ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 397

แทนที่จะบอกว่าจูบ บอกว่ากัดจะดีกว่า

กู้โม่หานควบคุมตัวเองไม่ได้ โดยเฉพาะหลังจากที่จูบริมฝีปากหนานหว่านเยียนก็เริ่มควบคุมอารมณ์ไม่ได้

เหมือนเรื่องที่เขาคิดว่าควบคุมได้ ความรู้สึกหวงก้างที่ฝังลึกอยู่ในจิตใจ ก็ถูกสายตาที่เย็นชา รังเกียจและคำพูดที่แทงใจดำของนาง กระตุ้นออกมาทั้งหมด แล้วเข้ามาครอบงำจิตใจของเขาแทน

นัยน์ตาของชายหนุ่มเต็มไปด้วยไฟที่ปะทุรุนแรง ข้อมือกับเอวก็ถูกเขาจับไว้แน่น ไม่ให้โอกาสนางหนีเลย

“หนานหว่านเยียน ข้าเป็นสามีของเจ้า และจะเป็นเช่นนั้นตลอดไป!”

“ไสหัวไป!” หนานหว่านเยียนถูกกัดริมฝีปากจนเจ็บ สายตาของนางเต็มไปด้วยความแค้น ทุบเขาอย่างโมโหแล้วผลักตัวเขาออกไป

แต่ยิ่งขัดขืน เขาก็จูบแรงมากขึ้น มือใหญ่ยังฉีกเสื้อของนางจนขาด

หนานหว่านเยียนทนไม่ไหว ทันใดนั้นก็เอากระทะออกมาจากช่องว่าง ตีไปที่หัวของกู้โม่หานอย่างแรง งอเข่าแล้วเตะไปที่ท้องของเขา

“กู้โม่หาน เจ้ามันบ้า!”

เสียงกระทะกระทบหัวทำลายความเงียบในเรือน

หนานหว่านเยียนผลักกู้โม่หานออกไปอย่างแรง ชายหนุ่มจับหัว รู้สึกเวียนหัว มือประคองมุมโต๊ะไว้ เจ็บจนสีหน้าซีดเซียว

เขาทำหน้าบึ้งตึง เสื้อผ้ายับเหยิน มองหนานหว่านเยียน เหมือนใจเย็นลงไม่น้อย ริมฝีปากบางนั้นเม้มแน่น

หนานหว่านเยียนมองดูเขา โกรธกว่าเดิม แต่เห็นเขาใจเย็นลง นางก็สูดหายใจเข้าลึกๆ น้ำเสียงเย็นชาแฝงไปด้วยความโกรธ

“กู้โม่หาน ข้าคิดว่าไม่ได้ติดค้างอะไรเจ้า เจ้าให้ข้าช่วยคนรักของเจ้า ถึงแม้ข้าจะรู้สึกว่านางมีปัญหา แต่ข้าก็ทำตามที่เจ้าบอก แต่เจ้าจะได้คืบแล้วเอาศอกแบบนี้ไม่ได้!”

“ถ้าเจ้ากล้าแตะต้องข้าอีก พวกเราก็อย่าร่วมมือกันอีกเลย! ข้าจะเป็นศัตรูของเจ้า เจ้าเองก็ใจเย็น คิดให้ดีด้วย อีกอย่าง เรื่องของเสิ่นอี่ร์ ข้าขอเตือนเจ้าอีกรอบนะ คนในจวนจะต้องมีปัญหาแน่ คนรักของเจ้าเป็นปัญหาใหญ่ เจ้าจะเชื่อหรือไม่ก็แล้วแต่ แต่ข้าจะทำให้เสิ่นอี่ร์ฟื้นขึ้นมาเร็วๆ และค้นหาความจริงให้ได้”

พูดจบ นางก็หันหลังเดินออกจากเรือนซีเฟิง

เป้าหมายของนางชัดเจนมาตลอด ช่วยกู้โม่หานยึดอำนาจ จากนั้นก็หนีออกจากที่ตรงนี้

ส่วนกู้โม่หานต่อไปจะเป็นยังไงนั้น ไม่เกี่ยวกับนาง นางไม่อยากยุ่งเกี่ยวอะไรกับเขาอีก

ถ้าไม่ใช่เพราะเป็นห่วงความปลอดภัยของเด็กสองคน ตอนนี้ถ้านางไป ใครจะช่วยเขายึดอำนาจ ใครจะมีอารมณ์ช่วยเขาสืบหาความจริงอีก

หนานหว่านเยียนไปแล้ว กู้โม่หานไม่ได้ห้ามไว้ เขายืนอยู่กับที่ จ้องมองแผ่นหลังที่เดินจากไปของหนานหว่านเยียน หัวใจเหมือนโดนนางบีบไว้ในมือแน่น รู้สึกปวดและอึดอัด อยากพูดอะไรแต่ก็พูดอะไรไม่ออก

เรื่องที่ให้หนานหว่านเยียนช่วยหยุนอี่ร์โหรว เขาไม่มีอะไรให้อธิบาย

เขา……ไม่อยาก และติดค้างหนี้บุญคุณหยุนอี่ร์โหรวอีก

แต่หนานหว่านเยียน……นางจะต้องโกรธมากแค่ไหนนะ ถึงกับเอาหยุนเหิงมากระตุ้นเขา

ถ้าทำให้โมโหอีก เขาคงควบคุมตัวเองไม่ได้อีก เมื่อกี้เขาก็คิดว่า เขากับหนานหว่านเยียนเป็นสามีภรรยากัน ทำไมถึงต้องอดทนไม่แตะต้องนางด้วย……

ใบหน้าหล่อเหลาของกู้โม่หานซีดเซียว แผลที่หลังไม่ได้จัดการมาสองวันแล้ว ทั้งเจ็บทั้งปวด