ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 421

สักพัก กู้โม่หานจับบังเหียนอย่างกะทันหัน ม้าหยุด ยกขาหน้าขึ้น เงยหน้าร้องโอดโอย หนานหว่านเยียนพุ่งเข้าอ้อมกอดอุ่น ๆ ของชาย

อกเขาแข็ง กระแทกนางเจ็บไปหมด

“กู้โม่หาน!” หนานหว่านเยียนโมโหจนหน้าแดง อยากถามว่าเขาตั้งใจทําหรือเปล่า ทำไมต้องทรมานนางเสมอ กลับพบว่ามันมาถึงประตูจวนแล้ว

นางโกรธมาก ใช้ศอกตีบหน้าอกชาย เพิ่งอยากจะพลิกตัวลงจากม้า แต่กลับถูกแขนแกร่งโอบกอดไว้และตกลงมาที่พื้นอย่างมั่นคง...

หนานหว่านเยียนสะบัดมือเขาออกไป มุ่งหน้าไปยังจวน

สีหน้าของกู้โม่หานเพิ่งผ่อนคลายลงเล็กน้อย และเย็นลงอีกครั้ง

เขาเดินตามนาง และเดินเข้าข้างในด้วยกัน

ทันใดนั้น ทั้งสองก็ได้ยินเสียงเรียกที่นุ่มนวลและน่ารัก

“ท่านแม่!”

“ท่านแม่...”

หนานหว่านเยียนและกู้โม่หานหันหน้าพร้อมกัน เห็นเกี๊ยวน้อยและซาลาเปาน้อยยืนอยู่ไม่ไกล มือของทั้งสองยังถือถังหูหลูอยู่ เบอร์รี่น้ำตาลที่แทะไปครึ่งหนึ่ง ปากยังแฉะด้วยน้ำตาลทรายสีคาราเมล

 ข้าง ๆ ทั้งสองมีเซียงเหลียนยืนอยู่ นางรีบไหว้หนานหว่านเยียนและกู้โม่หานหัน “ท่านอ๋อง พระชายา”

กู้โม่หานไม่เห็นเด็กสองวันแล้ว พอเจอพวกนาง อารมณ์ก็ดีขึ้นทันที ซึ่งมีรอยยิ้มปรากฏที่ใบหน้าเขา

เกี๊ยวน้อยและซาลาเปาน้อยวิ่งมาทางหนานหว่านเยียนอย่างร่าเริ่ง แต่เมื่อเห็นกู้โม่หาน พวกนางใจสั่นเล็กน้อยและพองแก้มออกพร้อมมองออกไป และยิ้มหวาน ๆ ให้กับหนานหว่านเยียน “ท่านแม่~ เจ้ากลับมาแล้ว”

เด็กทั้งสองทำเป็นมองไม่เห็นเขา รอยยิ้มที่ริมฝีปากของกู้โม่หานค่อย ๆ กลืนตัวลง  และเม้มปาก

ตอนนี้ไม่เพียงแต่หนานหว่านเยียน แม้แต่สองสาวก็ไม่อยากคุยกับเขาหรอก?

เมื่อหนานหว่านเยียนเจอพวกนาง คิ้วและตาผ่อนออกไป อารมณ์ก็ดีขึ้นมาก นางนั่งยอง ๆ และกอดเด็กน่ารัก ๆ สองคนว่า “บอกให้พวกเจ้าอยู่ในบ้านของท่านน้าไม่ใช่เหรอ ออกมาได้ทำไม? ใครซื้อถังหูหลูให้คะ?”

เกี๊ยวน้อยยิ้มจนไม่เห็นฟัน “ท่านปู่หมิงบอกว่าวันนี้อากาศดี ก็เลยพาข้าและซาลาเปาน้อยมาอาบแดด ถังหูหลูนี้คือพี่เซียงเหลียนซื้อให้! หวานจริง ๆ ท่านแม่อยากกินไหม?”

ซาลาเปาน้อยให้ถังหูหลูกับหนานหว่านเยียนตรง ๆ “พี่เซียงเหลียนบอกว่า ท่านลุงที่ขายถังหูหลูยังส่งพวงอีกสองพวง พี่กับข้าเอาให้ท่านปู่หมิงพี่และพี่อาจี้แล้ว!”

