกเจ้าเป็นเด็กดีขนาดนี้ ก็รู้สึกมีความสุขแล้วล่ะ”

“ถ้าพวกเจ้ายอมหลับดีๆ ข้าจะมีความสุขมากกว่านี้นะ”

“พวกเราจะนอนตอนนี้เลย!” เกี๊ยวน้อยกับซาลาเปาน้อยคลานเข้าที่นอน แล้วหลับตาลง

แต่ที่จริงพวกนางกลับไม่อยากหลับเลย แต่แค่ไม่อยากให้ผู้ใหญ่เป็นห่วงก็เท่านั้น

ไทเฮามองพวกนางด้วยสีหน้าเอ็นดู ช่วยพวกนางห่มผ้าเสร็จแล้ว ก็ลูบตัวพวกนางเบาๆ สายตาเริ่มเข้มงวดและเย็นชาขึ้นมา……

รอสองพี่น้องหลับลงไปแล้ว นางก็ถึงลุกขึ้นช้าๆ แล้วเดินออกจากห้องไป……

อีกด้าน

หนานหว่านเยียนพยุงกู้โม่หานไปนั่งลงบนเตียง หันไปเห็นน้ำอุ่นที่เตรียมไว้ในกะละมัง ในกะละมังมีผ้าอยู่หนึ่งผื่น

นางเดินเข้าไป ใช้ผ้าชุบน้ำอุ่นแล้วบิดให้แห้ง มองดูกู้โม่หานที่บาดเจ็บด้วยสายตาเป็นห่วง “เจ็บไหม?”

พูดจบ นางก็รู้สึกผิด ถูกโบยไปตั้งร้อยหกสิบที อย่าว่าแต่เจ็บเลย อาจจะตายได้เลยด้วยซ้ำ ยิ่งไปกว่านั้น แผลที่ถูกดาบฟันของกู้โม่หานยังไม่หายดีเลย

นางเป็นหมอ ทำไมถึงถามแบบนั้นออกไปได้นะ?

กู้โม่หานสีหน้าซีดเซียว เขามองหนานหว่านเยียนที่ขมวดคิ้วด้วยสายตาจริงจัง แล้วพูดอย่างอ่อนแรงว่า

“ไม่เป็นไร ยังไงข้าก็เป็นผู้มีวิทยายุทธ์ ไม่อ่อนแอขนาดนั้นหรอก”

หนานหว่านเยียนเหมือนจะพูดอะไร แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดออกมา

นางไม่เคยคิดเลยว่า วันนี้กู้โม่หานจะปกป้องพวกนางสามแม่ลูกอย่างเด็ดเดี่ยวขนาดนี้

ปกป้องเด็กสองคน นางไม่แปลกใจมากหรอก กู้โม่หานดีกับเด็กๆมาก แต่เขากลับตั้งใจปกป้องนาง……

ไม่ว่านางจะคิดยังไงก็คิดไม่ออกอยู่ดี

หนานหว่านเยียนคิดไม่ออกก็ไม่คิดแล้ว เดินไปด้านหลังกู้โม่หาน ถอนเสื้อของเขาอย่างระมัดระวัง

“ตอนนี้ข้าจะดูแผลให้เจ้า ต้องถอดเสื้อของเจ้านะ”

กู้โม่หานตอบเสียงเบา “อืม”

เสื้อคลุมสีดำมองคราบเลือดไม่ออก แต่พอหนานหว่านเยียนยื่นมือไปสัมผัส เลือดสีแดงนั้นก็สะเทือนใจเหลือเกิน เลือดเปื้อนเสื้อของเขาจนเปียกชุ่ม แนบไปกับเนื้อบนตัว

ถอดเสื้อสีดำออกไป เห็นเพียงแผ่นหลังที่กำยำของกู้โม่หาน เนื้อหนังฉีกขาด และเลือดที่แห้งกรังรวมตัวกันเป็นรูปร่างน่ากลัว มีเลือดซึมออกมาเป็นครั้งคราว

หนานหว่านเยียนตกใจมาก เจ็บหนักขนาดนี้ กู้โม่หานกลับไม่ร้องออกมาเลย

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้