ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 459

ตอนที่หนานหว่านเยียนกลับมาที่ตำหนักข้างเคียงนั้น กู้โม่หานก็ได้นอนหลับไปแล้ว

ชายหนุ่มนอนตะแคงอยู่ริมเตียง ใบหน้านอนหลับที่สงบนิ่ง ทำให้หนานหว่านเยียนอดไม่ได้ที่จะมองดูหลายที

นางกำลังจะปูพื้นนอน แต่พอลองนึกดูแล้วก็รู้สึกว่าเสียเปรียบ ก็เลยเบ้ปากเล็กน้อย แล้วพยายามไม่ให้แตะโดนตัวกู้โม่หาน ย่องข้ามชายหนุ่มเข้าไปนอนบนเตียงอีกด้าน

นางเพิ่งนอนลงไป กู้โม่หานก็พลิกตัวมา

หนานหว่านเยียนหยุดหายใจไปทันที กะพริบตาและจ้องเขม็งไปที่กู้โม่หาน

ชายหนุ่มยังคงนอนสงบนิ่ง แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร คิ้วเรียวราวดาบที่สง่างามกลับขมวดขึ้นมาเบา ๆ

หนานหว่านเยียนตบหน้าอกที่ตกใจของตัวเองไป แล้วหันหลังให้กับกู้โม่หาน และถอนหายใจออกยาว ๆ คำหนึ่ง แล้วหลับตาลง

วันนี้เหนื่อยมากจริง ๆ นางยังไม่มีได้รู้สึกตัว ก็จมลงสู่ความฝันไปแล้ว……

เกือบเที่ยงของอีกวัน หนานหว่านเยียนก็ถูกความเคลื่อนไหวระลอกขึ้นปลุกให้ตื่นขึ้นมา

เพราะว่าเมื่อคืนได้นอนมากพอแล้ว ร่างกายของนางก็ไม่ได้เหน็ดเหนื่อยขนาดนั้นแล้ว

หนานหว่านเยียนขมวดคิ้วแล้วลืมตาตื่นขึ้นมา กลับพบว่าข้างกายว่างเปล่า ไม่รู้ว่ากู้โม่หานหายไปไหนแล้ว

นางเองก็ไม่ได้คิดอะไรมาก บิดขี้เกียจไปทีหนึ่ง แล้วก็เดินไปที่ประตูแล้วผลักประตูเปิดออก ก็พบว่าด้านนอกมีนางกำนัลเฝ้ารออยู่สองคน

“ไท่จื่อเฟย ท่านตื่นแล้วหรือ” พอนางกำนัลทั้งสองคนเห็นหนานหว่านเยียน ก็รีบคำนับอย่างนอบน้อม

บนใบหน้าหนานหว่านเยียนไม่มีปฏิกิริยาอะไร เพียงแต่มองไปพวกคนรับใช้รอบตัวที่หายใจระมัดระวังและดูรีบร้อน แล้วก็ถามขึ้นมาประโยคหนึ่งว่า “นี่เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือ?”

สีหน้าของนางกำนัลทั้งสองนิ่งค้างไปครู่หนึ่ง แล้วพูดแบบอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ ขึ้นว่า “เรื่องนี้……บ่าวไม่กล้านินทาไปเรื่อยเจ้าค่ะ”

หนานหว่านเยียนยักคิ้วเล็กน้อย นางเองก็ไม่ได้ทำให้นางกำนัลทั้งสองลำบากใจ แต่เปลี่ยนหัวข้อเรื่องไปว่า “ก็ได้ งั้นพวกเจ้าเคยเห็นท่านอ๋องไหม?”

พวกนางกำนัลยิ่งโน้มตัวลงจนเอวต่ำกว่าเดิม “พอไท่จื่อตื่นขึ้นมาแล้ว ก็ไปดูไทเฮาเหนียงเหนียงที่ตำหนักกลางแล้ว ตอนนี้น่าจะยังอยู่ที่นั่นเจ้าค่ะ”

“อืม” หนานหว่านเยียนตอบรับไปคำหนึ่ง แล้วก็ก้าวเดินไปทางตำหนักกลางเลย

ถึงคนรับใช้พวกนี้จะไม่กล้าพูด แต่ไทเฮากับกู้โม่หานจะต้องรู้แน่นอนว่าตอนนี้มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นมา

หนานหว่านเยียนยังเดินไม่ถึงตำหนักกลาง ก็ได้ยินเสียงหัวเราะที่สดใสของไทเฮา นางก็รู้สึกวางใจไปไม่น้อยทันที และเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว

ในตำหนักกลาง สีหน้าของไทเฮาแดงระเรื่อขึ้นมาไม่น้อยแล้ว ถึงแม้ความกระปรี้กระเปร่าจะดีสู้เมื่อก่อนไม่ได้ แต่เทียบกับเมื่อวานแล้ว ก็ถือว่าไม่เลวแล้ว

ตรงด้านข้างนาง กู้โม่หานกำลังนั่งอยู่อย่างเรียบร้อย คอยเติมชาให้นางอยู่เรื่อย ๆ

ตอนที่หนานหว่านเยียนเข้ามานั้น ไทเฮากำลังรับชาแล้วดื่มเข้าไปคำหนึ่ง พอเห็นหนานหว่านเยียน ก็ยื่นมือไปทักทายขึ้นว่า “เยียนเอ๋อร์มาแล้ว มานั่งตรงนี้เร็ว”

สายตาของกู้โม่หานกวาดตามองหนานหว่านเยียนทีหนึ่งอย่างเรียบเฉย

พอพูดจบ สีหน้าของกู้โม่หานกับไทเฮาก็เคร่งขรึมขึ้นมาเล็กน้อย

ไทเฮาถอนหายใจออกยาว ๆ ทีหนึ่ง ดวงตาราวหงส์ที่เย็นชาของกู้โม่หานจ้องมองไปที่หนานหว่านเยียน

“เช้าวันนี้ เสด็จพ่อออกคำสั่งประหารนางกำนัลไปหลายสิบคน รวมทั้งพ่อครัวที่มีประสบการณ์มานานในห้องอาหารหลายคน”

“ฟังจากเจตนารมณ์ของเฟิ่งกงกง ก็คือคนพวกนั้นเกี่ยวข้องกับคนที่บงการเรื่องวางยาพิษ”

กู้จิ่งซานสั่งประหารคนไปหลายสิบคนหรือ?!

คิ้วดำของหนานหว่านเยียนขมวดเข้าหากันแน่น ความเยือกเย็นค่อย ๆ มารวมตัวกันที่หัวคิ้ว

นางกำหมัดไว้ “งั้นคนที่บงการอยู่เบื้องหลัง คือใครล่ะ?”

ชั่วพริบตาเดียว บรรยากาศในตำหนักใหญ่ก็หนักหน่วงขึ้นมา

ไทเฮายังคงทอดถอนใจ

กู้โม่หานกลับค่อย ๆ เปิดปากพูดขึ้น ความโกรธเกรี้ยวในดวงตาทำให้คนเห็นแล้วรู้สึกหวาดกลัว “เสด็จแม่ฮองเฮา”

หนานหว่านเยียนตกตะลึงไป

ฮองเฮาเป็นคนวางยาพิษหรือ?!