ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 432

เกี๊ยวน้อยกะพริบตาด้วยความงงงัน หลังได้สติกลับมา ก็กระทืบเท้าทันที “ท่านแม่เป็นของพวกข้า ท่านรีบปล่อยท่านแม่นะ!”

ซาลาเปาน้อยก็ประหลาดใจมาก แต่ตอนนี้นางไม่สนใจคิดมากขนาดนั้น ก้อนไขมันสั่นกระเพื่อม พยายามเกร็งเพื่อขู่ขวัญเขา

“พี่สาวพูดถูก ขะ ข้าบอกเจ้าเลยนะ พวกข้าไม่กลัวเจ้าหรอก หากเจ้ากล้าทำร้ายท่านแม่ พวกข้าจะไม่สนใจเจ้าอีก!”

กู้โม่หานไม่ชอบให้มีคนโลภในของของเขา ต่อให้เป็นเด็กน้อยก็ให้อภัยไม่ได้!

ดวงตากู้โม่หานเปลี่ยนเป็นดุเดือด พร้อมความเย่อหยิ่งขององค์ชายที่มีมาแต่กำเนิด

“ข้าสนว่าพวกเจ้าจะสนใจรึไร ปล่อยมือ! ไม่อนุญาตให้จับมือนาง!”

สามคนแม่ลูกตกตะลึงกันอีกครั้ง

หนานหว่านเยียนตกใจโดยสิ้นเชิง

แม้ว่าใบหน้ากู้โม่หานจะมองอารมณ์อารมณ์ไม่ออก แต่เขาอาจจะเมาจนบ้าไปแล้วจริงๆ ปกติเขาไม่มีทางพูดกับเด็กทั้งสองคนเช่นนี้!

แต่ว่า...นี่เขา นี่ราวกับกำลังหึงหวงเพราะ... เด็กทั้งสองคน？

เพราะพวกนางจับมือของนางรึ

เมื่อกู้โม่หานเห็นเด็กทั้งสองคนไม่ขยับเขยื้อน ดวงตาดำขลับเฉียบคมของเขาย้ายออกจากใบหน้าหนานหว่านเยียน ไปยังร่างของเด็กๆ ทั้งสอง ดวงตาหรี่ลงครู่หนึ่ง

กู้โม่หานเห็นเด็กๆ ทั้งสองคนหน้าตาเหมือนกับหนานหว่านเยียนทุกประการ ความรู้สึกสนิทชิดเชื้อ ทำให้หัวใจของเขาอ่อนลง ความเย็นชาในดวงตา ก็ค่อยๆ เปลี่ยนนุ่มนวลผ่อนคลาย

จริงสิ นี่คือเหล่าบุตรสาวของเขา!

คือลูกของเขากับหนานหว่านเยียน

เกี๊ยวน้อยไม่เข้าใจการกระทำของกู้โม่หานโกรธเคืองคำพูดเสียดสีของเขา

นางพองแก้มด้วยความไม่พอใจ กำปั้นเล็กๆ ทุบขากู้โม่หาน

“ท่านไม่สนก็ช่างสิ พวกข้าไม่สนใจท่านแล้ว แต่ข้าบอกเจ้าเลยนะ หากเจ้ายังไม่ปล่อยท่านแม่ ข้าจะใช้วรยุทธ์ที่เรียนมาใหม่สั่งสอนท่าน!”

ซาลาเปาน้อยก็รู้สึกอึดอัดคับค้องใจขึ้นมา กัดริมฝีปากแล้วพูดว่า “ใช่แล้ว! ท่านไม่สนใจพวกข้า พวกข้าก็ไม่อะไร กลับกันหากท่านปฏิบัติต่อท่านแม่ไม่ดี พวกข้าจะ...”

นางพูดยังไม่ทันจบ กู้โม่หานก็โน้มตัวลงทันที อุ้มเด็กทั้งสองโดยตรง โอบไว้ในอ้อมแขนตนเองอย่างมั่นคง

“อ๊าก...” เกี๊ยวน้อยกับซาลาเปาน้อยร้องตกใจ

เมื่อเห็นดังนี้ หนานหว่านเยียนไปปัดมือเขาทันที ทั้งใช้เข็มเงินแทงจุดลมปราณของเขาอย่างไม่สะทกสะท้าน “กู้โม่หานเจ้ารีบปล่อยเด็กทั้งสองคน หากพวกนางได้รับบาดเจ็บ ข้าจะทำเจ้าได้เห็นดีกันแน่!”

กู้โม่หานกลับไม่ตอบสนองอะไรเลย ทั้งกอดหนานหว่านเยียนด้วยมือข้างเดียว และอีกมือหนึ่งกอดเด็กทั้งสองอย่างเบามือ

คนละข้าง กอดจนแน่นสนิท

สีหน้าของเขาจริงจังและเคร่งขรึม “ข้าเคยบอกแล้ว ว่าไม่มีทางปล่อยพวกนางได้รับอันตรายใดๆ เด็ดขาด และไม่มีทางให้เจ้าได้รับบาดเจ็บ”

เขาจ้องมองหนานหว่านเยียน ดวงตาสีดำสนิทลึกซึ้งคลุมเครือ “หนานหว่านเยียน ข้าพูดได้ทำได้ ข้าจะปกป้องพวกเจ้าเอง!”