ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 421

สักพัก กู้โม่หานจับบังเหียนอย่างกะทันหัน ม้าหยุด ยกขาหน้าขึ้น เงยหน้าร้องโอดโอย หนานหว่านเยียนพุ่งเข้าอ้อมกอดอุ่น ๆ ของชาย

อกเขาแข็ง กระแทกนางเจ็บไปหมด

“กู้โม่หาน!” หนานหว่านเยียนโมโหจนหน้าแดง อยากถามว่าเขาตั้งใจทําหรือเปล่า ทำไมต้องทรมานนางเสมอ กลับพบว่ามันมาถึงประตูจวนแล้ว

นางโกรธมาก ใช้ศอกตีบหน้าอกชาย เพิ่งอยากจะพลิกตัวลงจากม้า แต่กลับถูกแขนแกร่งโอบกอดไว้และตกลงมาที่พื้นอย่างมั่นคง...

หนานหว่านเยียนสะบัดมือเขาออกไป มุ่งหน้าไปยังจวน

สีหน้าของกู้โม่หานเพิ่งผ่อนคลายลงเล็กน้อย และเย็นลงอีกครั้ง

เขาเดินตามนาง และเดินเข้าข้างในด้วยกัน

ทันใดนั้น ทั้งสองก็ได้ยินเสียงเรียกที่นุ่มนวลและน่ารัก

“ท่านแม่!”

“ท่านแม่...”

หนานหว่านเยียนและกู้โม่หานหันหน้าพร้อมกัน เห็นเกี๊ยวน้อยและซาลาเปาน้อยยืนอยู่ไม่ไกล มือของทั้งสองยังถือถังหูหลูอยู่ เบอร์รี่น้ำตาลที่แทะไปครึ่งหนึ่ง ปากยังแฉะด้วยน้ำตาลทรายสีคาราเมล

 ข้าง ๆ ทั้งสองมีเซียงเหลียนยืนอยู่ นางรีบไหว้หนานหว่านเยียนและกู้โม่หานหัน “ท่านอ๋อง พระชายา”

กู้โม่หานไม่เห็นเด็กสองวันแล้ว พอเจอพวกนาง อารมณ์ก็ดีขึ้นทันที ซึ่งมีรอยยิ้มปรากฏที่ใบหน้าเขา

เกี๊ยวน้อยและซาลาเปาน้อยวิ่งมาทางหนานหว่านเยียนอย่างร่าเริ่ง แต่เมื่อเห็นกู้โม่หาน พวกนางใจสั่นเล็กน้อยและพองแก้มออกพร้อมมองออกไป และยิ้มหวาน ๆ ให้กับหนานหว่านเยียน “ท่านแม่~ เจ้ากลับมาแล้ว”

เด็กทั้งสองทำเป็นมองไม่เห็นเขา รอยยิ้มที่ริมฝีปากของกู้โม่หานค่อย ๆ กลืนตัวลง  และเม้มปาก

ตอนนี้ไม่เพียงแต่หนานหว่านเยียน แม้แต่สองสาวก็ไม่อยากคุยกับเขาหรอก?

เมื่อหนานหว่านเยียนเจอพวกนาง คิ้วและตาผ่อนออกไป อารมณ์ก็ดีขึ้นมาก นางนั่งยอง ๆ และกอดเด็กน่ารัก ๆ สองคนว่า “บอกให้พวกเจ้าอยู่ในบ้านของท่านน้าไม่ใช่เหรอ ออกมาได้ทำไม? ใครซื้อถังหูหลูให้คะ?”

เกี๊ยวน้อยยิ้มจนไม่เห็นฟัน “ท่านปู่หมิงบอกว่าวันนี้อากาศดี ก็เลยพาข้าและซาลาเปาน้อยมาอาบแดด ถังหูหลูนี้คือพี่เซียงเหลียนซื้อให้! หวานจริง ๆ ท่านแม่อยากกินไหม?”

ซาลาเปาน้อยให้ถังหูหลูกับหนานหว่านเยียนตรง ๆ “พี่เซียงเหลียนบอกว่า ท่านลุงที่ขายถังหูหลูยังส่งพวงอีกสองพวง พี่กับข้าเอาให้ท่านปู่หมิงพี่และพี่อาจี้แล้ว!”

เซียงเหลียนกล่าวด้วยความเคารพว่า “คุณหนูรู้การแบ่งปันและแบ่งให้บ่าวครึ่งหนึ่ง”

หนานหว่านเยียนยิ้มและลูบหัวขอเด็กทั้งสอง “เป็นที่รักของท่านแม่จริง ๆ ท่านแม่ไม่กิน เดี๋ยวท่านแม่จะกลับไปทําของอร่อยให้พวกนางกินนะ”

“เจ้าค่ะ เจ้าค่ะ!” เกี๊ยวน้อยพยักหน้าด้วยความตื่นเต้น โดยแก้มหน้าอ้วน ๆ แกว่งกัน แต่นางกลับคิดหน่อย และส่ายหน้า พูดอย่างจริงจังว่า “ไม่สิ ไม่ได้ วันนี้ท่านแม้คงเหนื่อยมาก เดี๋ยวกลับไปพักผ่อนหน่อยเถอะ”

ซาลาเปาน้อยกระพริบตากระจ่าง ๆ และเอาถังหูหลูกลับมาจิบ “อืม เดี๋ยวกลับมาที่เรือน ยังมีเซอร์ไพรส์ให้ท่านแม่”

“ยังมีเซอร์ไพรส์อีกเหรอ ?” หนานหว่านเยียนยิ้มและพูดต่อไป “งั้นข้าต้องรอดูหน่อย”