ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 412

ผ่านไปไม่นาน ฝูงชนก็ทยอยกลับไปนั่งประจำตำแหน่ง ฮูหยินกั๋วกงเรียกสาวมา ยกชาและขนมไปให้บรรดาแขกเหรื่อ

ฮูหยินกั๋วกงนั่งตำแหน่งประธาน เอ่ยกับทุกคนยิ้มๆ “แต่งบทกวีก็แล้ว เดินหมากก็แล้ว ต่อไป ทุกคนมารวมตัวกัน พูดคุยสังสรรค์ ที่จวนกั๋วกงของข้า ไม่ได้คึกคักเช่นนี้มานานแล้ว เพราะงั้นไม่ต้องเกรงใจไป”

หนานหว่านเยียนมองเงินขาวบริสุทธิ์ มีความสุขมากในใจ พยักหน้ายินยอม เจียงหรูเยว่เห็นเช่นนั้นก็เยินยอสารพัด “ทำให้ฮูหยินยินดีเช่นนี้ได้ พวกข้าก็เป็นเกียรติอย่างยิ่ง ทุกคนอย่าได้รอช้า รื่นเริงกันเถอะ”

ฮูหยินกั๋วกงยิ้มสดใสยิ่งขึ้น เบิกบานใจ

หนานชิงชิงกัดฟันกรอดด้วยความเกลียดชัง ส่งสายตาให้สาวใช้ที่รินชาอยู่ด้านข้าง

สาวใช้ก็เข้าใจ เดินไปข้างหน้าเตรียมยกชาให้หนานหว่านเยียน ไม่คิดว่าเซียงอวี้จะรับกาน้ำชาจากมือนางโดยตรง “ข้าทำเอง”

เรื่องยกน้ำชาให้พระชายา ไม่อาจมอบหมายให้ผู้อื่นทำ

สีหน้าสาวใช้คนนั้นพลันแข็งค้าง เหลือบมองหนานชิงชิงอย่างระมัดระวัง

หนานชิงชิงกัดฟันอย่างดุเดือด ทว่าพวกนางยังมีแผน ต่อให้ตอนนี้หนานหว่านเยียนไม่ติดกับ อีกเดี๋ยวก็หนีไม่รอดแล้ว!

ทันใดนั้น หยุนเหิงพุ่งเข้ามาจากด้านข้าง ต้องการคุยกับหนานหว่านเยียนแต่ไม่ระวังชนเข้ากับเซียงอวี้กาน้ำชาสาดใส่ร่างเซียงอวี้“อ๊ะ...”

เซียงอวี้ตกใจหน้าซีด พยายามทรงตัว แต่เสื้อผ้ากลับเปียกเป็นดวงใหญ่

หยุนเหิงลูบหัวทันที สีหน้าละอายใจ “นี่ แม่นางเซียงอวี้ไม่เป็นอะไรใช่ไหม ข้าไม่ได้ตั้งใจ...”

หนานหว่านเยียนมองทางเซียงอวี้ เซียงอวี้เหลือมองหยุนเหิงด้วยความไม่พอใจ แต่ไม่กล้าพูดอะไร “บ่าวไม่เป็นไรเจ้าค่ะ”

ฮูหยินกั๋วกงเห็นดังนั้น พลันเอ่ยว่า “สาวใช้ของพระชายาอี้ใส่เสื้อผ้าเปียกชื้นคงไม่ค่อยดีนัก พาแม่นางเซียงอวี้ผู้นี้ออกไป เปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าสะอาดเถอะ”

เกิดความโกลาหลขึ้นท่ามกลางฝูงชนทันที

ฮูหยินกั๋วกงจะให้สาวใช้ของหนานหว่านเยียนเปลี่ยนเสื้อผ้าในจวนนางจริงหรือ!

ต้องรู้ว่า ไม่เคยมีแบบอย่างเช่นนี้มาก่อน จะมีเหตุผลที่ให้บ่าวใช้ของแขกมาเปลี่ยนเสื้อผ้าในจวนของเจ้านายได้อย่างไร!

ดูท่าตอนนี้ฮูหยินกั๋วกงชอบหนานหว่านเยียนมากจริงๆ

สายตาหนานหว่านเยียนสั่นไหวเล็กน้อย ขานรับทันที “ในเมื่อฮูหยินกั๋วกงกรุณาแล้ว เซียงอวี้ยังไม่รีบขอบคุณฮูหยินกั๋วกงอีก”

คนโบราณค่อนข้างอนุรักษนิยม แม้ว่าเสื้อผ้าจะเปียกเล็กน้อย แต่ถูกวิพากษ์วิจารณ์เสียหายได้ง่าย ที่สำคัญคืออากาศหนาว สวมใส่เสื้อผ้าเปียกจะทำให้ป่วยง่าย

นางยังคิดจะพาเซียงอวี้กลับจวนไปเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่เลย ถึงอย่างไรเงินกับความประทับใจของฮูหยินก็ได้หมดแล้ว ไม่จำเป็นต้องอยู่ต่อ

แต่เห็นชัดว่าฮูหยินกั๋วกงอยากพูดคุยอีก นางก็รั้งอยู่อีกเดี๋ยวละกัน

เซียงอวี้รีบเอ่ยว่า “ขอบพระคุณฮูหยิน บ่าวจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเดี๋ยวนี้!”

สาวใช้ที่เพิ่งยกชาเมื่อครู่เอ่ยว่า “แม่นางตามข้ามา”

เซียงอวี้เดินตามไป

สีหน้าฮูหยินเฉิงเซี่ยงเขียวคล้ำหมดแล้ว คิดว่าแผนการไม่สำเร็จ แต่หนานชิงชิงกลับหยิกนางเงียบๆ โค้งริมฝีปากเยาะเย้ย “เป็นเช่นนี้ก็ดีกว่า”

ขอเพียงใช้ประโยชน์จากเซียงอวี้ทำให้หนานหว่านเยียนคิดออกไปเอง แผนการนั้นก็ยังคงดำเนินต่อไปได้เช่นกัน

และเรื่องทั้งหมดล้วนเป็น "ความบังเอิญ" ที่หยุนเหิงสร้างขึ้น จะไม่มีใครสงสัยมาถึงพวกนางได้

หยุนเหิงที่ก่อเรื่องขึ้นก็ไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่ามอีก นั่งข้างอ๋องเจ็ดอย่างเชื่อฟัง ฟังเขาถกเรื่องบทกวี ฟังไม่เข้าใจเลยทำได้แต่ยิ้มแห้ง

หนานหว่านเยียนก็พูดคุยกับฮูหยินกั๋วกง ขณะนั้น บรรยากาศกลมกลืนสนุกสนานมาก