ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 458

กู้โม่หานลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว แล้วเก็บผ้านวมบนพื้นให้เรียบร้อย จากนั้นก็ไม่สนใจเส้นแบ่งเขตของหนานหว่านเยียน ขึ้นไปนั่งบนเตียงเลย แล้วคลี่ผ้าห่มออกมุมหนึ่ง และมุดเข้าไปนอนเลย

หนานหว่านเยียนสะลึมสะลือรู้สึกแต่เพียงด้านซ้ายมีลมรั่วเข้ามาเล็กน้อย จากนั้น ของที่แข็งทื่อและแข็งแกร่งก็เบียดเข้ามา

“อย่าเบียดซิ……” นางขมวดคิ้วขึ้น แล้วขยี้ตาที่สะลึมสะลือและหันหน้าไป พอเห็นใบหน้าที่หล่อเหลาจนล่มเมืองของกู้โม่หาน ก็ตื่นตัวขึ้นมาเกือบครึ่ง

นางกรีดร้องขึ้นมาตามสัญชาตญาณ ก็ถูกมือยาวของชายหนุ่มปิดปากเอาไว้

กู้โม่หานขมวดคิ้วขึ้น “ชูว์ มีคนมา”

พอพูดจบ ตรงประตูก็มีเสียงของหลี่หมัวมัวร้องเรียกดังขึ้นมา “ท่านอ๋อง พระชายา?”

“ไทเฮาเหนียงเหนียงฟื้นแล้วเจ้าค่ะ และบอกให้พระชายาไปหาสักหน่อย”

นางรู้ว่าหนานหว่านเยียนน่าจะไม่ได้พักผ่อนดี ๆ จึงไม่ค่อยกล้าเสียงดังเท่าไหร่ แต่ก็กลัวว่าทั้งสองคนจะหลับสนิทไปจนไม่ได้ยิน แล้วทางด้านไทเฮาเหนียงเหนียง นางก็ไม่รู้ว่าควรจะไปรายงานอย่างไรดี

หนานหว่านเยียนลุกขึ้นมาอย่างกระฉับกระเฉง เรียวปากแตะผ่านมือกู้โม่หานไป จ้องเขม็งไปที่เขาแล้วพูดเสียงเบาขึ้นมาประโยคหนึ่งว่า “รอเดี๋ยว ข้าค่อยมาคิดบัญชีกับท่าน”

กู้โม่หานไม่พูดอะไร ในดวงตาราวหงส์สงบนิ่งไม่ถูกสิ่งใดกระทบกระเทือน “ข้าพร้อมเสมอ”

หนานหว่านเยียนจัดเสื้อผ้าไปง่าย ๆ ครู่หนึ่ง แล้วก็เดินออกประตูไปอย่างรวดเร็ว แกล้งทำเป็นพูดเสียงเบาขึ้นว่า “ท่านอ๋องยังนอนพักผ่อนอยู่ หลี่หมัวมัว ไปกันเถอะ”

หลี่หมัวมัวมองเข้าไปด้านในทีหนึ่งจากร่องประตู ก็เห็นกู้โม่หานกำลังนอนสงบนิ่งอยู่บนเตียง จึงอดไม่ได้ที่จะยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า “ได้ พระชายาเชิญเจ้าค่ะ”

ความสัมพันธ์ของที่งสองคนยิ่งอยู่ก็ยิ่งดีมากขึ้นแล้ว นี่ถ้าไทเฮาเหนียงเหนียงรู้เข้า จะต้องดีใจมากแน่ ๆ

พอหนานหว่านเยียนกับหลี่หมัวมัวจากไปแล้ว กู้โม่หานที่อยู่บนเตียงก็ลุกขึ้นมานั่ง มือเรียวยาวกำเข้าหากันแน่ สีหน้าเคร่งขรึม ดวงตาทั้งคู่เฉียบแหลมและโหดร้าย

ไทเฮาฟื้นแล้ว ก้อนหินที่อยู่ในใจเขาก็วางลงได้สักที

แต่ว่าตรงนอกห้องของพวกเขาเมื่อกี้ มีคนอยากมาทำอะไรจริง ๆ แต่ถูกหลี่หมัวมัวขัดจังหวะไปพอดี

ดูท่าในตำหนักหลวนเฟิ่งนี้ ท่าจะไม่ปลอดภัยแล้วจริง ๆ

ในเมื่อคนคนนี้ไม่บรรลุเป้าหมายก็ไม่ยอมหยุด งั้นเขาก็ต้องทำอะไรสักหน่อยแล้ว ต้องแก้เผ็ดคืนให้ดี ๆ สักหน่อย……

หนานหว่านเยียนตามหลี่หมัวมัวไปถึงตำหนักกลาง ก็เห็นไทเฮากำลังพยายามลุกขึ้นมาพอดี

จมูกนางรู้สึกจี๊ดขึ้นมา แล้วรีบเข้าไปพยุงไทเฮาเอาไว้ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงฟังดูปวดใจมากว่า “เสด็จย่า ตอนนี้ร่างกายท่านค่อนข้างอ่อนแอ อย่าลุกขึ้นมานั่งเลย นอนพักผ่อนให้ดีเถอะ”

หลี่หมัวมัวรีบพูดขึ้นที่ด้านข้างว่า “ใช้เจ้าค่ะไทเฮาเหนียงเหนียง ท่านพักผ่อนให้ดีเถอะ ไม่งั้นท่านอ๋องกับพระชายาก็ต้องเป็นห่วงอีกแล้ว”

ไทเฮาจ้องมองหนานหว่านเยียนทีหนึ่ง ในดวงตามีแววรักใคร่เมตตาเพิ่มขึ้นมาหลายส่วน

ความรู้สึกที่รอดพ้นมาจากเคราะห์กรรมมาได้ยังทำให้นางรู้สึกเด่นชัดอยู่ หญิงชราที่น่าเกรงขามมีสีหน้าขาวซีด “เยียนเอ๋อร์ ข้าสามารถรอดชีวิตนี้มาได้ ก็เพราะเจ้าทั้งนั้น”

พูดแล้ว นางก็ส่งสายตาให้หลี่หมัวมัวทีหนึ่ง หลี่หมัวมัวจึงรีบถอยออกไปทันที

ในตำหนัก เหลือแค่หนานหว่านเยียนกับไทเฮาสองคน

ใจของหนานหว่านเยียนซับซ้อนไปหมด จ้องมองไทเฮาแล้วก็ถามเสียงต่ำขึ้นมาว่า “เสด็จย่าดีกับเยียนเอ๋อร์มากขนาดนี้ เยียนเอ๋อร์ทำทุกอย่างนี้ก็สมควรแล้ว”

“เมื่อก่อน ท่านไม่เคยคิดถึงตัวเองเลย เอาแต่ปกป้องพวกเราสุดชีวิต แล้วพวกเราจะยอมให้ท่านเป็นอะไรไปได้ยังไง”

ไทเฮาจ้องมองหนานหว่านเยียนอย่างซาบซึ้ง แล้วตบมือหนานหว่านเยียนเล็กน้อย และถอนหายใจยาวออกไปคำหนึ่ง “เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ ถือได้ว่าทำให้ข้าคิดเรื่องราวหลาย ๆ อย่างได้”