ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 413

ฮูหยินเฉิงเซี่ยงดื่มชาอย่างเอื่อยเฉื่อย

เมื่อผ่านไปครู่หนึ่ง สาวใช้กลับมาแล้ว นางก็ส่งซิกให้ฮูหยินเฉิงเซี่ยง

แผนการราบรื่น แต่พบอุปสรรคเล็กน้อย

ฮูหยินเฉิงเซี่ยงขมวดคิ้วมุ่น

เป็นไปไม่ได้ มียาไม่ใช่หรือ หรือบุรุษเพศไม่ได้

ฮูหยินเฉิงเซี่ยงอยากลองไปดู นางเหลือบมองหนานชิงชิงลุกขึ้น มาตรงหน้าฮูหยินกั๋วกง ทำความเคารพอย่างนอบน้อม

“ฮูหยิน ข้าขอตัวสักครู่”

ตอนนี้ฮูหยินกั๋วกงมีสีหน้าไม่ดีให้ฮูหยินเฉิงเซี่ยงนัก เพียงแค่ "อืม" อย่างเฉยชา ยกชาขึ้นจิบ

ฮูหยินเฉิงเซี่ยงสีหน้าบิดเบี้ยว แต่ก็ข่มอารมณ์ไว้ รู้ว่าไม่อาจให้เรื่องเล็กเสียการใหญ่ได้ หันกายเดินไปที่ที่นัดแนะไว้

ถึงอย่างไรก็ไม่อยู่ที่จวนเฉิงเซี่ยง มีหูตานางอยู่ทุกที่ นางได้แต่ติดสินบนสาวใช้จวนกั๋วกงคนหนึ่ง เพื่อสะดวกต่อการฆ่าคนปิดปาก และไม่ให้เกิดสงสัย

และคนที่นางจัดให้นอนกับหนานหว่านเยียนคือบุตรชายของท่านมหาบัณฑิตลูกผู้ลากมากดีฉาวโฉ่ โดยเฉพาะความเจ้าสำราญ ไม่ว่าเขากับหนานหว่านเยียนจะเล่นชู้หรือถูกบังคับมา ชื่อเสียงก็ไม่อาจล้างมลทินได้

นางเดินไปยังหน้าประตูห้องปีกซ้ายของเรือนหน้า แนบหูฟังเงียบๆ แต่เนิ่นนานก็ยังไม่มีการเคลื่อนไหว

ฮูหยินเฉิงเซี่ยงขมวดคิ้ว พึมพำว่า “เงียบเสียจริง”

ทันใดนั้น เสียงใสกังวานและคุ้นเคยก็ดังขึ้นจากด้านหลัง “ฮูหยินเฉิงเซี่ยงกำลังมองหาข้าอยู่รึ”

หนานหว่านเยียน？

ทำไมนางถึงไม่อยู่ข้างใน！

ฮูหยินเฉิงเซี่ยงตกตะลึง หันไปด้วยความตกใจ ก็เห็นหนานหว่านเยียนยืนอยู่ตรงหน้า ด้วยใบหน้าเย็นชา “ทำไมเจ้าอยู่ที่นี่！”

หนานหว่านเยียนมองฮูหยินเฉิงเซี่ยงที่ใบหน้าซีดเซียว รอบกายแผ่แรงอาฆาตน่าเกรงขาม เย้ยหยันว่า “อยู่ที่นี่ รอเจ้าไง!”

พูดจบ เข็มเงินก็แทงเข้าจุดห้ามเสียงของฮูหยินเฉิงเซี่ยงอย่างรวดเร็ว ฮูหยินเฉิงเซี่ยงกำลังจะส่งเสียง แต่พบว่าเส้นเสียงของตนเองทำได้เพียงส่งเสียงครวญครางอูๆ อาๆ

ทันใดนั้น ความหนาวเหน็บครอบคลุมไปทั่วร่างฮูหยินเฉิงเซี่ยงนางมองหนานหว่านเยียนอย่างหวาดผวา ถอยหลังด้วยความตื่นตระหนกอยากจะวิ่งหนีออกไป

แต่เห็นเซียงอวี้ยืนอยู่ข้างหลังนาง สายตาลุกโชนไฟ ฮูหยินเฉิงเซี่ยงยิ่งหวาดกลัว กระวนกระวายใจมากขึ้น

แน่นอนว่า ในครู่ต่อมาสองคนนายบ่าวเอื้อมมือไปคว้าคอเสื้อฮูหยินเฉิงเซี่ยงผลักเข้าไปในห้องอย่างรุนแรง

ฮูหยินเฉิงเซี่ยงร้องตะโกนไม่ออก ปลายจมูกเต็มไปด้วยกลิ่นหอมแปลกๆ จึงได้แต่ขัดขืนอย่างสุดกำลัง ไม่กล้าเข้าห้อง

นางรู้ดีถึงผลที่จะตามมาเมื่อเข้าห้องไป ห้ามเข้าไปเด็ดขาด!

นัยน์ตาหนานหว่านเยียนแข็งกร้าว กำลังคิดจะถีบฮูหยินเฉิงเซี่ยงเข้าไป แต่จู่ๆ ก็มีลมแรงพัดมาทางพวกนาง หนานหว่านเยียนยังไม่ทันลงมือ ฮูหยินเฉิงเซี่ยงก็เหมือนถูกอะไรชนเข้า ล้มเข้าไปในห้องโดยตรง

หนานหว่านเยียนผงะเล็กน้อย แล้วรีบตอบสนองกลับมาทันที “เซียงอวี้ปิดประตู!”

ทั้งสองคนปิดประตูด้วยความเร็วดุจสายฟ้า และลงกลอนประตูข้างนอก เซียงอวี้พูดอย่างโกรธๆ ว่า “สมน้ำหน้า! ให้ทุกข์แก่ท่านทุกข์นั้นถึงตัว หึ!”

นางเลื่อมใสพระชายาจริง หลังนางถูกพาไปห้องข้างๆ สาวใช้คนนั้นก็ล็อกประตู พูดอะไรก็ไม่ยอมให้นางออกไป แถมยังล็อกหน้าต่างอีกด้วย

โชคดีที่พระชายามา แล้วติดสินบนสาวใช้คนนั้น พานางเฝ้าต้นไม้รอกระต่าย1 ไม่คาดคิดว่า จะให้พวกนางรอฮูหยินเฉิงเซี่ยงผู้นี้มาจริงๆ!

ภายในห้อง บุตรชายของท่านมหาบัณฑิตเฉินชิงเยี่ยนมาตั้งนานแล้ว ได้สูดกลิ่นหอมแปลกๆ ไปไม่น้อย ตอนนี้ถูกมอมเมาจนจิตใจเคลิบเคลิ้ม ไม่รู้สึกตัวแม้แต่น้อย