ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 431

รอยยิ้มของกู้โม่หานราวกับทูตจากนรก เป็นความตกตะลึงที่งดงาม และแฝงไปด้วยความกระหายเลือดบ้าระห่ำ มองจนหนานหว่านเยียนอดรู้สึกประหม่าไม่ได้

มือของนางถูกเขาล็อกไว้อย่างแน่น ขยับเขยื้อนไม่ได้เลย ยิ่งไม่ต้องพูดกับการหยิบของออกจากห้วงเวลา

เมื่อเห็นกู้โม่หานโน้มกายลงมาทีละนิดเช่นนี้ ใบหน้าสวยของหนานหว่านเยียนเริ่มลุกลี้ลุกลนเล็ก

“กู้โม่หาน เจ้าบ้าไปแล้วหรือไร ข้าคือหนานหว่านเยียน ไม่ใช่หยุนอี่ว์โหรวสุดที่รักของเจ้า!”

หนานหว่านเยียนกระสับกระส่าย ใช้ขาถีบเขาไม่หยุด แล้วบาดแผลฉกรรจ์แต่เดิมของชายหนุ่มก็ฉีกขาดออกหมดแล้ว

เรียวคิ้วองอาจของกู้โม่หานขมวดแน่น ความเจ็บปวดที่แผ่นหลังทำให้เขาได้สติหลายส่วน แต่เมื่อเขาจ้องมองสตรีในอ้อมแขน สายตาก็มืดครึ้มขึ้นหลายส่วน

“ใครบอกว่าต้องการนาง ข้าต้องการเพียงเจ้า ต้องการ...หนานหว่านเยียน”

หนานหว่านเยียนผงะ นัยน์ตาสุกใสสะท้อนใบหน้าหล่อเหลาเอาการของกู้โม่หาน

เขาสร่างเมาหรือยัง เขาลืมไปแล้วหรือไร ว่าเขาเกลียดจวนเฉิงเซี่ยงมากแค่ไหน

เมื่อไม่กี่วันก่อน เขายังบอกว่านางยังมีประโยชน์ให้ใช้สอย

เขาจูบนาง ตั้งแต่แก้มไปจนถึงมุมปาก เสียงครางต่ำดุจเหล้าที่อายุมาก ผิดหวังเล็กน้อย และทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อย

“หนานหว่านเยียน เมื่อห้าปีที่แล้วเจ้าทำให้ข้าเกลียดเข้ากระดูกดำ ทำเรื่องชั่วช้ามามากมาย ห้าปีต่อมาเจ้าก่อกวนวุ่นวายจวนอ๋องของข้า เจ้าไม่เคยทำให้ข้าได้อยู่ดีกินดีเลย”

นางไม่เพียงแค่ก่อกวนวุ่นวายจวนอ๋องของเขา แต่ตอนนี้กระทั่งคนของเขา ล้วนถูกหนานหว่านเยียนก่อกวนอลหม่าน...

หนานหว่านเยียนอึดอัดคับค้องใจแทบตาย ไม่ใช่นางที่วอนหาเรื่องเขาสักหน่อย!

นางกัดฟัน ยังไม่หยุดดิ้นรน

“เดิมทีพวกเราอยู่อย่างสงบสุขได้ เป็นเจ้าที่โผล่มาเอง แล้วรบกวนชีวิตข้ากับพวกเด็ก!”

“หากตอนแรก เจ้าตกลงหย่าและปล่อยข้ากับลูกไป ตอนนี้มันจะมาถึงจุดนี้ได้ยังไง! ข้าขอเตือนเจ้า เด็กทั้งสองคนกำลังนอนหลับอยู่ในห้อง หากเจ้ากล้าทำอะไรข้า เจ้ามันก็ไม่ใช่คนแล้ว!”

กู้โม่หานฟังอะไรไม่รู้เรื่องเลย และร่างนุ่มนิ่มหอมกรุ่นอยู่ในอ้อมอก กลิ่นหอมจากนางทำให้เขาบ้าคลั่ง

ชายหนุ่มทำตามสัญชาตญาณจูบริมฝีปากนาง กระดูกไหปลาร้างามละออ กระทั่งคิดที่จะลงต่ำต่อไป

ทั้งยังคิดจะฉีกทึ้งเสื้อผ้าของนางออกให้หมด...

หนานหว่านเยียนโกรธจนควันออกหู เว้นแต่กู้โม่หานไม่ยอมให้นางมีโอกาสใช้ยา ไม่อย่างนั้นนางจะตัดตอนเขาทันที!

นางขัดขืนสุดกำลัง ทั้งลุกลนและสับสน คิดจะตะโกนเรียกคนดังๆ แม้บ่าวใช้เหล่านี้จะสอดมือเข้ายุ่งเรื่องของพวกเจ้านายไม่ได้ แต่หนีจากปากเสือก่อนค่อยว่ากัน

ทันใดนั้น เสียงน่าเอ็นดูก็ดังขึ้น “คนเลวเจ้ากำลังจะทำอะไรน่ะ”

เมื่อได้ยินเสียงความสงสัยที่น่าเอ็นดูนี้ กู้โม่หานเหมือนกับชะงักไปเล็กน้อย