ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 398

เหล่าเสิ่นขมวดคิ้วอย่างเข้มงวด “ขอรับ! ท่านอ๋องวางใจได้ ข้าน้อยจะสืบความจริงมาให้ได้ ขอท่านอ๋องรักษาตัวเองให้ดี พวกเราจะรอท่านกลับมาขอรับ”

กู้โม่หานพยักหน้า แผลที่หลังของเขาเริ่มติดเชื้อ เริ่มเวียนหัว มีไข้เล็กน้อย แต่สายตาของเขากลับเยือกเย็นจนน่าขนลุก

“พวกเจ้าก็ดูแลตัวเองให้ดี ระวังด้วย”

พวกทหารในค่ายสามัคคีกับเขา เหล่าเสิ่นกับรองแม่ทัพอวี๋กับเขาก็ต่อสู้ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมา ไม่มีทางทรยศเขาแน่นอน ให้พวกเขาจัดการเรื่องนี้ เขาก็สบายใจ

และเรื่องในค่ายทหาร ก็ต้องผ่านมือเขาทั้งหมด ครั้งนี้เขาจะไม่ให้เกิดข้อผิดพลาดเด็ดขาด

“ขอรับ ข้าน้อยขอตัวลา!” เหล่าเสิ่นยกมือคารวะ หันหลังเดินออกไป

รอเหล่าเสิ่นเดินออกไปไกลแล้ว กู้โม่หานก็ทนต่อไปไม่ไหว นั่งลงเหงื่อแตกพลั่ก

นอกประตูมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น “ท่านอ๋อง บ่าวมาส่งยาให้ท่าน ท่านรีบกินเถอะ”

พ่อบ้านเกายกถ้วยยาเข้ามา เดินเข้าไปอย่างระมัดระวัง

วางถ้วยยาไว้บนเก้าอี้ข้างๆกู้โม่หาน เขาเงยหน้ามองสีหน้าของชายหนุ่ม

ริมฝีปากแหลมคมเม้มแน่น ขมวดคิ้วเป็นปม นัยน์ตาที่ไร้อารมณ์นั้นแฝงไปด้วยความเย็นชา

ทันใดนั้น พ่อบ้านเกาก็ก้มหน้าลง

กู้โม่หานมองไปยังคนตรงหน้า สายตามืดมน “ข้ารู้แล้ว”

ได้ยินน้ำเสียงที่เรียบเฉยของกู้โม่หาน พ่อบ้านเกาก็ถึงโล่งอก เงยหน้ามองสีหน้าที่ซีดเซียวของกู้โม่หาน

“ท่านอ๋อง บ่าวรู้ว่าท่านเป็นห่วงองครักษ์เสิ่น และเป็นห่วงความปลอดภัยของพระชายากับพระชายารอง แต่ตอนนี้ท่านเป็นไท่จื่อแล้ว ควรจะดูแลรักษาตัวเองให้ดี”

“บ่าวเห็นว่าท่านเหมือนจะบาดเจ็บ ก็ต้องดูแลรักษาร่างกายตัวเองให้ดี รักษาแผลให้ดี ก็ถึงมีแรงจัดการงานได้ ถ้าไม่อยากให้พระชายารักษาแผลให้ ให้บ่าวช่วยทายาให้ท่านไหมขอรับ?”

เขารู้แค่ว่ากู้โม่หานเหมือนจะบาดเจ็บ แต่ทำไมถึงบาดเจ็บ บาดเจ็บได้ยังไง บาดเจ็บหนักแค่ไหน เขาไม่รู้ กู้โม่หานกลับจากวังแล้วไม่ยอมพูดอะไรสักคำเลย

กู้โม่หานกวาดตามองพ่อบ้านเกาอย่างเรียบเฉย สายตาแฝงไปด้วยเล่ห์นัย เขาไม่ตอบแล้วถามกลับ

“พ่อบ้านเกา ข้าขอถามเจ้าหน่อย เมื่อวานตอนที่เจ้าเห็นเสิ่นอี่ร์บาดเจ็บ สถานการณ์เป็นยังไงกันแน่?”

ได้ยินดังนั้น พ่อบ้านเกาก็ใจสั่น เมื่อวานอธิบายเหตุการณ์ของเสิ่นอี่ร์ไปหมดแล้วนะ ทำไมกู้โม่หานถึงถามอีกครั้งล่ะ?

หรือว่า กู้โม่หานเริ่มสงสัยเขาแล้ว?

ถ้าเป็นเช่นนี้ งั้นเกรงว่าจะเก็บหยุนอี่ร์โหรวไว้ไม่ได้แล้ว

เพราะยังไงจะทำให้ท่านนั้นเสียเรื่องไม่ได้เพราะคนคนเดียว!

พ่อบ้านเกาสายตามืดมน ความดุร้ายแฝงไว้ในใจ ภายนอกกลับทำท่าครุ่นคิด ถอนหายใจอย่างปวดใจ