ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 418

“ท่านอ๋อง...” น้ำเสียงของอวี๋เฟิวสื่อความขี้ขลาดเล็กน้อย เมื่อเห็นสีหน้าอย่างแย่ของกู้โม่หาน เขาอดไม่ได้ที่จะเปล่งเสียงออกมาเบา ๆ

ไม่นึกเลยว่าพระชายาเฉิงจะทะเยอทะยานขนาดนี้ ยั่วยุท่านพระชายาอย่างเปิดโปง และบอกว่านางจะฆ่าท่านพระชายาให้ตายในที่สุด ท่านอ๋องต้องโกรธแน่!

ดวงตาที่ยาวแคบและแหลมคมของกู้โม่หาน ดูเหมือนจะเต็มไปด้วยหมึกที่ไม่ละลายน้ำพร้อมสื่อความรู้สึกเย็นชาออกมา

เขาคิดเหมือนกับหนานหว่านเยียน เขารู้สึกว่าคนในวังที่หนานชิงชิงกล่าวถึงนั้นไม่มีอะไรมากไปกว่าฮ่องเต้และผู้ที่ปรารถนาตำแหน่งไท่จื่อ แต่ส่วนคนที่อยู่นอกวัง...

ไม่รู้ทำไม เขาก็นึกถึงหยุนอี่ว์โหรวโดยไม่รู้ตัว

และรวมไปถึงคำถามของหนานหว่านเยียน ก็ทำให้เขาคิดอย่างลึกซึ้ง

เรื่องลูกถูกเปิดเผย คือหยุนอี่ว์โหรวและหนานชิงชิงร่วมมือกันทำหรือไม่?

หนานชิงชิงเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดของหยุนอี่ว์โหรวหรือเปล่า? งั้นเรื่องเสิ่นอี่ว์ … ก็คือทำโดยหนานชิงชิงและหยุนอี่ว์โหรวหรือไม่? !

กู้โม่หานยังคงคิดไปลึก แต่เสียงที่ทำให้เขาไม่พอใจอย่างยิ่งก็ดังขึ้น

"พี่สะใภ้หก ปรากฎว่าท่านยังไม่ได้ไปไหนไกล ดีจัง!"

ที่ประตูจวนกั๋วกง กู้โม่หลิงยิ้มเดินไปหาหนานหว่านเยียน เขาสวมชุดสีเขียวกระพือและดวงตาจิ้งจอกของเขาก็ปิดลงครึ่งหนึ่งเผยให้เห็นรอยยิ้ม

อ๋องเจ็ด?

หนานหว่านเยียนเกิดความสงสัยขึ้นมา หันหน้าไปมองที่กู้โม่หลิง แล้วก็ตั้งสติและยิ้มให้เขาทันที "เสด็จน้องเจ็ด เกิดอะไรขึ้นหรอ"

กูโม่หลิงจ้องมองไปที่นางด้วยใบหน้าที่สดชื่นซึ่งเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

"วันนี้พี่สะใภ้หกฉายแววเจิดจรัส และทำให้น้องชายเองเปิดสายตากว้างขึ้น ทั้งชำนาญในการแต่งบทกวี และก็เป็นเซียนในการเล่นหมากรุก และยิ่งเหมือนการเกิดใหม่ของหมออัจฉริยะ ทำให้ข้าประทับใจมาก ข้าก็ได้คิดถึงวันนั้น พี่สะใภ้หกได้ช่วยชีวิตน้องเองในที่อุทยานหลวง"

พอกู้โม่หานพูดถึงอุทยานหลวง หนานหว่านยานก็ได้นึกถึงบาดแผลมีดที่ผิดปกติบนร่างกายของเขาได้

นางถามดูเหมือนไม่ได้ตั้งใจ: "เป็นเรื่องเล็ก ๆเท่านั้น แต่วันนั้นข้ายังไม่ทันถามว่าทำไมเสด็จน้องเจ็ดถึงมีบาดแผลมีดลึกบนร่างกายขนาดนี้"

เขาชอบอ่านหนังสือในจวนไม่ใช่หรือ และเขาไม่ต่อสู้หรือไขว่คว้าอะไร นางไม่เคยได้ยินว่ามีคนลอบสังหารตัวเขา เป็นไปได้อย่างไรเล่าที่มีบาดแผลมีดบนร่างกายของเขา?

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ดวงตาของกู้โม่หลิงก็มืดลงเล็กน้อย แต่ต่อไปเขาก็ยิ้มเบาๆ พับด้ามจิ้วในมือแล้วเคาะมันบนฝ่ามือ