ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 395

เจ้าของร่างเดิมไม่ชอบกินผักกูด หยุนอี่ร์โหรวชอบใช้วิธีสกปรกแบบนี้ งั้นนางก็จะทำเหมือนที่นางทำบ้างนะ

หยุนอี่ร์โหรวอึ้ง มองหนานหว่านเยียนอย่างไม่พอใจ

“พระชายา ยังไงโหรวเอ๋อร์ก็เป็นพระชายารองของท่านอ๋อง คุกเข่าตักอาหาร เป็นเรื่องที่ข้ารับใช้ทำ ถ้ามีคนเข้าใจผิดคิดว่าพระชายารังแกพระชายารอง คิดว่าท่านเป็นหญิงร้ายจะไม่ดีเอานะเจ้าคะ……”

ทำไมวันนี้หนานหว่านเยียนเอาแต่เหยียดหยามนางนะ?

หรือว่า หนานหว่านเยียนจะรู้เรื่องที่นางป่าวประกาศตัวตนของเด็กสองคนนั้น?

ไม่ ไม่มีทาง พ่อบ้านเกาปิดเรื่องนี้ไว้แล้ว ไม่มีทางมีปัญหาแน่

ถึงแม้จะเป็นเช่นนี้ หยุนอี่ร์โหรวก็ยังรู้สึกกังวลในใจอยู่ดี

หยุนเหิงเหลือบมองกู้โม่หาน เห็นเขาไม่พูดไม่จา ก็ถึงพูดขึ้นว่า

“ให้เจ้าคุกเข่าก็คุกเข่าสิ เป็นคนของจวนแม่ทัพแท้ๆ ทนลำบากแค่นี้ก็ไม่ได้ จะโดนคนอื่นครหากันนะ”

หยุนอี่ร์โหรวปวดใจ มองหยุนเหิงอย่างตกใจ “พี่ชาย……”

หยุนอี่ร์โหรวโกรธจนกัดฟันกรอด คุกเข่าลงอย่างไม่พอใจ “เจ้าค่ะ โหรวเอ๋อร์จะคุกเข่าตักอาหาร ขอพระชายาอย่าโกรธเลย”

มือที่พันผ้าพันแผลไว้ของนางสั่นเทา คีบเนื้อหมูสามชั้นให้กู้โม่หาน “ท่านอ๋อง เชิญรับประทานเจ้าค่ะ โหรวเอ๋อร์รู้ว่าเมื่อคืนท่านบาดเจ็บเพราะต่อสู้กับศัตรู กินเนื้อบำรุงร่างกายหน่อยนะเจ้าคะ”

เพราะคุกเข่าเลยเอื้อมไม่ถึง นางจึงต้องพยายามยื่นมือออกไป กระชากโดนแผลที่อกขวา นางเจ็บจนสูดหายใจเข้าลึกๆ น้ำตาไหลออกมา

ห้าปีก่อนขอแค่นางน้ำตาไหล กู้โม่หานกับหยุนเหิงก็จะช่วยนางพูดทันที แต่ตอนนี้ทำไมถึงเป็นแบบนี้กันนะ?

หนานหว่านเยียนกระตุกมุมปาก สายตาเย็นชา

กู้โม่หานมองดูหมูสามชั้นในถ้วย นึกถึงตอนอยู่ในวังกับหนานหว่านเยียน กินข้าวกับเด็กสองคนอย่างมีความสุข กินหมูสามชั้นเหมือนกัน เขาอดไม่ได้ขมวดคิ้ว

ตอนนี้หยุนเหิงไม่เห็นใจหยุนอี่ร์โหรวเลย เขาแสยะยิ้มเย็นชาแล้วพูดว่า “ท่านอ๋องเป็นถึงเทพสงคราม จะบาดเจ็บเพราะพวกนักฆ่ากระจอกๆได้ยังไง”

“ท่านอ๋องบาดเจ็บเพราะปกป้องพระชายากับจวิ้นจู่น้อยสองคนต่างหาก ก็ถึงโดนฝ่าบาทลงโทษ โบยหนึ่งร้อยหกสิบที”

กู้โม่หานยอมโดนโบยเพื่อหนานหว่านเยียนงั้นเหรอ?!

สีหน้าที่ซีดเซียวของหยุนอี่ร์โหรวเปลี่ยนไปทันที ในใจของนางตกตะลึงมาก นางมองใบหน้าที่หล่อเหลาของกู้โม่หาน ความอิจฉาเข้าครอบงำจิตใจ

เรื่องนี้นางไม่รู้เลย กู้โม่หานไม่เคยบอกกับนาง นางคิดว่า นักฆ่าเยอะเกิน จนทำให้กู้โม่หานบาดเจ็บ

ไม่คิดว่า เขาจะบาดเจ็บเพื่อหนานหว่านเยียน!

เขา ดีกับหนานหว่านเยียนขนาดนั้นเลยเหรอ……

นางมองกู้โม่หานอย่างไม่อยากจะเชื่อ “ท่านอ๋องบาดเจ็บหนักขนาดนี้ เมื่อคืนยัง……”

“พระชายารองหยุน”

ทันใดนั้นหนานหว่านเยียนก็พูดแทรกหยุนอี่ร์โหรว นางมองดูหยุนอี่ร์โหรวด้วยสายตาเย็นชา

“แค่ตักอาหารก็ทำได้ไม่ดี สั่งให้เจ้าทำอะไรก็ลีลา ชักชาเอาแต่พูดจาไร้สาระ ข้าไม่อยากรอแล้ว ข้าวถ้วยนี้ เจ้าเก็บไว้กินคนเดียวเถอะ”

พูดจบ นางก็เอาถ้วยที่มีผักกูดยื่นให้หยุนอี่ร์โหรว

หยุนอี่ร์โหรวอึ้ง ความรู้สึกอยากฆ่าคนก็ปะทุขึ้นมาในใจ อยากจะฆ่าหนานหว่านเยียนให้ตายเดี๋ยวนี้

แต่ภายนอก นางกลับร้องไห้น้ำตาไหลพราก “ท่านอ๋อง โหรวเอ๋อร์ โหรวเอ๋อร์กินผักกูดไม่ได้ ท่านก็รู้ดี โหรวเอ๋อร์กินแล้วจะมีตุ่มแดงขึ้นนะเจ้าคะ……”

กู้โม่หานขมวดคิ้วเป็นปม ก่อนหน้านั้นเขาไม่ได้ห้ามเลย รู้สึกว่าหนานหว่านเยียนระบายอารมณ์โกรธก็สมควรอยู่หรอก