เซียงเหลียนกล่าวด้วยความเคารพว่า “คุณหนูรู้การแบ่งปันและแบ่งให้บ่าวครึ่งหนึ่ง”

หนานหว่านเยียนยิ้มและลูบหัวขอเด็กทั้งสอง “เป็นที่รักของท่านแม่จริง ๆ ท่านแม่ไม่กิน เดี๋ยวท่านแม่จะกลับไปทําของอร่อยให้พวกนางกินนะ”

“เจ้าค่ะ เจ้าค่ะ!” เกี๊ยวน้อยพยักหน้าด้วยความตื่นเต้น โดยแก้มหน้าอ้วน ๆ แกว่งกัน แต่นางกลับคิดหน่อย และส่ายหน้า พูดอย่างจริงจังว่า “ไม่สิ ไม่ได้ วันนี้ท่านแม้คงเหนื่อยมาก เดี๋ยวกลับไปพักผ่อนหน่อยเถอะ”

ซาลาเปาน้อยกระพริบตากระจ่าง ๆ และเอาถังหูหลูกลับมาจิบ “อืม เดี๋ยวกลับมาที่เรือน ยังมีเซอร์ไพรส์ให้ท่านแม่”

“ยังมีเซอร์ไพรส์อีกเหรอ ?” หนานหว่านเยียนยิ้มและพูดต่อไป “งั้นข้าต้องรอดูหน่อย”

เกี๊ยวน้อยจ้องมองหนานหว่านเยียน ยิ้มแย้มเหมือนดอกไม้

“ท่านแม่จ๋า ท่านแม่จ๋า เรากลับไปที่เรือนกันเถอะ จะบอกว่า ล่ากับปู๋ล่าวันนี้เล่นกับนกกระจอกน้อยแล้ว อบอุ่นดี!”

ซาลาเปาน้อยก็พยักหน้า “เจ้าค่ะ เจ้าค่ะ ท่านแม่ เรากลับไปที่เรือนเถอะ  อย่าอยู่ที่นี่แล้ว”

หนานหว่านเยียนแปลกใจเล็กน้อย แต่กลับยิ้มและลุกขึ้น “ได้ ไปเถอะ”

กู้โม่หานเห็นว่าลูกทั้งสองก็ไม่สนใจเขา ก็รู้สึกหงอยเหงา และเห็นว่าหนานหว่านเยียนจะพาพวกนางกลับเรือน เขาก็จะเจอลูกสาวไม่ได้แล้ว จึงจับข้อมือหนานหว่านเยียนด้วยสัญชาตญาณ

“ช้าก่อน” เขามองไปยังหนานหว่านเยียนและพูดว่า “ลูกสาวไม่ว่าจะออกไปตากแดดหรือ วันนี้แดดจัด ไม่มีลม เหมาะกับการตากแดดมาก ปล่อยให้พวกนางอยู่ที่นี่นานหน่อย”

หนานหว่านเยียนยังไม่ทันพูด เกี๊ยวน้อยก็จับมือนาง “ท่านแม่ เราไม่อยากไปอาบแดดที่นี่ ที่นี่มีคนร้ายที่ไม่ยอมรับผิด”

ซาลาเปาน้อยกัดริมฝีปากล่าง แต่ก็สนับสนุนเกี๊ยวน้อย “พี่สาวพูดถูก! เราอยากกลับไปที่เรือน”

ที่นี่มีคนแค่ไม่กี่คน คนร้ายเป็นคนไหน?

ทันใดนั้น เซียงเหลียนมองกู้โม่หานอย่างไม่รู้ตัว หรือว่าคนร้ายที่ไม่ยอมผิดของคุณหนูพูดถึงคือ...ท่านอ๋อง?

สีหน้าของกู้โม่หานเปลี่ยนแปลงไปอย่างรุนแรง คําพูดของลูกสาวสองคนเหมือนมีปลายแหลมนับล้าน แทงเข้าหัวใจเขา