ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 426

สีหน้าดำทะมึนของหนานฉีซานเหมือนเมฆครึ้ม สองมือกำแน่นแต่ไม่กล้าหย่อนยานแม้แต่น้อย รีบลดตัวลงต่ำอีกหน่อย

“ทูลฝ่าบาท ความผิดนี้ กระหม่อมมิกล้ารับ! กระหม่อมปฏิบัติตามกฎหมายและภาระหน้าที่อย่างเคร่งครัดเสมอมา จะสัญญาเลื่อนตำแหน่งให้ใครได้อย่างไร อีกทั้งเงื่อนไขของสัญญาก็เป็นการทำให้พระชายาอี้แปดเปื้อน...นางคือบุตรีแท้ๆ ของกระหม่อมเสือแม้จะร้ายแต่ไม่กินลูกตัวเองนะพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะทำเรื่องเช่นนั้นออกมาได้อย่างไร!”

“นอกจากนี้ วาจาที่ท่านมหาบัณฑิตกล่าวอาจมิใช่ความจริง ถึงอย่างไรฮูหยินของกระหม่อมจะถูกบุตรชายของเขาทำให้แปดเปื้อนอย่างไม่มีสาเหตุ เขาอาจทำเพราะบุตรชายของเขาถูกล่วงเกิน จึงจงใจปั้นน้ำเป็นตัวขึ้นมา!”

ไม่ว่าหนานชิงชิงกับสตรีฟั่นเฟือนจะทำเรื่องนี้หรือไม่ เฉินเป่าฉวนก็ไม่ลังเลที่จะเผชิญหน้ากับเขาและทำเรื่องนี้ให้กลายเป็นเรื่องใหญ่ในวันนี้ ต้องมีผู้อยู่เบื้องหลังช่วยเหลือแน่!

และเป้าหมายก็ชัดเจนมาก ซึ่งก็คือจัดการกับเขา!

แล้วใครที่ต้องการจัดการเขา หรือว่า...

หนานเฉิงเซี่ยงเหลือบมองชีกุ้ยเฟยอย่างไม่มีพิรุธ

ชีกุ้ยเฟยกับเฉินเป่าฉวนเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน

ตอนนี้บุตรีทั้งสองคนของเขาล้วนได้ดิบได้ดี และหนานหว่านเยียนก็กลายเป็นที่ว่าไท่จื่อเฟย

ชีกุ้ยเฟยก็มีองค์ชายสองพระองค์ในอาณัติ แต่กลับไม่มีประโยชน์ใดๆ ตอนนี้จึงนั่งไม่ติด ดังนั้นลงมือกับเขาใช่หรือไม่

ขณะนั้นเองชีกุ้ยเฟยเอ่ยอย่างประหลาดใจเล็กน้อย “กล่าวมาเช่นนี้ เฉิงเซี่ยงไม่เคยทำเรื่องเหล่านี้รึ”

“แต่ท่านมหาบัณฑิตเอาแต่พูดว่า ล้วนเป็นฮูหยินเฉิงเซี่ยงบงการ ทว่าข้าคิดว่าฮูหยินเฉิงเซี่ยงมีฐานะเป็นนายหญิง น่าจะไม่กล้าทำโดยพลการเอง”

นางยินดีที่ได้เห็นสถานการณ์ในวันนี้

ไม่ว่าจะโยงถึงหนานชิงชิงหนานหว่านเยียน หรือเฉิงเซี่ยงถูกนำมาจัดการ นางล้วนไม่สนใจ และเป็นที่ชอบใจของนางมาก

เมื่อได้ยิน ฮองเฮากวาดตามองชีกุ้ยเฟยอย่างดุดัน แต่กลับไม่พูดอะไร

แต่ใจนางตุ๊บๆ ต่อมๆ อยู่ตลอด ถึงอย่างไรหนานชิงชิงก็คือลูกสะใภ้ของนาง หากนางเป็นอะไรไป บุตรชายนางก็ต้องถูกดึงเข้ามาด้วยแน่

กู้จิ่งซานโกรธจัด สายตาดุจมีดพุ่งไปทางเฉิงเซี่ยงกับฮูหยินเฉิงเซี่ยง “ฮูหยินเฉิงเซี่ยงเจ้าพูดมา”

เฉินเป่าฉวนไม่มีความกล้ามากขนาดนั้น และทำใจใช้ชีวิตบุตรชายตนเองไม่ได้ จึงยื่นฟ้องเฉิงเซี่ยง

ความเป็นไปได้ที่ใหญ่ที่สุดคือที่เฉินเป่าฉวนพูดคือเรื่องจริง เฉิงเซี่ยงหลอกใช้บุตรชายของเฉินเป่าฉวน คิดใช้ตำแหน่งขุนนางเอื้อผลประโยชน์ เพียงแต่ทำไม่สำเร็จ บุตรชายของเขาถูกทุบตีอย่างรุนแรง จึงเดือดดาลแล้วยื่นฟ้องเฉิงเซี่ยงเท่านั้น

แต่ถึงแม้หนานเฉิงเซี่ยงจะกล้าใช้ตำแหน่งขุนนางเอื้อผลประโยชน์ ก็เป็นการติดสินบนมิใช่หรือ

ต่อนี้ไป หนานฉีซานคงต้องการมากกว่านี้เดิม โลภตำแหน่งที่สูงขึ้นใช่หรือไม่！

เมื่อบทสนทนาเบนไปหาฮูหยินเฉิงเซี่ยงนางจะทนการเค้นถามเช่นนี้ได้อย่างไร ตกใจจนเสียขวัญไปนานแล้ว

หนานชิงชิงหยิกขานางหนึ่งที ฮูหยินเฉิงเซี่ยงถึงร้องตะโกนว่า “ทูลฝ่าบาท หมะ หม่อมฉันมิกล้าหรอกเพคะ!”

นางไม่อาจพูดได้ว่าตนเองถูกคนอื่นใส่ร้าย หากฝ่าบาทตรวจสอบลงลึก นั้นจะไม่ยืนยันข้อกล่าวหาที่ว่านางติดสินบนเฉินชิงเยี่ยนหรือ!

สถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ฮูหยินเฉิงเซี่ยงรู้สึกสิ้นหวังใกล้ตายจริงๆ

ทันใดนั้นนางก็รู้สึกเสียใจ ทำไมถึงต้องการต่อกรกับหนานหว่านเยียน!

หากไม่คิดจะกำจัดหนานหว่านเยียน นางจะมีสภาพร่อแร่เช่นนี้ได้อย่างไร

เฉินเป่าฉวนเห็นฮูหยินเฉิงเซี่ยงกัดฟันไม่ยอมรับ แล้วนึกถึงคำขู่ที่กู้โม่หานส่งคนมาหา พลันเอ่ยอย่างฉุนเฉียวทันที “หากเฉิงเซี่ยงไม่ยอมรับผิด งั้นก็เป็นฮูหยินเฉิงเซี่ยงกระทำโดยพลการเอง!”

“ฮูหยินเฉิงเซี่ยงหลอกใช้ความปรารถนาที่จะเป็นขุนนางของบุตรชายข้า ให้คำมั่นสัญญาอนาคตอันสดใสกับเขา ให้บุตรชายข้าไปทำร้ายพระชายาอี้แต่กลับตาลปัตรเอาตนเองเข้าไปรับกรรมแทน เรื่องนี้ใครๆ ต่างก็รู้!”