ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 400

ขณะเดียวกัน ณ จวนกั๋วกง

ฮูหยินกั๋วกงมาจากตระกูลผู้ดี เป็นหญิงมากความสามารถในเมือง มีอำนาจล้นหลาม

วันนี้ได้รับการเชื้อเชิญ ล้วนแต่เป็นผู้มีหน้าตาทางสังคมทั้งนั้น

เจียงหรูเยว่เป็นลูกสาวของไท่ฟู่ ก็ต้องอยู่ในรายการเชื้อเชิญอยู่แล้ว

นางพูดคุยกับพวกผู้หญิงชนชั้นสูง สายตากลับเหลือบมองอ๋องเจ็ดกู้โม่หลิงเป็นระยะ

กู้โม่หลิงสวมชุดสีฟ้าคราม ส่ายพัดดอกท้อในมืออย่างเชื่องช้า ดวงตาโค้งเป็นจันทร์เสี้ยว ให้ความรู้สึกที่เป็นมิตรต่อผู้อื่น คนที่อยู่ข้างเขา คือลูกชายของแม่ทัพหยุนเหิง กำลังมองไปหน้าประตูอย่างร้อนรน

เจียงหรูเยว่แสยะยิ้มเย็นชาในใจ

อ๋องเจ็ดชอบอ่านหนังสือ มีความชอบเหมือนกันกับฮูหยินกั๋วกง ชอบงานเลี้ยงแบบนี้เป็นที่สุด การที่เขามาก็พอจะเข้าใจได้

แต่หยุนเหิง……ถึงแม้ตำแหน่งของจวนแม่ทัพจะไม่ธรรมดา แต่หยุนเหิงดูท่าไม่ใช่คนชอบงานอะไรแบบนี้ เทียบกับกู้โม่หลิงไม่ได้เลย

“ฮูหยินกั๋วกงมาถึงแล้ว!”

ทันใดนั้น ข้ารับใช้ก็ตะโกนเสียงดัง ทุกคนหันไปมอง เห็นเพียงฮูหยินกั๋วกงเดินมาอย่างสง่างาม ใบหน้ายิ้มแย้ม แต่กลับแฝงไปด้วยความเข้มงวด ทำเอาคนรู้สึกเคารพจากใจจริง

“วันนี้ข้าแค่อยากมาเจอมิตรแต่งกลอนดื่มน้ำชา ทุกคนไม่ต้องเกรงหรอก นั่งลงเถิด” นางกวาดตามองรอบๆ ไม่เห็นหนานหว่านเยียนอยู่เลย แต่ก็ไม่รู้สึกแปลกอะไร

นางไม่ได้อยากเชิญหนานหว่านเยียน ถึงแม้จะได้ยินว่าหนานหว่านเยียนเปลี่ยนไปแล้ว แต่ในภาพความทรงจำของนาง เด็กผู้หญิงคนนี้หยิ่งผยองจองหอง นางไม่ชอบเอาเสียเลย

แต่ฮูหยินเฉิงเซี่ยงขอร้องมา นางก็ถึงสั่งคนให้ไปส่งบัตรเชิญให้หนานหว่านเยียน เพราะยังไงหนานชิงชิงก็มา หนานหว่านเยียนเป็นพระชายา และยังเป็นว่าที่ไท่จื่อเฟยด้วย นางอาจจะทำเหมือนเมื่อก่อน ไม่สนใจหนานหว่านเยียน

ทุกคนนั่งลง เจียงหรูเยว่กำลังจะพูด ก็ได้ยินเสียงที่แฝงด้วยน้ำเสียงขอโทษของหนานชิงชิง

“ชิงชิงกับท่านแม่มาสาย ขออภัยฮูหยินกั๋วกงด้วย”

หนานชิงชิงเดินมาช้าๆ สวมชุดกระโปรงสีม่วงอ่อน ยิ้มหวานสง่างามเหมือนลูกผู้ดี

ในมือของนางถือหนังสือที่ดูจะเก่าแก่มากสองเล่ม โค้งคำนับฮูหยินกั๋วกงเล็กน้อย

‘กลอนจ่าวฉุน’?

