เมื่อคืนเหนื่อยหรือ?
ก็เป็นคู่สามีภรรยากันจะทำอะไรได้บ้างในตอนกลางคืน?
ร่างกายของหนานหว่านเยียนแข็งทื่อ ไม่รู้ว่าตอนนี้ก็จะกลับบ้านแล้ว ทำไมกู้โม่หานถึงตั้งใจพูดแบบนี้ แต่ก็ไม่สามารถพูดอะไรได้อีก นางจึงแค่แสร้งทำเป็นเขินอายและฝังหัวของเขาไว้ในแขกอกของเขา
กู้โม่หลิงก็เพิ่งเห็นว่ามีรอยจูบที่ชัดเจนตรงที่กระดูกไหปลาร้าของหนานหว่านเยียน คิ้วของเขาขมวดลงไปเล็กน้อย แต่เขายิ้มและพูดว่า "ถ้านั้นน้องเจ็ดก็ส่งถึงที่นี่แล้ว เสด็จพี่หกและพี่สะใภ้หก เวลากลับระวังด้วยนะครับ”
"อืม" ใบหน้าของกู้โม่หานสงบนิ่ง แต่แววตามืดมนและร้ายกาจ เขาอุ้มหนานหว่านเยียนขึ้นไปที่รถม้าแล้วพูดว่า "กลับจวน"
กู้โม่หลิงมองไปที่รถม้าที่วิ่งอยู่ข้างหน้าด้วยดวงตาที่มีรอยยิ้มและโบกมือ "ไว้คราวหน้าถ้ามีโอกาส ขอโปรดเชิญเสด็จหกและพี่สะใภ้หกมาเยี่ยมอีกครั้ง!"
รถม้าหายไปในสายตาของกู้โม่หลิง รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาดูยิ่งมากขึ้น แต่ทำให้หลินเซี่ยวเย่รู้สึกหวาดกลัว
ยิ่งเจ้านายยิ้มสดใสเท่าไหร่ ก็ยิ่งทำให้สยองขวัญมากขึ้นเท่านั้น
เขาขมวดคิ้วและถามกู้โม่หลิงอย่างจริงจัง
“เจ้านาย อ๋องอี้และพระชายาอี้สองคนช่างรัดกุมจริงๆ ปิดปากได้แน่นจริง ๆ ไม่ได้ถามข้อมูลออกสักหน่อย และก็ไม่ได้ทำให้คู่นี้แยกใจกัน เราจะต้องทำอย่างไรต่อ”
กู้โม่หลิงค่อยๆ หยิบด้ามจิ้วออกมาเขย่า จากนั้นหันหลังกลับเดินเข้าไปในจวน "ไม่จำเป็นต้องทำอะไรเลย"
เขารู้อยู่แก่ใจแล้ว
ในรถม้า หลังจากที่หนานหว่านเยียนถูกเขาอุ้มขึ้นไปในรถม้า นางก็รีบกระโดดลงจากตัวกู้โม่หาน
นางนั่งตรงข้ามกับกู้โม่หาน แล้วขมวดคิ้วมองเขาด้วยความ สงสัย "เมื่อกี้จู่ ๆเจ้ามากอดข้าทำไม"
พวกเขาออกไปไกลแล้ว จึงไม่ต้องกังวลว่าคนอื่นจะได้ยิน
กู้โม่หานชำเลืองมองที่นาง ดวงตาสีเข้มของเขาเต็มไปด้วยความเย็น "เจ้าไม่ได้ยินหรือว่าเมื่อกี้กู้โม่หลิงพูดอะไร"
“เขาสงสัยอย่างเปิดเผยแล้ว เขาคิดว่าคู่เราไม่ถูกกัน หากเราทำตัวดูไม่เหมือนเลย และแค่พูดชวนให้เขาเชื่อ เกรงว่าเจ้ากับข้าคงจะให้เขาดูออกแล้ว”
หนานหว่านเยียนจ้องที่กู้โม่หานที่เหมือนภูเขาน้ำแข็งซึ่งอยู่ตรงข้ามกันอย่างสงสัย "ก็เชื่อเจ้าละกัน"
กู้โม่หานพูดอย่างลวก ๆ อีกว่า "ต่อไป เจ้ากับข้าอยู่ในจวนก็ต้องแสร้งทำตัวแล้ว"
"ทำไมพูดแบบนี้?"
