ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 447

ถ้ากู้โม่หานอุ้มนางกลับ จะมีหลายคนสามารถเห็นได้อยู่ระหว่างทาง

แล้วนางจะได้เงยหน้าอ้าปากขึ้นมา ประกาศนางได้รับความโปรดปรานรักใคร่อีกครั้งแล้ว!

กู้โม่หานขมวดคิ้ว ได้เห็นเย็นชาฉายผ่านดวงตาของเขา

เขาขยับกายไปด้านข้างอย่างไม่อย่างจับต้องไม่ได้ และพูดด้วยเสียงไม่สูงไม่ต่ำว่า "บาดแผลของข้ายังไม่หายดี อุ้มไม่ไหว ให้จับองครักษ์อุ้มนางกลับละกัน"

องครักษ์?

รอยยิ้มบนใบหน้าของหยุนอี่ว์โหรวนิ่งและยืนตัวตรงทันที

"นี่คงจะไม่เป็นไปตามกฎ ไม่เป็นไรถ้าท่านอ๋องไม่สบาย และเรือนจู๋หลานก็อยู่ไม่ไกล โหรวเอ๋อร์ทนสักหน่อยก็จะถึงแล้ว"

นางกัดริมฝีปากล่างอย่างไม่เต็มใจ รู้สึกแค้นอยู่ในใจ

กู้โม่หานรู้สึกไม่สบายจริงหรือแค่ว่าไม่อยากอุ้มตัวนาง?

"ไปกันเถอะ" กู้โม่หานปล่อยมือแล้วเดินไปข้างหน้าโดยหันหลังให้นาง

ตามนั้น ทั้งสองก็มาถึงเรือนจู๋หลาน

ขาของหยุนอี่ว์โหรวเจ็บจริง และนางต้องคุกเข่าทั้งคืนจริงๆ มิฉะนั้นหวางหมัวมัวก็จะไม่เชื่อนางมากขนาดนี้

นางเพิ่งเข้าไปในห้อง ก็เอนกายลงข้างโต๊ะอย่างหมิ่นเหม่และรินชาให้กู้โม่หาน "ท่านอ๋อง ท่านดื่มชาด้วยสิ"

กู้โม่หานรับถ้วยชามา แต่ก็ไม่ได้ดื่ม ดวงตาสีเข้มของเขามองที่หยุนอี่ว์โหรวที่อยู่ต่อหน้าเขา "เข่าของเจ้า เคยให้หมอประจำจวนดูแล้วหรือยัง"

ท่านอ๋องเป็นห่วงนางหรือ?

หยุนอี่ว์โหรวทั้งพยายามไม่ให้ตัวเองดีใจมากเกินไป ทั้งส่ายหัวอย่างอ่อนแรง

“ยังไม่ทันดูเลย แต่ว่าโหรวเอ๋อร์ไม่เป็นไร ถ้าจะให้เสด็จแม่ตื่นไว ๆ ถึงจะให้โหรวเอ๋อร์ต้องคุกเข่าลงอธิษฐานขอพรเป็นเวลาสามวันสามคืน ถึงหัวเข่าจะเสียฟกซ้ำเท่าไร นางก็รู้สึกมีสุขด้วย"

ขณะที่นางพูด นางก็เริ่มสะดุดอีกครั้ง

กู้โม่หานขมวดคิ้ว "ถ้าเจ้าไม่สบายใจจริงๆ ก็ไปนอนพักเถอะ ข้าเห็นว่าช่วงนี้เจ้าพักฟื้นในจวน และก็ไม่มีใครอยู่ข้าง ๆ รู้สึกเหงาเกินไปหรือเปล่า"

ทันใดนั้น หยุนอี่ว์โหรวก็นิ่งตกตะลึง

นางเชื่อไม่ได้เลยว่า กู้โม่หานจะใส่ใจนางมากขนาดนี้ นางไม่ได้รับความสนใจจากเขามานานแสนนานแล้ว

"ท่านอ๋อง..." น้ำตาของหยุนอี่ว์โหรวรออยู่ในดวงตาของนางเสียแล้ว "โหรวเอ๋อร์รู้สึกเหงาหงอยจริงๆ ถ้าท่านอ๋องสามารถอยู่กับ ... "

ก่อนที่นางจะพูดจบ กู้โม่หานก็ขัดจังหวะนา "เจ้าเหงา ก็เลยได้ติดต่อคุยกับเพื่อนพี่น้องข้างนอกหรือ"