ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 440

หนานหว่านเยียนกลับถึงเรือนเซียงหลิน พบว่าเด็กๆ ถูกพาไปเรียนหนังสือที่เรือนด้านหลังแล้ว

ดังนั้นนางจึงไม่สนใจมาก กลับถึงห้องก็ปิดประตู กินมื้อเช้าพลางคิดแผนการอนาคตในหัว รวมถึงงานเลี้ยงในค่ำคืนนี้ด้วย

แต่คิดไปคิดมา นางก็ค่อยๆ หลับตาแล้ว

สติหรือจะเอาชนะความง่วงเหงาหาวนอนไม่ได้ นางไม่ได้นอนมาทั้งคืน เหนื่อยจริงๆ หัวหนานหว่านเยียนหนักๆ เพิ่งปีนขึ้นเตียงก็ผล็อยหลับไปทันที

การนอนนี้ลากยาวไปถึงตอนกลางคืน หนานหว่านเยียนสะลึมสะลือลืมตาขึ้นมา เนื้อตัวเบาหวิว

อดนอนมาทั้งคืน นอนมาหนึ่งวัน ในที่สุดก็รู้สึกสบายขึ้นมาหน่อย

ครั้นเซียงอวี้ได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวก็รีบเคาะประตูทันใด เข้าห้อง “พระชายา ท่านตื่นแล้วหรือเจ้าคะ”

“อือ” หนานหว่านเยียนหมุนข้อมือลุกขึ้น ยืดตัวบิดขี้เกียจ “เดี๋ยวข้าจะออกไปสักหน่อย เด็กๆ มอบให้เจ้ากับเซียงเหลียนแล้ว”

เซียงอวี้พยักหน้าพลางหัวเราะคิกคัก “พระชายาโปรดวางใจเถิด บ่าวกับพี่เซียงเหลียนต้องดูแลพวกคุณหนูอย่างดีแน่ ท่านรีบไปแต่งตัวทำผมเถอะ ท่านอ๋องรอท่านอยู่ข้างนอกแล้ว”

กู้โม่หานกำลังรอนาง?

“ข้ารู้แล้ว” หนานหว่านเยียนตอบกลับเรียบๆ แต่งเนื้อแต่งตัวสักครู่ เมื่อเปิดประตูก็เห็นกู้โม่หานในชุดสีดำขลิบทอง ยืนอยู่ในลานบ้านอย่างเงียบๆ

หากไม่คำนึงถึงปัจจัยอื่น กู้โม่หานหล่อเหลาโดยแท้ งามยิ่งกว่าชายใดที่นางเคยพบพาน

สายตากู้โม่หานพลันฉายประกาย แต่ไม่นานก็ถูกซุกซ่อนเอาไว้ ราวกับหมึกที่กองอยู่ด้วยกันไม่สลายตัว ลุ่มลึกปราศจากคลื่น

เขาผินหน้า มองหนานหว่านเยียนนิ่งๆ เผยอริมฝีปากบาง “นอนเก่งจริงแท้”

หนานหว่านเยียน “...”

คำพูดคำจาน่ารังเกียจยิ่งนัก

เขาหมุนตัวเดินออกไป พอเห็นว่าหนานหว่านเยียนไม่ได้ตามมาก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบอีก “ยังต้องให้ข้ารอเจ้านานแค่ไหน?”

“อ้อ” หนานหว่านเยียนตอบไปแบบไม่รู้ร้อนรู้หนาว ตามหลังกู้โม่หานอยู่ไม่ไกล ก่อนจะเดินออกจากเรือน

ผ่านไปครู่หนึ่ง บนรถม้าตรงปากประตูจวนอ๋อง

กู้โม่หานไม่ได้ขี่ม้าตามความต้องการของหนานหว่านเยียน

ทั้งสองนั่งอยู่ในรถม้า เบนสายตามองนอกหน้าต่าง ราวกับต่างฝ่ายต่างเป็นคนแปลกหน้าของกันและกัน

หนานหว่านเยียนพาดตัวกับหน้าต่างตากลม กลับไม่เคยสังเกตเห็นสายตาของชายชุดสีหมึกที่จับจ้องนางเป็นครั้งคราวว่าลุ่มลึกเพียงใด มืดมนและซับซ้อนเพียงใด

ปากประตูจวนอ๋อง กู้โม่หลิงในชุดสีครามอ่อนกำลังรอหนานหว่านเยียนและกู้โม่หานอยู่ โดยมีองครักษ์หลินเซี่ยวเย่ยืนอยู่ข้างๆ

ครั้นเห็นรถม้าเคลื่อนมาอย่างอ้อยอิ่งจากจุดไม่ไกล มุมปากของกู้โม่หลิงฉีกยิ้ม ดูเหมือนคนไม่มีพิษไม่มีภัย แต่หลินเซี่ยวเย่รู้ว่ารอยยิ้มนี้มีความหมายเชิงลึกอยู่

รถม้าหยุดอยู่ตรงหน้ากู้โม่หลิง ก่อนที่หนานหว่านเยียนและกู้โม่หานจะลงจากรถม้า

กู้โม่หลิงสาวเท้าไป เหน็บพัดที่เขาพกประจำอยู่ตรงเอว ดวงตาจิ้งจอกโค้งงอเป็นจันทร์เสี้ยว ก้มศีรษะกับกู้โม่หานและหนานหว่านเยียนที่เพิ่งลงมาจากรถด้วยความเคารพ