ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 460

หนานหว่านเยียนเบิกตากว้างขึ้นมาอย่างเหลือเชื่อ คาดคิดไม่ถึงเลยจริง ๆ แล้วก็ฟังกู้โม่หานพูดต่อไปด้วยท่าทีตึงเครียด “เฟิ่งกงกงตรวจสอบไปเป็นทอด ๆ ก็ตรวจสอบไปถึงตัวเสด็จแม่ ตอนนี้ เสด็จพ่อกำลังเกรี้ยวกราดอยู่ที่ตำหนักหย่างซิน ซึ่งก็ไม่รู้ว่าสถานการณ์เป็นยังไงบ้างแล้ว”

หนานหว่านเยียนนึกถึงท่าทางของฮองเฮา แล้วก็นึกถึงการกระทำทุกอย่างในช่วงที่ผ่านมานี้ของฮองเฮา หัวคิ้วก็ยิ่งขมวดเข้าหากันแน่น เรียวปากแดงก็เม้มเข้าหากัน

ความสัมพันธ์ของฮองเฮากับไทเฮา ถึงจะพูดไม่ได้ว่าดีต่อกันมาก แต่ว่า……

เป็นถึงนายใหญ่ของทั้งหกตำหนัก นางจะมาลงมือโหดเหี้ยมกับไทเฮาได้ยังไง?

บรรยากาศในตำหนักหลวนเฟิ่งนั้นจริงจังมาก แต่ที่ตำหนักหย่างซิน กลับเยือกเย็นจนทำให้คนหวาดกลัว

ฮองเฮาคุกเข่าอยู่กลางตำหนัก รัดเกล้าหงส์ถูกวางไว้ข้าง ๆ มือนาง ตรงมุมปากมีรอยเลือดอยู่เสี้ยวหนึ่ง

บนบัลลังก์สูง กู้จิ่งซานกำลังมีใบหน้าเคร่งขรึม โกรธเกรี้ยวเป็นอย่างมาก “ฮองเฮา หลักฐานพิษวูโถ่วในตำหนักของเจ้า นางกำนัลและขันทีในตำหนักเจ้าก็รับสารภาพเองกับปากแล้ว เจ้ายังมีอะไรจะพูดอีก?”

ฮองเฮาเคยร้องว่าถูกใส่ร้าย แต่ฮ่องเต้กลับไม่ได้ฟังเข้าไปเลยแม้แต่คำเดียว นางเงยหน้าขึ้นมาหัวเราะเสียงดังไปรอบหนึ่ง เสียงหัวเราะนั่นช่างทำให้จิตใจคนหวาดผวา แต่ไม่มีใครกล้าพูดอะไรเลยสักคำ

ไม่มีใครมองเห็น ว่าในดวงตานางมีแววเยือกเย็นและสิ้นหวังอยู่เสี้ยวหนึ่ง

คนคนนั้นช่างมีฝีมือจริง ๆ วางแผนทำร้ายแล้วยังไม่ลืมที่จะลากนางลงมาด้วย

ฮ่องเต้ต้องการให้ข้าตาย ข้าก็ต้องตาย

ตอนนี้ถ้านางไม่ยอมรับผิด คนที่ลำบาก ก็ยังต้องเป็นลูกชายของนาง

พอหัวเราะไปแล้ว ฮองเฮาถึงมองไปที่กู้จิ่งซานที่ใบหน้าเคร่งขรึมที่นั่งอยู่บนบัลลังก์ “หม่อมฉัน ไม่มีอะไรจะพูด หม่อมฉันยอมรับผิดพ่ะย่ะค่ะ”

สายตาของกู้จิ่งซานแฝงไว้ด้วยความโหดเหี้ยม เขาตบลงบนโต๊ะทีหนึ่ง ความโกรธสั่นสะเทือนจนเฟิ่งจงฉวนจิตใจหวาดกลัว

“ทหาร จับตัวฮองเฮาไปไว้ที่ตำหนักเย็น!”

“เดี๋ยวก่อน” ฮองเฮาพูดขึ้นมา “ขอฝ่าบาทเมตตา ได้โปรดตอบตกลงข้อเรียกร้องสุดท้ายของหม่อมฉันด้วย หม่อมฉันอยากเจอคนสองคนพ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้จ้องมองภรรยาของตัวเอง แล้วนึกว่านางจะขอพบอ๋องเฉิงและพระชายาเฉิง “ได้ ข้าจะอนุญาตคำขอนี้ของเจ้า เจ้าจะพบใครล่ะ?”

ฮองเฮาจ้องมองไปที่ฮ่องเต้ “อ๋องอี้ กับพระชายาอี้พ่ะย่ะค่ะ”

แววตาของเฟิ่งจงฉวนเต็มไปด้วยความสงสัย ฮ่องเต้เองก็หรี่ตาลง “เจ้าแน่ใจนะ?”

ฮองเฮาพยักหน้าเล็กน้อย ฮ่องเต้ค่อย ๆ กำหมัดแน่นขึ้น “ได้ ข้าอนุญาต ฮองเฮา นี่คือความเห็นใจเสี้ยวสุดท้าย ที่ข้ามีต่อเจ้าแล้วนะ”

เฟิ่งจงฉวนหรี่ตาจ้องมองท่าทีของกู้จิ่งซาน ในใจก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา

วิธีการของฮ่องเต้ ยังไงก็ยังชาญฉลาดเหมือนเดิม

ฮองเฮาพยายามรักษาศักดิ์ศรีเสี้ยวสุดท้ายของตัวเองไว้ ยกมือขึ้นมาถวายบังคมให้กู้จิ่งซานทีหนึ่ง จากนั้น ก็ค่อย ๆ เปิดปากพูดขึ้นว่า “หม่อมฉัน ขอขอบพระทัยฝ่าบาท!”

คนที่ไร้เยื่อใยที่สุดก็คือฮ่องเต้ มาวันนี้ นางได้สัมผัสถึงแล้วจริง ๆ

เพียงแต่น่าเสียดาย ที่นางมาสัมผัสได้ช้าเกินไปแล้ว

……

พอกู้โม่หานกับหนานหว่านเยียนรู้ข่าวว่าฮองเฮาจะถูกขังไว้ในตำหนักเย็น ก็รู้สึกแปลกใจเป็นอย่างมาก

ยิ่งพอรู้ว่าฮองเฮาจะเจอพวกเขาสองคนแล้ว ก็ยิ่งตกตะลึงเข้าไปอีก

ทั้งสองคนมีสีหน้าเคร่งขรึม แล้วก็รีบไปที่ตำหนักบรรทมของฮองเฮา

ฮองเฮาได้ถอดชุดและเครื่องประดับหรูหราออกแล้ว นางยืนอยู่กลางตำหนัก ท่าทีดูสงบนิ่งเป็นอย่างมาก ด้านข้างยังมีขันทีและองครักษ์อยู่ด้วยหลายคน รอคอยนางอยู่

พวกองครักษ์พวกนั้น แค่ดูก็รู้แล้วว่าเป็นคนของฮ่องเต้

หนานหว่านเยียนกับกู้โม่หานถวายบังคมให้กับนาง “ลูกขอถวายบังคมเสด็จแม่”