ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 454

หนานหว่านเยียนเจ็บจนสูดหายใจเย็น ๆ เข้าทีหนึ่ง แล้วลูบคอตัวเองเล็กน้อย กัดฟันและถลึงตาใส่เขา “คนบ้า! ท่านคิดว่าข้ากลัวท่านหรือ!”

พูดแล้ว นางก็ล้วงกระทะก้นแบนออกมา แล้วฟาดไปทางหน้ากู้โม่หานเลย

กู้โม่หานยื่นมือไปจับข้อมือหนานหว่านเยียนเอาไว้ แล้วกักขังนางไว้ในอกตัวเองอีกครั้ง จากนั้นก็เอาเรียวปากชิดเข้าไปใกล้ตรงข้างหูหนานหว่านเยียน

“เลิกตีได้แล้ว เมื่อกี้ด้านนอกมีคนมา ข้าก็เลยทำให้คนสอดแนมนั่นดู ไม่ได้ตั้งใจจะเอาเปรียบเจ้า”

“คนสอดแนมหรือ?”

หนานหว่านเยียนอึ้งไปครู่หนึ่ง มือก็แข็งทื่อไป แล้วมองไปข้างนอก แต่ก็ไม่เห็นใคร “ทำไมข้าถึงไม่เห็นล่ะ?”

“พอเห็นข้ากัดเจ้า ก็ไปแล้ว” กู้โม่หานค่อย ๆ ปล่อยตัวหนานหว่านเยียนออก แล้วจัดชุดคลุมสีดำของตัวเองเล็กน้อย ในดวงตาที่มองไปที่หนานหว่านเยียน มีความดูถูกเล็กน้อย “ถ้าไม่มีคนสอดแนมพวกนั้น เจ้านึกว่า ทำไมข้าต้องทำเรื่องพวกนี้กับเจ้าด้วย?”

คำพูดนั้นพูดมาแบบนี้ แต่ว่าใจของกู้โม่หานเต้นเร็วแค่ไหน มีแต่ตัวเขาเองเท่านั้นที่รู้

ที่นี่มีคนสอดแนมที่ไหน เพียงแต่เขาตั้งใจสร้างเรื่องขึ้นมาแบบนี้ต่างหาก

ไม่งั้น หนานหว่านเยียนจะต้องไม่มีทางหยุดแน่ ไม่แน่ความสัมพันธ์ที่มีกับเขาอาจจะยิ่งแย่ลงไปอีกก็ได้

“ท่านนี่จริง ๆ เลย เป็นฝ่ายได้เปรียบไปแล้วยังมาทำตัวน่าสงสารอีก” หนานหว่านเยียนเก็บกระทะก้นแบนไปอย่างเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง นวดคอตัวเองเล็กน้อย แล้วเจ็บจนมุมปากกระตุกขึ้นมา และรู้สึกเบื่อหน่ายต่อคนสอดแนมพวกนั้นเป็นอย่างมากเลย “งั้นท่านรู้หรือเปล่าว่าคนสอดแนมพวกนั้นเป็นคนของใครกัน?”

ถึงแม้ว่านางเองก็เข้าใจดี ตั้งแต่เกิดเรื่องกับเสิ่นอี่ว์ไป ในจวนอ๋องนี้จะต้องมีสายลับอยู่แน่นอน

แต่ว่า นางกลับไม่ค่อยเชื่อสักเท่าไหร่ว่าเมื่อกี้ด้านนอกมีคนสอดแนมอยู่ มักจะรู้สึกว่ากู้โม่หานกำลังแกล้งให้นางตกใจอยู่

สายตาของกู้โม่หานเหล่มองไปที่คอที่มีรอยแดงของหนานหว่านเยียนอย่างตั้งใจและไม่ได้ตั้งใจ ดวงตาสั่นไหวเล็กน้อย

