ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 396

หยุนเหิงรับรู้ถึงความกดดันของกู้โม่หาน เขารีบส่ายหน้าทันที

“ไม่ ไม่ได้ให้ข้าเสียหน่อย พระชายาอย่าพูดเล่นไปเลย”

ถ้าเขากินจริง กู้โม่หานคงจะบีบคอเขาตายทันที!

หนานหว่านเยียนกลับไม่พูดอะไร แต่ของที่กู้โม่หานให้ นางรู้สึกรังเกียจ

ก็ถึงไม่อยากแตะต้อง

สีหน้าของหยุนอี่ร์โหรวก็ชะงักค้างเหมือนกัน ในใจรู้สึกเกลียดชังหนานหว่านเยียนมากขึ้นกว่าเดิม

การได้รับการดูแลใส่ใจจากกู้โม่หานนั้นยากมาก หนานหว่านเยียนกลับไม่แยแสงั้นเรอะ?!

น่าโมโห ช่างน่าโมโหยิ่งนัก!

หลังจากนั้น บรรยากาศในเรือนซีเฟิงก็เริ่มแปลกๆ

กู้โม่หานคีบอาหารให้หนานหว่านเยียน แต่หนานหว่านเยียนก็คีบให้หยุนเหิงทั้งหมด หยุนเหิงหิวแต่ก็ไม่กล้าแตะ สายตาของกู้โม่หาน ถ้าฆ่าคนได้ เขาคงตายไปหลายพันครั้งแล้ว

เหงื่อแตกพลั่กเต็มแผ่นหลังของเขา

ยาแก้ปวดของหยุนอี่ร์โหรวหมดฤทธิ์ไปแล้ว บาดแผลก็เริ่มมีเลือดซึมออกมา เจ็บจนนางเหงื่อแตก ดูทรงจะล้มลงไปแล้ว กลับได้ยินหนานหว่านเยียนพูดขึ้นช้าๆว่า

“พระยาชารองหยุน ข้ามีเรื่องอยากถามเจ้า”

หนานหว่านเยียนกินอย่างเชื่องช้า มองหยุนอี่ร์โหรวด้วยสายตาเย็นชา

“วันที่พระชายารองหยุนถูกลอบทำร้าย โชคดีมากเลยนะ องครักษ์เสิ่นเกือบตายเพราะต้องช่วยเจ้า เจ้ากลับไม่เป็นอะไรเลย บนมือมีแค่บาดแผลเล็กๆเหรอ?”

อาหารมื้อนี้ เหยียดหยามหยุนอี่ร์โหรว ให้หยุนอี่ร์โหรวเจ็บไม่ใช่ประเด็นหลัก ที่สำคัญคือ อยากรู้เรื่องของการลอบสังหาร

กู้โม่หานขมวดคิ้ว มองไปยังหยุนอี่ร์โหรว

หยุนอี่ร์โหรวสะดุ้งและตกใจ

แต่นึกถึงเรื่องที่พ่อบ้านเกาบอก นางก็พยายามแกล้งทำเป็นใจเย็น กัดริมฝีปากแล้วพูดว่า “พระชายาพูดอะไรกัน ท่านกำลังสงสัยโหรวเอ๋อร์เหรอ?”

หนานหว่านเยียนแสยะยิ้มเย็นชา สายตาเฉียบคม

“ข้ายังไม่ได้พูดอะไร แค่อยากรู้ว่า ทำไมเสิ่นอี่ร์ถึงไปอยู่ในเรือนจู๋หลาน ถ้าเจอคนร้ายจริง ทำไมเขาถึงบาดเจ็บใกล้ตาย แต่เจ้ากลับไม่เป็นอะไรเลยล่ะ? อธิบายมาหน่อยสิ”

กู้โม่หานจ้องเขม็งหยุนอี่ร์โหรว นางสะอื้นและน้ำตาไหลพรากทันที

“ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน ตอนนั้นทำไมองครักษ์เสิ่นถึงอยู่ในเรือนจู๋หลาน ตอนนั้น ข้าถูกคนร้ายบีบคอ ตะโกนออกมาไม่ได้ ทำได้แค่ทำแจกันดอกไม้แตก เพื่อให้องครักษ์เสิ่นเข้ามาช่วย”

“แต่ตอนที่องครักษ์เสิ่นมาถึง ข้าก็ใกล้หมดสติแล้ว เห็นแค่เขาต่อสู้กับคนร้าย จากนั้น คนร้ายอีกคนก็อยากฆ่าข้า องครักษ์เสิ่นแย่งดาบของคนผู้นั้นเพื่อปกป้องข้า แต่กลับโดนคนร้ายลอบทำร้าย จากด้านหลัง จากนั้น……”

ว่าแล้ว หยุนอี่ร์โหรวก็รีบหันไปมองกู้โม่หาน “ท่านอ๋อง ท่านไม่เชื่อโหรวเอ๋อร์ด้วยเหรอ? พระชายาถามแบบนี้ น่ากลัวมากจริงๆนะเจ้าคะ แต่โหรวเอ๋อร์เป็นผู้หญิงอ่อนแอคนหนึ่ง จะทำร้ายองครักษ์เสิ่นได้ยังไง? อีกอย่าง……ตอนนั้นเรื่องที่องครักษ์เสิ่นถูกลอบทำร้าย พ่อบ้านเกากับพวกข้ารับใช้ก็เห็นกัน ท่านลองไปถามได้เจ้าค่ะ!”

หยุนอี่ร์โหรวอ่อนแอจริง ไม่มีทางเก็บซ่อนวิทยายุทธอะไรไว้แน่ นางทำอะไรเสิ่นอี่ร์ต่อหน้าไม่ได้แน่นอน

หนานหว่านเยียนกับกู้โม่หานเชื่อเรื่องนี้

แต่หนานหว่านเยียนยังสงสัยว่าเรื่องนี้ขัดแย้งกันเกินไป เรื่องที่เสิ่นอี่ร์โดนลอบทำร้ายในเรือนจู๋หลาน ก็ดูจะไม่สมเหตุสมผลเกินไป

ถึงแม้พ่อบ้านเกาจะเป็นพยาน หยุนอี่ร์โหรวก็ยังน่าสงสัยอยู่ดี

หยุนเหิงเป็นผู้ชม ทันใดนั้นก็แสยะยิ้มเย็นชา “พระชายารองฆ่าคนไม่ได้ก็จริง แต่ท่านมีความสามารถด้านการยืมดาบฆ่าคน ไม่เคยแผ่วเลยนะ”

เขาก็โดนนางหลอกใช้ เป็นหนึ่งในดาบพวกนั้นนี่?

หยุนเหิงประชดหยุนอี่ร์โหรว สีหน้าของนางซีดเซียว มองเขาด้วยความเกลียดชังในใจ อยากจะฆ่าเขาให้ตายเสียเดี๋ยวนี้

หยุนเหิงบ้าไปแล้วหรือไง กล้าบอกว่านางยืมดาบฆ่าคน?!

แต่ใบหน้าของนางกลับมีเพียงความน้อยใจและหดหู่

“ท่านพี่พูดอะไรกัน? โหรวเอ๋อร์ไปทำแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่? อย่ามาใส่ร้ายข้านะ!”