กู้โม่หานชำเลืองมองที่หนานหว่านเยียนและพูดด้วยอย่างมีเหตุมีผล
"คนทั้งใต้หล้าต่างก็รู้ว่าเมื่อก่อนข้าเข้ากับเจ้าไม่ได้ แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นรักใคร่มากพอสมควร ถ้ากู้โม่หลิงไม่เชื่อ คนอื่นก็ไม่มีทางที่จะเชื่อ นอกจากนี้ ยังมีการเรื่องเกิดขึ้นในจวนเฉิงเซี่ยงด้วยเมื่อเร็วๆ นี้เอง ถึงอย่างไรเจ้าก็ยังเป็นลูกสาวของเฉิงเซี่ยง ข้ากับเฉิงเซี่ยงหมางเมินกันอยู่เสมอ และพวกเขาจะคอยจับตาดูพวกเราเพื่อจับว่าเรามีอะไรผิดปกติหรือไม่"
หนานหว่านเยียนขมวดคิ้ว "จะถึงขนาดไหน? อย่ามากเกินไป ข้าจะไม่ยอมนอนเตียงเดียวกับเจ้าแน่!"
ทันใดนั้นดวงตาสีดำของกู้โม่หานก็ส่องแสงสีเข้ม
"นั่นไม่จำเป็น แต่ข้าต้องเข้ามาในเรือนของเจ้า" เขามองไปที่หนานหว่านเยียน พร้อมลูบนิ้วเรียวของเขา "อย่าลืม เรื่องการได้รับบาดเจ็บของเสิ่นอี่ว์ ยังไม่ได้เจอคนที่อยู่เบื้องหลังเลย"
“คนนั้นไม่ได้ฆ่าเสิ่นอี่ว์ซึ่งหมายความว่าเขามีความมั่นใจมากพอว่าความจริงจะไม่ถูกเปิดเผย และเขาจะส่งคนมาติดตามเราอย่างแน่นอน เพราะฉะนั้นในจวน เจ้าก็ต้องร่วมมือกับข้าในระดับหนึ่ง”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้
อ่าน ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ ตอนที่ 998 - 1,846 www.sunnewsfocus.com...
อ่านยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ ตอนที่ 998 - 1846 sunnewsfocus.com นะคะ...
ขัดใจหลายหย่าง 1. นางเอก - ก็รู้ว่าตัวเองสู้เเพ้อ๋องทุกครั้ง เเทนที่จะฝึกวิชาป้องกันตัวบ้าง เเต่ก็ไม่เห็นทำไร 2. ลูก - ก็เห็นอยู่ว่าเเม่ตัวเองทุกข์ใจที่ต้องอยู่กับอ๋อง เเทนที่จะสนับสนุนให้เลิก เเต่ยังจะให้คบกันต่อ คือพวกเอ็งจะขาดพ่อไม่ได้เลยรึไงฟะ 3. อ๋อง - รักเเต่ใช้วิธีผิด นางไม่ยอมก็ขังนางไว้ เจอผู้ชายคนไหนก็ขู่จะทำร้ายเค้า ? เป็นพระเอกที่ห่วยบัดซบ...
ใครที่คิดว่าหนานหว่านเยียนอคติเกินไป ลองย้อนไปดูสิ่งที่กู้โม่หานทำกับนางเอกในช่วงแรกๆ ว่ามันสมควรให้อภัยกันง่ายๆมั้ย...
ไม่แปลกหรอกที่นางเอกจะเกลียดกู้โม่หาน และไม่ยอมให้อภัยกู้โม่หาน ก่อนหน้านั้นหนานหว่านเยียนโดนทำร้ายทั้งกายและจิตใจมามาก โดนจับขังในเรือนเย็น ทั้งตั้งท้องลูก คลอดลูกเอง เลี้ยงเอง ข้าวที่จะกินแทบจะหาไม่ได้ พระเอกมักจะเลือกช่วยหยุนอี่โหรวก่อนนางเอกเสมอ สมควรได้รับที่สิ่งทำไว้ในอดีต นางเอกไม่ได้ทำอะไรผิดแต่โดนพระเอกกระทำมาโดยตลอด...
ดูๆ ไปแล้ว เรื่องนี้คงมีแค่ 997 ไม่ต่อแล้ว เศร้าไปสิ...
ดูๆ ไปแล้ว เรื่องนี้คงมีแค่ 997 ไม่ต่อแล้ว เศร้าไปสิ...
กลับมาอัพเดทหน่อยจ้า..แอด,😁😁...
รออัพเดทนะคะ...
ขอเรื่อง หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์...