เมื่อกี้เหมือนเขาจะใช้แรงมากเกินไปหน่อย……

“ข้าส่งคนไปสืบแล้ว แต่ว่าคนพวกนั้นซ่อนตัวได้ลึกซึ้งมาก จนตอนนี้ก็ยังไม่มีข่าวคราวที่ชัดเจนเลย”

“แต่ว่าที่นี่เป็นจวนของข้า ข้าจะไม่มีทางยอมให้พวกเขามีโอกาสแน่ ตอนนี้ที่ไม่พูดออกไปตามตรงนั้น เพราะไม่อยากแหวกหญ้าให้งูตื่น เพราะว่าคนที่อยู่เบื้องหลังนั้นเหลี่ยมจัดมาก จะต้องปล่อยเชือกเบ็ดออกไปให้ยาว ๆ เพื่อตกปลาตัวใหญ่”

ถึงแม้เหตุผลที่ว่ามีคนสอดแนมอยู่จะเป็นเรื่องโกหก แต่คำพูดประโยคนี้ ก็เป็นคำพูดที่มาใจจริงของเขาจริง ๆ

ไม่ว่าจะเป็นเจ้าของหอหวู่หยิง หรือคนที่ทำร้ายเสิ่นอี่ว์ เขาก็จะลากตัวออกมาให้ทุกคน แล้วลงโทษพวกเขาตามโทษที่สมควรได้รับ

ถึงแม้……จะเป็นหยุนอี่ว์โหรว เขาก็ไม่มีทางปล่อยไปแน่

หนานหว่านเยียนมองไปที่กู้โม่หานที่มีท่าทีเย็นชา

คราบเลือดตรงมุมปากเขาสะดุดตามาก แต่สายตาสะอาดแวววาว มองไม่เห็นพิรุธอะไร

นางไม่มีหลักฐานยืนยันว่าเขาเจตนา ก็เลยไม่บีบบังคับคนแล้ว แต่ขมวดคิ้วเตือนขึ้นว่า “ข้าจะเชื่อที่ท่านพูดก่อนก็แล้วกัน”

“แต่ถ้ามีครั้งต่อไปอีก ท่าจะต้องให้สัญญาณกับข้าก่อน ห้ามจูบปากข้า ยิ่งห้ามหลงเหลือ……หลงเหลือร่องรอยใด ๆ ทั้งนั้น อย่างมากก็แตะหน้าข้าได้ทีหนึ่ง นอกนั้นห้ามทุกอย่าง!”

ถ้าไม่พูดให้ชัดเจน ต่อไปเกิดมีคนมาสอดแนมมากขึ้น งั้นนางก็ต้องถูกกู้โม่หานลิ้มลองไปจนหมดตัวนะซิ?

เรื่องแบบนี้นางไม่มีทางยอมให้เกิดขึ้นแน่!

“แตะหน้าแค่ครั้งเดียวหรือ?” กู้โม่หานขมวดคิ้วมองไปที่หนานหว่านเยียน สายตาเย็นชาลงเล็กน้อย “แบบนั้นถือว่าแสดงละครไม่ได้หรอกนะ”

พูดจบ เขาก็ใช้ความเร็วราวสายฟ้าแลบ ตั้งใจแตะริมฝีปากของหนานหว่านเยียน มุมปากคลี่ยิ้มขึ้นเล็กน้อยอย่างได้ใจ

“ข้ารู้สึกว่าแบบนี้ก็ไม่เลว แล้วก็จะไม่มีใครดูออกด้วยว่าเป็นเรื่องโกหก”

ความเร็วของกู้โม่หานเร็วเกินไปแล้ว สมองของหนานหว่านเยียนว่างเปล่าไปชั่วขณะ

พอนางสัมผัสถึงความอุ่นของเรียวปากบางของชายหนุ่มแตะผ่านไปนั้น ก็โมโหขึ้นมาทันที “กู้โม่หาน!”

มือที่ง้างขึ้นมาของหนานหว่านเยียนกำลังจะตบลงไปนั้น ก็ได้ยินเสียงร้อนใจของพ่อบ้านกาวดังลอยมาจากสวน