ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 419

เมื่อฟังคำพูดของกู้โม่หลิง เซียงอวี้ตกตะลึงอยู่พักหนึ่ง

คำพูดของท่านอ๋องเจ็ดฟังดูรู้สึกแปลกๆ

แต่หนานหว่านเยียนรู้สึกตกตะลึงในใจ ดวงตาสดใสจ้องมองอย่างเย็นชาไปที่ชายผู้ดูไม่มีพิษมีภัยตรงหน้านาง

คำพูดนี้อาจจะเป็นคำหยั่งเชิงที่สงสัยความสัมพันธ์ระหว่างนางกับกู้โม่หาน

นางหัวเราะและพูดว่า “คําพูดของน้องชายเจ็ดตลกจัง ท่านอ๋องมีความสามารถ หล่อและมีความกล้าหาญ มีผู้หญิงหลาย ๆ คนชอบ ข้าเป็นคนธรรมดา โดยธรรมชาติไม่ได้รับการยกเว้นจากความหยาบคายได้ ที่ข้าแต่งงานกับท่านอ๋อง ก็จะดีใจเช่นกัน”

“พี่สะใภ้พูดดีเลย การแต่งงานของพวกเจ้าเป็นวาสนาที่สะสมโดยสวรรค์ เมื่อห้าปีก่อน แม้ว่าจะไม่ใช่เพราะความรักของพี่สะใภ้ลึกซึ้งเกินไป ก็สามารถอยู่ด้วยกันเลย”

กู้โม่หลิงยิ้มและไกล่เกลียอย่างฉลาดหลักแหลม มองหนานหว่านเยียนอย่างลึก

“วันนี้ยังมีเวลามาก ขอพี่สะใภ้หกให้เกียรติข้า กินข้าวที่จวนเสด็จน้องได้ไหม？เกมวันนี้กับพี่สะใภ้หกยังไม่เพียงพอ ข้ายังอยากขอคำชี้แนะกับพี่สะใภ้หก และอยากขอบคุณพี่สะใภ้ที่ช่วยชีวิตด้วย”

ใบหน้าที่หล่อเหลาของกู้โม่หานน่าเกลียดมากขึ้นเรื่อยๆ

หนานหว่านเยียนปฏิเสธอย่างสง่าผ่าเผย “ขอบคุณความใจดีของน้องชายเจ็ด แต่วันนี้อาจจะไม่ได้เลย เพราะข้ายังต้องกลับไปอยู่กับลูกสาวทั้งสอง ถ้าวันไหนมีเวลาว่าง ข้าจะมาเยียนน้องชายเจ็ดแน่นอน”

ผู้ที่สอพลอเจ้าโดยไม่มีเหตุผล จะมีสิ่งอยากขอจากเจ้าแน่นอน

กู้โม่หลิงคนนี้ นางยิ่งคิดยิ่งรู้สึกอันตราย

เมื่อหนานหว่านเยียนปฏิเสธอย่างสุภาพ กู้โม่หลิงทำหน้าอย่างเย็นชา แต่เขายังทำเป็นถอนหายใจด้วยความเสียใจ พูดว่า “งั้นก็นัดครั้งหน้าเถอะ ได้โปรดครั้งหน้าพี่สะใภ้อย่าปฏิเสธ...”

เขายังไม่ทันพูดจบ เสียงที่ร้อนแรงของหยุนเหิงก็ดังขึ้นอย่างฉับพลัน “พระชายาอี้!พระชายาอี้ขอรอสักครู่ ”

หยุนเหิง?

หนานหว่านเยียนขมวดคิ้ว มองไปที่หยุนเหิงที่กำลังวิ่งไปหานาง

กู้โม่หลิงก็มองไป

ก็เห็นหยุนเหิงเดินทางเหมือนมีลม ไม่นานเขาก็มาถึงต่อหน้าพวกเขา และยิ้มเหมือนสุนักที่น่ารัก

“พระชายาอี้ วันนี้อากาศดีมาก ข้ารู้สถานที่หนึ่งมีดอกเหมยระเบิดสวยมาก วันนี้เจ้าก็เหนื่อยแล้ว ไม่งั้นไปเที่ยวที่นั่นกับข้าหน่อย ”

ก็เพราะเหลียงเยว่ ถึงอย่างไรก็ไม่ให้เขาจากไป จนเขาเกือบพลาดโอกาสที่จะพูดคุยกับพี่สาวนางฟ้า

วันนี้ พี่สาวนางฟ้าเกือบจะเกิดเรื่องอัปยศ นางจะไม่ดีใจแน่นอน เขาต้องทำให้นางดีใจขึ้น

หนานหว่านเยียนไม่รู้จะร้องไห้หรือว่าหัวเราะจริง ๆ มองหยุนเหิงที่จ้องมองนางตรง ๆ

นางเพิ่งจะปฏิเสธ แต่ยังไม่ทันพูดสักคำ ก็ได้ยินเซียงอวี้ ที่อยู่ข้างตะโกนด้วยความประหลาดใจ “ท่านอ๋อง ท่านทำไมมาที่นี่แล้ว?”