ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 473

หลังจากนั้นเนิ่นนาน กู้โม่หานถึงได้ออกไปจากเรือนเซียงหลิน ด้วยสภาพจิตใจที่ยุ่งเหยิง การหายใจที่ไม่เป็นจังหวะ……

รุ่งสาง วันต่อมา

ทุกคนในเรือนเซียงหลินเริ่มยุ่งอยู่กับงาน

วันนี้คือเทศกาลปีใหม่ และเป็นวันที่แคว้นเทียนเซิ่งมาเยี่ยมเยือน ตามกฎเกณฑ์แล้ว เครือญาติทั้งหมดจักต้องเข้าวังมาร่วมงานเลี้ยงด้วย

หนานหว่านเยียนกับหนูน้อยทั้งสองถูกปลุกในตอนเช้า และถูกเร่งให้มานั่งหน้ากระจกแต่งตัวพร้อมถูกคนแต่งหน้าแต่งตาให้

จากนั้น เซียงเหลียนและเซียงอวี้ต่างก็กระตือรือร้น เปรียบเทียบเครื่องประดับบนหัวของหนานหว่านเยียนกับสองพี่น้องไม่หยุด

เซียงอวี้ม้วนแขนเสื้อขึ้น ตื่นเต้นอย่างยิ่ง “วันนี้เป็นเทศกาลปีใหม่ พระชายาท่านไม่ต้องกังวลให้เป็นหน้าที่ของบ่าวเอง บ่าวจักทำให้ท่านกับคุณหนูทั้งสองโดดเด่นจนหาที่เปรียบไม่ได้ในวังอย่างแน่นอน!”

หนานหว่านเยียนหาวไปด้วย และปล่อยให้พวกนางแต่งตัวให้ไปด้วย และไม่ลืมที่จะสั่งให้คนเตรียมยาให้กับเสิ่นอี่ว์

เมื่อคืนนางหลับไปอย่างสะลึมสะลือ ลืมตาขึ้นมาก็อยู่บนเตียงแล้ว แต่นางก็ไม่ได้คิดมาก เพียงคิดว่าตัวเองปีนขึ้นเตียงไปเอง

เข้าวังวันนี้น่าจะได้กลับจวนตอนเย็นเลย ก่อนเข้าวัง นางจักต้องจัดการเรื่องของเสิ่นอี่ว์ให้เรียบร้อย

หลังแต่งหน้าแต่งตาเสร็จ หนานหว่านเยียนก็พาหนูน้อยทั้งสองไปหาเสิ่นอี่ว์ก่อน หนานหว่านเยียนฝังเข็มรักษาให้เขาครู่หนึ่ง ก็ออกจากเรือนมา แล้วจูงมือหนูน้อยทั้งสองคนเดินออกไปทางด้านหน้าประตูทางเข้า

เพลานี้ กู้โม่หานก็ยืนอยู่ด้านนอกของจวนแล้ว วันนี้เขาใส่ชุดสีดำลายเข้ม ด้านนอกพาดด้วยผ้าคลุมลายงูเหลือม ใบหน้ามุมด้านข้างอยู่ใต้แสงจันทร์แล้วงดงามเป็นพิเศษ บุคลิกที่องอาจผึ่งผายตรงหว่างคิ้วก็ไม่ลดน้อยลงเลย

หนานหว่านเยียนเหลือบตามองเขาอย่างราบเรียบ และอดไม่ได้ที่จะมีสีหน้ารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

รูปร่างหน้าตาดูดี มิน่าเล่าถึงได้ดึงดูดสาวน้อยมากมายได้

“ท่านพ่อ! สุขสันต์วันปีใหม่!” เกี๊ยวน้อยกับซาลาเปาน้อยเห็นเขามาตั้งแต่ไกล จึงตะโกนเสียงเจื้อยแจ้วอย่างสุดเสียง

วันนี้จะเข้าวัง พวกนางต้องเรียกเขาอย่างเคารพ และวันนี้ก็เป็นวันฉลองปีใหม่ ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าการฉลองปีใหม่อีกแล้ว ดังนั้นพวกนางย่อมไม่ทำให้เขารู้สึกลำบากใจ

สองตัวอักษรนี้ พอกู้โม่หานได้ยินนัยน์ตาก็สั่นไหว ไม่ได้ยินชื่อเรียกนี้มาช่วงระยะเวลาหนึ่งแล้ว

เขาหันหลังกลับไปมอง ก็เห็นหนานหว่านเยียนจูงมือของทั้งสอง ออกมาจากจวน

เห็นมวยผมของหนานหว่านเยียนถูกม้วนขึ้นสูง ประดับด้วยปิ่นปักผมสีเงินมากมาย ทั้งสองข้างยังมีพู่ระย้าห้อยลงมา ตรงหน้าผากมีลวดลายสีแดงสดราวกับเจ้าดอกมัญชูษาซึ่งดึงดูดความสนใจยิ่งนัก

ริมฝีปากสีแดงนั้น ก็ยิ่งกระตุ้นให้กู้โม่หานจินตนาการมากมายไปไกล

จูบของเมื่อคืนนี้ ดูเหมือนว่าจะค่อยๆ ปรากฏชัดเจนขึ้นมา

กู้โม่หานหรี่ตาลง เก็บความรู้สึกเอาไว้ในใจทันที แล้วมองไปยังหนูน้อยทั้งสองคน “สุขสันต์วันปีใหม่”

ขณะที่พูด เขาก็เปิดม่านรถออกอย่างรู้หน้าที่

หนูน้อยทั้งสองคนวิ่งมาด้วยความดีใจเหลือล้น เกี๊ยวน้อยใช้มือและเท้าพยายามขึ้นรถม้า แต่ก็ถูกกู้โม่หานอุ้มขึ้นอย่างง่ายดาย และวางลงที่นั่งอย่างมั่นคง

ซาลาเปาน้อยก็เช่นกัน ถูกกู้โม่หานวางลงในรถม้า

สองพี่น้องขยิบตากลมโตข้างหนึ่ง ยิ้มอย่างอ่อนหวาน “ขอบคุณเพคะ ท่านพ่อ!”

ทั้งสองใส่ชุดสีแดงสดใส สมกับเป็นลูกสาวของเขา รูปโฉมงดงามจริงๆ

กู้โม่หานพยักหน้า ใบหน้าเปี่ยมไปด้วยความอ่อนโยน

เขาหันมองไปทางหนานหว่านเยียน แล้วยื่นมือไปให้นาง “พระชายา”

หนานหว่านเยียนมองเขาแวบหนึ่ง ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ยื่นมือไปจับมือเขา ขึ้นรถม้า

หนูน้อยที่อยู่ในรถมองหน้ากัน และยิ้มออกมาอย่างช้าๆ