ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 420

พอดีหนานหว่านเยียนอยากกลับจวน แม้ว่าชนะแล้ว แต่ก็รู้สึกเหนื่อยจัง ไม่มีสิ่งใดสำคัญกว่าเลี้ยงเด็ก

นางเพิ่งอยากอำลากับพวกเขา แต่ยังไม่ได้พูดสักคำ ทันใดนั้น เอวกระชับขึ้นและรู้สึกท้องฟ้าหมุนวนอยู่ หนานหว่านเยียนถูกกู้โม่หานอุ้มขึ้นม้าและนั่งลงอย่างมั่นคง โดยมีหน้าอกที่แข็งแกร่งของกู้โม่หานอยู่ข้างหลังนาง

หนานหว่านเยียนตกใจมาก “กู้โม่หาน!”

ทำไมเขาทำสิ่งใดก็ไม่พูดล่วงหน้า?

กู้โม่หานกอดเอวที่อ่อนแอของผู้หญิงด้วยมือข้างหนึ่งอย่างแน่นหนา และใช้แส้ด้วยมืออีกข้าง “ไป!”

ม้าตะบึงออกไป สีหน้าของหนานหว่านเยียนเกรงขามขึ้น ต่อหน้านางไม่มีสิ่งใดสามารถจับได้ และไม่อยากติดกับกู้โม่หาน ดั้งนั้น นางจึงยืดหลังเพื่อไม่ตกจากหลังม้า

“กู้โม่หาน ข้าไม่ชอบขี่ม้า เจ้าปล่อยข้าลง ข้าอยากนั่งรถม้า!”

นางมีรถม้าขนาดใหญ่และสะดวกสบายให้นั่ง ทําไมนางถึงต้องขี่ม้า โดยก้นเกือบกลายเป็นแปดกลีบแล้ว

คิ้วยาวที่หล่อเหลาของชายคนนั้นรวบรวมความโกรธ ดวงตาที่แคบของเขาเต็มไปด้วยเย็นชา เขาไม่สนใจเสียงตะโกนของหนานหว่านเยียน โดยยังจับขาของเขารอบท้องม้าและวิ่งไปยังจวนอ๋องอี้อย่างรวดเร็ว

ในจวนกั๋วกง เซียงอวี้เห็นจนตกตะลึง

“พระชายา...” หลังจากนางได้สติ ก็รีบวิ่งออกไป เพิ่งพูดออก ทันใดนั้นก็ถูกอุ้มขึ้นม้าด้วยมือข้างหนึ่ง

“ขอโทษครับ คุณเซียงอวี้” อวี๋เฟิงยังไม่เห็นการเคลื่อนไหวของกู้โม่หานอย่างชัดเจน เมื่อเขาได้สติ กู้โม่หานได้จากไปกับหนานหว่านเยียนแล้ว เขาต้องขึ้นม้า พอพบเซียงอวี้ซึ่งอยู่ตามลำพัง ก็อุ้มนางขึ้นม้าด้วยใบหน้าแดงก่ำ

ใบหน้าของเซียงอวี้แดงก่ำถึงรากหู เนื่องจากม้าวิ่งเร็วเกินไป นางกลัวจนหลับตา และไม่กล้าออกเสียง

ที่ประตูทางเข้าจวนกั๋วกง ตระกูลผู้ดีเหล่านั้น ล้วนได้เห็นกู้โม่หานอุ้มหนานหว่านเยียนขึ้นม้าด้วยตนองและขี่ม้าวิ่งไปด้วยกัน

มีผู้หญิงชั้นสูงส่งจำนานมากอิจฉาหนานหว่านเยียน

อ๋องอี้หล่อจังเลย ซึ่งมีความสามารถ คุณธรรม และความองอาจผึ่งผายเป็นที่น่าเกรงขาม โดยใช้มือข้างเดียวก็สามารถอุ้มหนานหว่านเยียนขึ้น ขอเพียงแต่งงานกับเขาเท่านั้น...

จะมีความสุขแน่ ๆ!

โดยเฉพาะเจียงหรูเยว่ยันคางและพูดว่า “อิจฉาคู่นี้จริง ๆ ซึ่งปฏิบัติต่อกันด้วยความเคารพ รักกันต่อกัน”

หยุนเหิงมองสภาพแบบนี้อย่างงง ๆ และตกหล่น แต่กู้โม่หลิงมองไปยังกู้โม่หานและหนานหว่านเยียนที่หายไปนาน

มุมปากยกขึ้นเล็กน้อยอย่างเย็นชา

ปฏิบัติต่อกันด้วยความเคารพ? มันไม่แน่หรอก

อย่างน้อย หนานหว่านเยียนดูเหมือนไม่ชอบพี่ชายหกของเขา

เมื่อนางมองกู้โม่หาน เห็นได้ชัดว่านางไม่มีความรู้สึกใด ๆ อยู่ดวงตานาง

ม้าพุ่งกระฉูด โดยมีสาดทรายนับไม่ถ้วนกระจายไปทุกทิศ ทิวทัศน์บนถนนยาวราวกับเงาลวงตา พริบตาก็หายไปข้างหลัง

คอเสื้อสีหมึกกับกระโปรงสีแดงสดสลับกัน ย้อมสีเป็นชั้น ๆ ดูแล้วก็ชื่อใจ

หญิงสาวบนหลังม้านั้นกลับนั่งไม่สงบ ขมวดคิ้ว ใบหน้าสวยดูหงุดหงิดเล็กน้อย “กู้โม่หาน!”

ทันใดนั้น ม้าก็เร่งความเร็วอีกครั้ง

เร่งความเร็วอย่างกะทันหัน หนานหว่านเยียนไม่ได้นั่งแน่น และตกลงไปในอ้อมกอดของกู้โม่หาน ทันที นางดิ้นรนไปข้างหน้าด้วยความระคายเคืองและโกรธ

“กู้โม่หาน ช้าลงได้ไหม?”

การขี่ม้านั้น แท้จริงแล้วเป็นการสั่นสะเทือน  และยิ่งแย่ไปกว่านั้นก็คือ การสั่นสะเทือนทุกครั้ง นางก็จะสัมผัสกับหน้าอกที่แข็งแรงของชายข้างหลังเพราะความเฉื่อยชา

นางไม่อยากสัมผัสกับเขา ยิ่งไม่อยากสนิทกับเขา

กู้โม่หานนึกถึงว่า โม่หลิงที่พูดกับหนานหว่านเยียนเมื่อกู้นางยิ้มแย้มแจ่มใส ยังมีหยุนเหิง ชวนนางไปเที่ยว นางก็ไม่ปฏิเสธ

เพียงแต่ยู่กับเขา นางก็รู้สึกไม่สบายใจ แม้ขี่ม้าเดียวกันก็ยืนหลังให้ตรงและพยายามไม่แตะต้องเขา

สายตาเขาเย็นชามาก และใช้มือโอบรอบเอวนาง “ช้าไม่ได้ ถ้านางกลัวก็กอดข้าเลย”

หนานหว่านเยียนไม่อาจกอดเขาเลย แต่ม้าหักมุมด้วยความเร็วสูง หนานหว่านเยียนไม่ได้นั่งแน่น สุดท้ายก็ยัง

กําแขนเขาโดยสัญชาตญาณ แนบสนิทกับร่างเขา

นางกัดฟัน และรู้สึกว่ากู้โม่หานเป็นจงใจ แต่นางไม่มีหลักฐาน

ดวงตาของกู้โม่หานแสดงออกการบรรลุแผนชั่วได้สำเร็จ อารมณ์ก็ดีขึ้นแล้ว...