ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 472

หนานหว่านเยียนหรี่ตาครู่หนึ่ง และด่ากู้โม่หานอยู่ในใจว่าได้คืบจะเอาศอก แต่ก็ยังป้อนเนื้อเข้าปากกู้โม่หานอยู่ดี แล้วเอ่ยอย่างยิ้มแป้น “รสชาติเป็นอย่างไร?”

กู้โม่หานค่อยๆ เคี้ยวจนละเอียด แล้วเอ่ยอย่างเชื่องช้าขฌ “พระชายาทำจฌ ย่อมถูกปากข้าอยู่แล้ว”

หนานหว่านเยียนยิ้มแห้งพลางมองดูกู้โม่หาน “เช่นนั้นคืนนี้ท่านอ๋องก็ทานเยอะๆ นะ”

อร่อยใช่หรือไม่ เช่นนั้นนางก็จะเพิ่มเครื่องปรุงให้เขา!

พูดจบ นางก็ลวกอาหารมากมายให้กู้โม่หานอีก ใส่ไว้ในถ้วยของกู้โม่หานจนหมด และถือโอกาสสั่นมือน้อยๆ “อย่างไม่ระวัง” จนทำให้ใส่พริกกับน้ำส้มสายชูลงไปมาก

“อุ๊ย ท่านอ๋องคงจะไม่ทิ้งนะ?” หนานหว่านเยียนเหลือบมองกู้โม่หานแสร้งทำเป็นน้อยใจ ในดวงตาคู่นั้น ก็มีความน่าสงสารเล็กน้อยจริงๆ

กู้โม่หานรู้ว่าหนานหว่านเยียนเอาคืนอย่างเห็นได้ชัด แล้วเอ่ยด้วยรอยยิ้มจางๆ: “ไม่ทิ้งแน่นอน”

เกี๊ยวน้อยกับซาลาเปาน้อยเห็นดังนั้น ยังคิดว่าทั้งสองคนกำลังแข่งกันว่าผู้ใดคีบอาหารมากกว่ากัน ดังนั้นสองพี่น้องเองก็ไม่ยอมแพ้ จึงเริ่มยืนบนเก้าอี้ และยุ่งอยู่กับการลวกอาหารให้หนานหว่านเยียน

หลังกู้โม่หานทานอาหารที่เติมเครื่องปรุงไปสองคำ นิ้วเรียวยาวหนีบตะเกียบแน่น เผ็ดจนเกือบจะเสียอาการ เห็นหนานหว่านเยียนยิ้มตาหยี แววตาของเขาเปล่งประกาย “พระชายาเองก็อย่ามัวเหม่ออยู่เลย ทานเยอะๆ สิ”

พูดจบ เขาก็นำเนื้อที่หนานหว่านเยียนคีบมาใส่ในถ้วยเขา ป้อนหนานหว่านเยียนดังเดิม

ภายใต้การจ้องมองของทุกคน หนานหว่านเยียนปฏิเสธไม่ได้จริงๆ นางยิ้มหน้าเหยเก “ขอบคุณท่านอ๋อง”

จากนั้น นางจำต้องทานเนื้อที่ทั้งเผ็ดทั้งเปรี้ยว

ทันใดนั้น นางก็รู้สึกว่าในปากของตัวเองสามารถพ่นไฟออกมาได้ ใบหน้างดงามแดงไปหมด

เผ็ดมากๆ ไม่น่าใส่เครื่องปรุงให้กู้โม่หานเลย

หนูน้อยทั้งสองคนเห็นเช่นนั้น ก็รีบไปหยิบน้ำมาให้หนานหว่านเยียน

เกี๊ยวน้อยเอ่ย: “ท่านแม่ ดื่มน้ำก่อน”

หนานหว่านเยียนทั้งดื่มน้ำ ทั้งจ้องมองกู้โม่หาน กู้โม่หานเห็นท่าทางถูกบีบให้ยอมแพ้ของหนานหว่านเยียนแล้ว ภายในใจก็มีความสุขเหนือจะบรรยาย

เขาหัวเราะเบาๆ ในนัยน์ตาหงส์คู่งามเก็บซ่อนความรู้สึกที่ยากจะอธิบายด้วยคำพูด ซึ่งถูกเขากักเก็บเอาไว้

ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่า ชีวิตความเป็นอยู่เช่นนี้ก็ไม่เลวเลย ทั้งอบอุ่น และเข้ากันได้ดี

ซาลาเปาน้อยเห็นเช่นนั้น ภายในใจก็ตื่นเต้นดีอกดีใจเป็นอย่างยิ่ง

นานมากแล้วที่นางไม่ได้มีความสุขเช่นนี้ ถ้าหากครอบครัวของนาง เป็นแบบนี้ตลอดไปเลยก็คงดี……

หลังทานข้าวเสร็จ เหล่าคนใช้ก็ทำความสะอาดโต๊ะอาหาร หนูน้อยทั้งสองคนอุ้มของเล่นที่กู้โม่หานให้ เล่นอยู่ลานบ้านอย่างมีความสุขชั่วครู่หนึ่ง

เกี๊ยวน้อยชวนให้กู้โม่หานมาเล่นด้วยกับพวกนางอย่างเอาแต่ใจ

หนานหว่านเยียนที่มองดูอยู่ข้างๆ ก็ไม่ได้เอ่ยห้าม หนูน้อยทั้งสองคนเพียงชอบบิดาผู้ให้กำเนิดตนเองตามสัญชาตญาณ อย่างไรเสียก็มีไม่กี่วันที่จะสามารถพบเจอกันได้ ก็ให้พวกเขาอยู่ด้วยกันสักประเดี๋ยวเถิด

หนานหว่านเยียน ตั้งใจเปิดอ่านตำราวิชาแพทย์ที่นางให้เซียงอวี้ไปหามาก่อนหน้านี้อยู่ข้างๆ

ตอนนี้เสิ่นอี่ว์กับหยีเฟยก็ยังไม่ฟื้น ปัญหาของหยีเฟยนั้นไม่ใหญ่นัก ช้าที่สุดพรุ่งนี้ก็ฟื้นคืนสติแล้ว แต่เสิ่นอี่ว์นั้น นางจักต้องปลุกเขาให้ฟื้น

เพียงแต่การปลุกเสิ่นอี่ว์ให้ฟื้นจำเป็นต้องระมัดระวังรอบคอบ สำหรับการรับประทานยายิ่งต้องคิดอย่างละเอียดถี่ถ้วน เพราะสุดท้ายแล้วมันจะทำลายสมองได้