ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 462

ขณะที่กู้โม่หานกำลังจะดุด่าเขาอย่างรุนแรง ก็นึกถึงสิ่งที่ฮองเฮาพูดกับเขาในวังวันนั้น

หวังว่ากู้โม่เฟิงจะซ่อนตัวจากโลกภายนอก และหยุดมีส่วนร่วมในข้อพิพาทเหล่านี้

เขาระงับความโกรธลงและมองไปยังกู้โม่เฟิง ในดวงตาสีเข้มเต็มไปด้วยคำเตือน

“โง่สิ้นดี ถ้าเจ้าคิดว่าข้าเป็นคนทำ แล้วคนสุดท้ายที่เสด็จแม่จะเห็นจะเป็นข้าและพระชายาของข้าได้อย่างไร?”

กู้โม่เฟิงยังคงโกรธกู้โม่หานที่มักจะเยาะเย้ยเขาต่างๆนาๆ แต่จู่ ๆ เขาก็กลับมาคิดได้และขมวดคิ้วแน่น

ใช่แล้ว ทำไมคนสุดท้ายที่เสด็จแม่อยากจะเจอถึงเป็นกู้โม่หานละ?

เขาค่อยๆ ลดดาบในมือลง

หากกู้โม่หานเป็นคนทำจริงเสด็จแม่ก็น่าจะบอกเขาทันที เพื่อให้เขาแก้แค้นและคืนความบริสุทธิ์ให้กับพระองค์

แต่ทว่า...

กู้โม่เฟิงมองไปยังกู้โม่หานอีกครั้ง และหอบหายใจถาม

“แม้ว่าเรื่องของเสด็จแม่จะไม่เกี่ยวข้องกับเจ้า แต่เจ้าจะอธิบายอย่างไรเรื่องที่ทหารของข้าในค่ายเสินเชื่อถูกไล่ออกคนแล้วคนเล่า? นี่ไม่ใช่เพราะเจ้าจงใจท้าทายข้ารึ!”

กู้โม่หานเลิกคิ้วดวงตาของเขาเข้มขึ้น "ค่ายเสินเชื่อไม่เคยเก็บคนไร้ประโยชน์ไว้ คนที่ข้าไล่ออกล้วนแต่เป็นผู้ที่มีประวัติอาชญากรรมหรือไม่ก็มือเท้าสกปรก"

“เจ้าทำผิดพลาดในการใช้คน ข้ายังไม่ได้เรียกร้องการรับผิดใด แต่เจ้ากลับมาพูดกัดข้าว่าข้าท้าทายเจ้างั้นรึ?”

คราวนี้ทำกู้โม่เฟิงพูดไม่ออก แต่เขาก็ยังไม่เต็มใจที่จะยอมรับและกำหมัดแน่น

“ข้ายอมรับ ว่าพวกเขาทั้งหมดมีท่าทีที่ไม่ค่อยดีในตอนแรก แต่หลังจากผ่านไปหลายปี พวกเขาต่างก็มีความภักดีต่อข้าและก็เปลี่ยนท่าทีไปในทางที่ดีแล้ว ทำไมถึงจะใช้การไม่ได้?”

"เปลี่ยนไปในทางที่ดี?" กู้โม่หานหัวเราะอย่างเย็นชา จากนั้นหยิบจดหมายออกมาจากแขนของเขาและยัดเข้าไปในแขนของกู้โม่เฟิง

“พวกเขาดีขึ้นแล้วหรือไม่ เจ้าก็ลืมตาดูเองให้ชัดเจนแล้วกัน”

กู้โม่เฟิงหยิบจดหมายขึ้นมาอย่างลังเลและมองไปที่มัน จากนั้นเขาก็ตกใจเล็กน้อย

บนนั้นบันทึกความผิดทั้งหมดของคนที่เขาคิดว่าเป็นดั่งพี่น้องได้ทำในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา

ทุกอย่าชัดเจนอยู่ตรงหน้าของเขา

ชั่วขณะหนึ่ง ดวงตาของกู้โม่เฟิงเต็มไปด้วยความสับสนและความผิดหวัง

เขาไม่เข้าใจ ว่าทำไมทุกเรื่องที่เขาพยายามทำอย่างเต็มที่เต็มความสามารถ จึงมักจะล้มเหลวไม่เป็นท่าทุกครั้งไป

เหตุใดกู้โม่หานที่ซ่อนความสามารถมาเป็นเวลาห้าปี ตอนนี้กลับยังทำได้ดีกว่าเขาอย่างง่ายดาย...

เขาตกอยู่ในภวังค์ลึกแห่งความคิด ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและยากที่จะยอมรับ

กู้โม่หานมองที่เขาเพียงครู่ ริมฝีปากบางของเขาก็เอ่ยขึ้น "หยุดคิดได้แล้ว เป็นเพราะเจ้าเจอคนไม่ดีก็เท่านั้น แต่จากนี้ไปข้าจะไม่คอยจัดการแทนเจ้าอีก "

กู้โม่เฟิงกำจดหมายเหล่านั้นไว้แน่น และจ้องมองไปยังกู้โม่หานจากนั้นเข้ามาใกล้เขาและพูดกดเสียงต่ำ "ข้าไม่ต้องการให้เจ้ามาสั่งสอนข้า"

"กู้โม่หาน ต่อให้เรื่องนี้ข้าจะมีความผิด แต่ทุกวันนี้พวกเจ้าหน้าที่ทางการที่เสียชีวิตอย่างไร้สาเหตุ เจ้าจะบอกว่าเจ้าไม่ได้สังหารหรอกรึ? เจ้ารู้หรือไม่ว่าถ้าเจ้าทำเช่นนี้ คนผู้นั้นจะคิดเช่นไร? "

ตอนนี้เขารู้แล้วว่ากู้โม่หานฆ่าคนไม่ใช่เพื่อพุ่งมาที่เขา อีกทั้งไม่ได้ยอมรับว่าเจ้าหน้าที่ทางการที่เสียชีวิตเป็นคนของเขา เดาว่าคนเหล่านั้นน่าจะมีความผิดอะไรอยู่ และก็ถูกกู้โม่หานจับได้

แต่กู้โม่หานทำเรื่องให้วุ่นวายใหญ่โตถึงเพียงนี้ เพียงแค่ไม่นานในราชสำนักก็มีเจ้าหน้าที่ทางการเสียชีวิตลงมากมายหลายคนเป็นไปไม่ได้ที่เสด็จพ่อจะเพิกเฉย

ดวงตาของกู้โม่หานไม่แปรเปลี่ยนแม้แต่น้อย

“ข้าไม่รู้ว่าเจ้าหน้าที่ทางการเหล่านั้นเสียชีวิตได้อย่างไร แต่ข่าวที่แพร่กระจายในช่วงไม่กี่วันที่นี้ ล้วนพูดกันว่าคนเหล่านั้นสมควรได้รับโทษ”

ดวงตาของกู้โม่เฟิงเย็นชาและจริงจังขึ้นมาในทันที และก็ค่อย ๆ กลับมาสงบอย่างเดิม เขาขมวดคิ้วและจ้องมองไปยังกู้โม่หาน เสียงของเขาเบามากจนมีเพียงแค่พวกเขาสองคนเท่านั้นที่ได้ยิน

“เจ้าไม่กลัวตายเหรอ?”