ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 427

เฉิงเซี่ยงลุกขึ้นพรวดฉับพลัน ชักดาบยาวขององครักษ์ออกมา แทงเข้าที่หัวใจของฮูหยินเฉิงเซี่ยง ฮูหยินเฉิงเซี่ยงเสียชีวิตตรงนั้น แผ่นอนบนพื้นอย่างเย็นเหยียบ

หนานฉีซานที่อยู่ข้างนาง สีหน้าเย็นชาน่าหวาดผวา ใบหน้าครึ่งหนึ่งเต็มไปด้วยเลือดสาด ราวกับผีร้ายที่เดินออกมาจากนรก

หนานฉีซานยื่นดาบคืนให้ราชองครักษ์ด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึก คุกเข่าลงที่เดิม เอ่ยกับฮ่องเต้อย่างนอบน้อม “กระหม่อมไร้ความสามารถอบรมดูแล จึงทำให้สตรีอสรพิษผู้นี้ยโสโอหัง ทำตามอำเภอใจ ทำให้ทุกคนเห็นเรื่องน่าขัน และทำให้ฝ่าบาทผิดหวังแล้ว ขอฝ่าบาททรงลงโทษด้วยพ่ะย่ะค่ะ!”

กู้จิ่งซานย่อมเข้าใจเจตนาที่หนานฉีซานลงมือแทงฮูหยินเฉิงเซี่ยง

เขาแค่นเสียงเย็น สายตาลึกล้ำจนมองไม่ออก “เฉิงเซี่ยง เจ้าไร้ความสามารถอบรมดูแลจริงๆ คนเคียงหมอนตนเองทำเรื่องอุกอาจเช่นนั้นออกมา เจ้าไม่รู้อะไรเลย! ข้าจะลงโทษเจ้าโบยสามสิบไม้ ริบเงินเดือนครึ่งปี!”

“มหาบัณฑิตไร้ความสามารถอบรมสั่งสอนบุตร แต่ยอมผ่อนปรนเพราะสารภาพผิด ลงโทษริบเงินเดือนหนึ่งปี! ส่วนบุตรชายกล้าอุกอาจ ซื้อตำแหน่งแสวงหาความรุ่งโรจน์ พยายามจาบจ้วงราชวงศ์ ลงโทษโบยร้อยไม้ ตั้งแต่วันที่กำหนด จะถูกเนรเทศไปยังดินแดนรกร้าง ไม่ได้รับอนุญาตให้กลับเมืองหลวงอีก”

“กระหม่อม น้อมรับพระบัญชาพ่ะย่ะค่ะ” หนานฉีซานกับเฉินเป่าฉวนขานรับด้วยความอ่อนน้อม

เฉินเป่าฉวนมองหนานฉีซานฆ่าฮูหยินเฉิงเซี่ยงด้วยตนเอง ก็หวาดผวาเล็กน้อย แต่ถึงอย่างไรชีวิตของบุตรชายเขาก็ถือว่ารักษาไว้ได้แล้ว จึงรู้สึกโล่งใจในที่สุด

เขามองไปรอบๆ หนานชิงชิงก้มร้องไห้โฮบนศพฮูหยินเฉิงเซี่ยงฉากกลืนไม่เข้าคายไม่ออกนองเลือดในตำหนักใหญ่อดทำให้รู้สึกตกใจไม่ได้

สถานการณ์ในวันนี้ ล้วนเป็นเพราะกู้โม่หาน

ฉากหน้าประหนึ่งว่า ไม่มีใครได้รับประโยชน์ แต่ในความเป็นจริง กู้โม่หานกลับเป็นผู้ชนะที่ยิ่งใหญ่ที่สุด!

ฝ่าบาทสงสัยมาก แม้ว่าเฉิงเซี่ยงจะพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตนเองแล้ว แต่ยังคงเหลือเมล็ดพันธุ์ความสงสัยเอาไว้ และฮูหยินเฉิงเซี่ยงก็ตายอยู่ที่นี่ เฉิงเซี่ยงจะไม่สนใจสักหน่อยได้อย่างไร...

อีกทั้งพระชายาเฉิงที่ดูเหมือนไม่ได้รับโทษอันใด แต่มารดาบังเกิดเกล้าของนางตายไป แม้นางจะเข้าไปมีส่วนร่วมในนั้นก็ไม่อาจดีไปกว่าเดิม ฮองเฮาก็เช่นกัน นอกเสียจากนางจะละทิ้งพระชายาเฉิงให้อ๋องเฉิงแต่งงานกับคนอื่น มิฉะนั้น...

ตัวแปรเดียวจะส่งผลกระทบเหตุการณ์ทั้งมวล

อ๋องอี้นี่ช่างน้ำมือโหดเหี้ยมเสียจริง!

สีหน้าหนานฉีซานมืดครึ้ม

หลังจากผ่านเรื่องในวันนี้ไป เกรงว่าฮ่องเต้อาจจะระแวงเขา ใครให้เฉินเป่าฉวนทำเช่นนี้กัน

คิดจะฆ่าเขาโดยสิ้นเชิง!

ฮองเฮามองท่าทางโศกเศร้าของหนานชิงชิงคิ้วกระตุกเบาๆ แต่ไม่ได้พูดอะไรเลย

นางสามารถรักษาหนานชิงชิงเอาไว้ได้ ก็ไม่เลวแล้ว

กู้จิ่งซานสงบความโกรธลงเล็กน้อย สายตาเย็นชา

เดิมเรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องเอามาเปิดเผย แต่เฉินเป่าฉวนต้องการเปิดโปงอย่างดื้อรั้นขนาดนี้ ต้องมีใครบงการอยู่แน่

และเขากับชีกุ้ยเฟยเหมือนเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน

ดวงตากู้จิ่งซานค่อยๆ มืดลง กวาดตามองชีกุ้ยเฟย

แต่ชีกุ้ยเฟยกลับยังคงสงบนิ่งเหมือนเคย ไม่มีอารมณ์แปรปรวนใดๆ

ฮ่องเต้ถอนสายตากลับมาอีกครั้ง โบกพระหัตถ์ “ทั้งหมดออกไปซะ! หากมีครั้งหน้า ข้าจะลงโทษให้สาสม!”

......

ภายในวังที่เสียงดังเอะอะโวยวายไม่หยุด วุ่นวายตลอดทั้งคืน

แสงท้องฟ้าสว่างเรืองรอง ทุกอย่างกลับมาสงบนิ่ง ราวกับว่าเมื่อคืนนี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

กู้โม่หานสวมเสื้อคลุมใส่อย่างตามสบาย ในห้องหนังสือ ผ้าคาดรวบผมดำขลับขึ้นสูงดุจสายน้ำตก ห้อยไว้ด้านหลังศีรษะอย่างเกียจคร้าน ริมฝีปากบางยกขึ้นแผ่วเบา มีความเย่อหยิ่งโดยธรรมชาติ