ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 476

เสียงพูดจบลง สีหน้าของทุกคนก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

หนานหว่านเยียนกระแอมเบาๆ แล้วแอบถอนหายใจสมกับเป็นองค์หญิงแห่งแคว้นที่กล้าหาญจริงๆ สารภาพรักออกมาได้อย่างองอาจอย่างยิ่ง

อันที่จริงนางก็ไม่ได้สนใจอยู่แล้วว่ากู้โม่หานจะแต่งงานกับใคร

เพราะอย่างไรเสียหากองค์หญิงผู้สง่างามของแคว้นแต่งงานกับกู้โม่หานจริงๆ ย่อมต้องไม่ยินยอมเป็นนางสนมเป็นแน่ เมื่อถึงตอนที่ทะเลาะกัน บางทีนางอาจจะไม่จำเป็นต้องยึดอำนาจก็สามารถฉวยโอกาสนี้มาหย่าได้

อีกอย่าง หากต้องใช้เส้นทางแห่งการยึดอำนาจ กำลังของแคว้นเทียนเซิ่งก็มองข้ามไปไม่ได้เลย หากกู้โม่หานแต่งงานกับฉินมู่ไป๋ ในมือก็จะมีไพ่ลับมากมาย การยึดอำนาจก็จะยิ่งได้รับชัยชนะ

คิ้วรูปดาบที่งดงามและทรงพลังของกู้โม่หานก็ลดต่ำลงทันที มองดูฉินมู่ไป๋ ริมฝีปากบางก็คลี่ออก

“องค์หญิงฮั่นเฉิง ข้าไม่เพียงแต่มีพระชายาเท่านั้น ที่จวนยังมีเสี่ยวจวิ้นจู่อีกสองคนด้วย เด็กทั้งสองคึกคักร่าเริงมีชีวิตชีวาชอบหยอกล้อเล่นกัน และได้ยินมาว่าองค์หญิงฮั่นเฉิงไม่ชอบเด็ก ดังนั้นไม่จำเป็นทำให้ตัวเองลำบากดอก”

ใบหน้าหล่อเหลาของกู้โม่หานเย็นเยือกอย่างยิ่ง และรอบตัวเขาก็พรั่งพรูความโกรธออกมา อยากเห็นฉินมู่ไป๋สะดุ้งตกใจ แต่นางกลับยิ่งกล้าหาญมากยิ่งขึ้น นางไม่เคยถูกปฏิเสธมาก่อน โดยเฉพาะอย่างยิ่งคือตอนที่นางสารภาพรักครั้งแล้วครั้งเล่าเช่นนี้ สมกับเป็นเทพสงครามจริงๆ กล้าหาญยิ่งนัก

นาง……ยิ่งชอบมากขึ้นเรื่อยๆ เลย!

ฉินมู่ไป๋มองกู้โม่หานไม่ละสายตา สายตาเปล่งประกายความดีอกดีใจ

“ผู้ใดบอกว่าข้าไม่ชอบเด็ก? เด็กนั้นน่ารักน่าเอ็นดูเฉลียวฉลาด ข้าชอบอย่างมาก จักต้องสามารถปฏิบัติกับพวกเขาด้วยความรักราวกับลูกแท้ๆ ได้เป็นแน่!”

ได้ยินเช่นนั้น หนานหว่านเยียนก็ขมวดคิ้ว องค์หญิงผู้นี้สามารถพลีชีพได้จริงๆ เพียงแต่ลูกของนาง ไม่มีความจำเป็นที่ต้องมีแม่เพิ่ม

กู้จิ่งซานมองดูองค์หญิงฮั่นเฉิงค่อยๆ ต้อนกู้โม่หาน สายตาเย็นชาเล็กน้อย

นัยน์ตาหงส์ของกู้โม่หานหรี่ลง เห็นหนานหว่านเยียนเงียบกริบ แต่องค์หญิงมายืนอยู่เบื้องหน้าแล้ว เขายังไม่สามารถพูดอะไรกับหนานหว่านเยียนได้ เพื่อจะไม่ได้ไม่ถูกคนดูออกว่าหนานหว่านเยียนไม่ชอบเขา

เขาเอ่ยเสียงเย็นชา “องค์หญิงฮั่นเฉิง ข้าบอกแล้ว ว่าไม่มีทางสมรสกับท่าน แต่น้องเจ็ดของข้าเองก็อายุมากพอที่จะแต่งงานได้แล้ว แต่ถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้แต่งงาน หากท่านประสงค์จริงๆ สามารถคบกับน้องเจ็ดดูก่อนก็ได้”

ฉินมู่ไป๋กำหนดชัดเจนแล้ว “ข้าไม่เอา ข้าชอบท่าน!”

กู้โม่หลิงวีพัดดอกท้อไปมา สายตาเย็นชาผ่านไปรวดเร็ว แต่ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

“พี่หกไม่ต้องพูดชมเชยน้องเจ็ดดอก ในเมื่อองค์หญิงฮั่นเฉิงชอบท่าน แล้วจะมาชอบน้องเจ็ดได้อย่างไรกันเล่า?”

กู้โม่หานเอ่ยอย่างไม่ลังเลเลยสักนิด: “น้องเจ็ดก็อย่าถ่อมตนนักเลย ก่อนหน้านี้ไม่กี่วันเจ้ายังพูดอยู่เลยไม่ใช่หรือ ว่าอยากแต่งภรรยาและอยากมีลูกแล้ว?”

กู้โม่หลิงหน้าสั่นเล็กน้อย มือที่จับด้ามพัดไหวติง “อันนั้นน้องเจ็ดแค่ล้อเล่นเอง”

“เอาล่ะ!” จู่ๆ กู้จิ่งซานก็เอ่ยขึ้นเสียงหนักแน่น ทันใดนั้น บริเวณรอบๆ ก็เงียบสงัด “องค์หญิงฮั่นเฉิง เจ้าหยุดตื่นเต้นก่อน แล้วนั่งลงพูดเถิด”

ฉินมู่ไป๋ไม่ยอมเล็กน้อย แต่พอมองไปยังกู้จิ่งซาน จึงคำนับอย่างนอบน้อม “มู่ไป๋เสียมารยาทไปแล้ว”

ขณะที่พูด นางก็กลับไปที่นั่งเดิม แล้วนั่งลง