ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 43

“เจ้าก็อยู่ในเรือนเซียงหลินอย่างสงบอย่าโผล่หน้าออกมา! มิเช่นนั้น ข้าจะไม่ละเว้นเจ้าเด็ดขาด!”

ตอนนี้เขาไม่มีเวลามาสนใจหนานหว่านเยียน และไม่สามารถปลีกตัวออกมายุ่งกับผู้หญิงคนนี้ได้ เขาจะต้องชดเชยให้โหรวเอ๋อร์อย่างดี

ถึงแม้ในจวนอ๋องสิ่งที่ควรจัดเตรียมยังไม่ครบถ้วน สินสอดทองหมั้นก็ยังไม่ได้ส่งไปที่จวนแม่ทัพ แต่งานในคืนนี้จะต้องครึกครื้น เขาจะให้โหรวเอ๋อร์เข้าจวนอ๋องอี้อย่างมีหน้ามีตา จะให้นางถูกใครวิจารณ์ไม่ได้!

ในดวงตาของหนานหว่านเยียนมีความเยาะเย้ยแวบผ่านไป แต่กลับกล่าวด้วยรอยยิ้ม: “ท่านอ๋องวางใจเถอะ ข้าไม่ก่อเรื่องแน่นอน”

นางเป็นแค่สร้างเรื่อง จะก่อเรื่องได้อย่างไรเล่า!

ได้ยินคำพูด ชายหนุ่มฮึเย็นชาออกมา เสียงฝีเท้าค่อยๆไกลออกไป

และทันทีที่เขาจากไป เซียงอี่ว์ที่เข้ามาต้อนรับตั้งแต่เมื่อครู่ก็รีบเดินไปทางหนานหว่านเยียน คำพูดของท่านอ๋องนางได้ยินหมดแล้ว รู้สึกเป็นห่วงว่าหนานหว่านเยียนจะถูกความโกรธจู่โจมจิตใจ รีบกล่าวว่า: “พระชายาโปรดอภัยที่บ่าวพูดมากไป ขอพระชายาโปรดอย่าโกรธไปเลย”

นางไม่ได้ทำเพราะความหวังดี เพียงแต่รู้สึกว่าหากหนานหว่านเยียนก่อปัญหาขึ้นมา จะทำให้ทั่วทั้งจวนอ๋องเกิดความโกลาหลวุ่นวายไปหมด ความเกลียดชังที่กู้โม่หานมีต่อนางจะต้องเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณอย่างแน่นอน!

หนานหว่านเยียนยิ้มเย้ยหยันออกมา ลักษณะท่าทางลึกล้ำคาดเดาไม่ได้

“เจ้าวางใจ ช้าเร็วเขาก็ต้องมาขอร้องให้ข้าออกไปรับผิดชอบดูแลงานแต่งงานอย่างแน่นอน”

พูดไป หนานหว่านเยียนก็เดินเข้าไปข้างใน ลักษณะท่าทางเหมือนทุกอย่างล้วนอยู่ในการควบคุม

เซียงอี่ว์ตะลึงงันอยู่กับที่ พระชายาคนนี้วันนี้เข้าวังไปรอบหนึ่ง หรือว่าสมองจะผิดปกติไปแล้ว?

นางถึงกับพูดออกมาว่าท่านอ๋องจะมาขอร้องนางให้ไปรับผิดชอบดูแลงานแต่งงาน หรือว่าจะได้รับการกระทบกระเทือนอะไร?

ขณะที่เซียงอี่ว์คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ก็คิดไปด้วยว่าต้องคอยสังเกตการกระทำของหนานหว่านเยียนให้มาก นางจะได้ไม่ทำเรื่องอะไร ที่ส่งผลกระทบต่อทั่วทั้งเรือนเซียงหลิน

นังหนูน้อยสองคนนั้น ในใจของนางก็รู้สึกชอบเล็กน้อย นางไม่อยากให้หนานหว่านเยียนวู่วามไปชั่วขณะ ทำให้เกิดเรื่องขึ้นกับนังหนูน้อยสองคนนั้น

“ท่านแม่!” เสียงไร้เดียงสาที่ออดอ้อนดังขึ้นมา

หนานหว่านเยียนมองเห็นเจ้าตัวเล็กสองคนวิ่งเข้ามา มุดเข้ามาในอ้อมแขนตัวเองทันที

เกี๊ยวน้อยเงยหน้าขึ้นมา กะพริบดวงตากลมโตมองไปทางหนานหว่านเยียน ในน้ำเสียงยังมีความขุ่นเคืองเล็กน้อย

“ท่านแม่กลับมาได้สักที! ซาลาเปาจู้จี้อยู่ตลอด กลัวว่าท่านแม่จะทิ้งเราแล้ว”

“ท่านแม่ท่านแม่ ทำไมท่านเพิ่งจะกลับมาล่ะ?” ในดวงตาของซาลาเปายังมีคราบน้ำตา เมื่อครู่น่าจะเพิ่งร้องไห้ ถูกเกี๊ยวน้อยกล่อมเสร็จเรียบร้อยแล้ว

หนานหว่านเยียนใจอ่อนลงมาทันที นั่งลงไปลูบหัวของสองพี่น้องอย่างอ่อนโยน

“แม่เจอกับเรื่องนิดหน่อย ทำให้กลับบ้านช้าไป แม่รับประกันกับพวกเจ้า วันหน้าจะไม่ห่างจากพวกเจ้านานขนาดนี้อีกแล้ว ดีไหม?”

เกี๊ยวน้อยยื่นนิ้วก้อยที่อ้วนท้วนออกมา กล่าวต่อหนานหว่านเยียนอย่างจริงจัง “ท่านแม่พูดแล้วรักษาคำพูด เกี่ยวก้อยสัญญาร้อยปีห้ามเปลี่ยนแปลง!”

ซาลาเปาทำหน้าไร้เดียงสา และก็ยื่นมือออกมาเลียนแบบท่าทางของพี่สาว มองดูหนานหว่านเยียนตาปริบๆ

หนานหว่านเยียนหลุดหัวเราะออกมา เจ้าตัวเล็กสองคนนี้ช่างฉลาดทันคนจริงๆ

นางยื่นมือสองข้างออกมาเกี่ยวก้อยกับสองพี่น้อง จากนั้นก็จูบบนหน้าผากของพวกนาง “หนึ่งร้อยปี ห้ามเปลี่ยนแปลง!”

ครั้งนี้นางจากเจ้าตัวเล็กสองคนนานเกินไปจริงๆ ตั้งแต่สองพี่น้องเกิดมา นี่เป็นครั้งแรกที่นางจากพวกนางไปนานขนาดนี้

ซาลาเปาได้รับคำสัญญาของหนานหว่านเยียน ก็เปลี่ยนจากร้องไห้มายิ้มแย้มทันที บนใบหน้าที่ยังน้อยใจเมื่อครู่ก็มีรอยยิ้มปรากฏขึ้นมา