ฮูหยินกั๋วกงรักหนังสือยิ่งชีพ พอเห็น‘กลอนจ่าวฉุน’สองเล่มนี้ ดวงตาก็เป็นประกายทันที “พระชายาเฉิง นี่มัน……”

หนานชิงชิงยิ้มหวาน แล้วยื่น‘กลอนจ่าวฉุน’ให้ฮูหยินกั๋วกง “ฮูหยินเชิญดูเจ้าค่ะ”

ฮูหยินเฉิงเซี่ยงก็ยิ้มแย้ม ทำความเคารพฮูหยินกั๋วกง “รู้ว่าฮูหยินชอบ สองเดือนก่อน พระชายาเฉิงก็ขอให้คนช่วยตามหาหนังสือสองเล่มนี้ วันนี้พอได้ข่าวแล้วก็รีบเอามาเลย”

“พระชายาเฉิงคิดว่าอยากมอบให้กับฮูหยิน แต่ขอร้องกับคนขายตั้งนาน ก็ถึงยอมตกลงขายหนังสือสองเล่มนี้ให้เรา ดังนั้นพวกเราก็เลยมาสายน่ะเจ้าค่ะ”

“มีใจจริงๆนะ” ฮูหยินกั๋วกงรีบรับมาอย่างระมัดระวัง เปิดดูสองสามหน้าก็ดีใจอย่างมาก

“ข้าอยากได้หนังสือ‘กลอนจ่าวฉุน’มานานแล้ว ไม่คิดว่าพระชายาเฉิงจะหาเจอนะ พระชายาเฉิง ฮูหยินเฉิงเซี่ยง รีบไปนั่งเถอะ!”

ทันใดนั้น รอบด้านก็มีเสียงซุบซิบดังขึ้น

เจียงหรูเยว่กับพวกคุณหนูผู้ดีต่างก็เอ่ยชมหนานชิงชิงกัน

“พระชายาเฉิงเอาใจคนเก่งจริงๆเลยนะ ไปถึงไหนก็มีแต่คนชอบ”

“นั่นสิๆ พระชายาเฉิงมารยาทดีมีการศึกษา เป็นคนโปรดของฮองเฮา คนเก่งอย่างท่าน คงหาคนที่สองได้ยากแล้วล่ะ!”

คำพูดเชยชมมากมายต่างก็เอ่ยชมหนานชิงชิง ภายนอกหนานชิงชิงพยักหน้าแล้วยิ้มหวาน และไม่ได้พูดอะไรมาก นั่งลงพร้อมกันกับฮูหยินเฉิงเซี่ยง

แต่ในใจกลับพอใจมาก

ยังดีที่นางรู้ความชอบของฮูหยินกั๋วกง สั่งให้คนไปตามหาหนังสือ‘กลอนจ่าวฉุน’มานานแล้ว และยังยากด้วย ใช้แค่เงินสองตำลึงก็หลอกคนบ้านนั้นได้แล้ว

ฮูหยินเฉิงเซี่ยงยิ้มแก้มปริ ด้านหนึ่งก็ยิ้มตอบกลับคำชมของพวกผู้ดี อีกด้านก็เชิดหน้าขึ้นสูง นางรู้สึกสะใจมากจริงๆ

ลูกสาวของนางก็ต้องเด่นสง่าที่สุดอยู่แล้ว ไม่เหมือนหนานหว่านเยียนตัวไร้ประโยชน์นั่น ถึงตอนนี้จะมีวิชาแพทย์ที่ล้ำเลิศแล้วยังไง นางเป็นคนไร้ประโยชน์ที่ทุกคนยอมรับกัน!

หนังสือยังอ่านไม่ออกเลย!

ที่ผ่านมา ลูกสาวของนางถูกหนานหว่านเยียนแย่งทุกอย่างไปหมด หนานหว่านเยียนได้เป็นถึงว่าที่ไท่จื่อเฟย วันนี้นางจะแย่งทุกอย่างของหนานชิงชิงกลับมา แล้วเหยียบหนานหว่านเยียนไว้ใต้เท้า ให้นางเป็นไท่จื่อเฟยไม่ได้!