ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 477

“อ๋องผิงเซวียน อยากฟังข้าพูดสักสองประโยคหรือไม่?”

องค์ชายสิบกับพระชายาสิบมองหน้ากัน แล้วเป่าปากโล่งอกอยู่ในใจ เมื่อครู่นี้ไม่เห็นหนานหว่านเยียนพูดอะไรเลย พวกเขายังคิดอยู่เลยว่านางถอยแล้ว

คิดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นเช่นนี้

แววตาของชีกุ้ยเฟยกับกู้โม่หานไหวติงเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้มีปฏิกิริยาพิเศษอะไร

ฉินอี้หรานหันหน้าไปมองหนานหว่านเยียน เห็นสีหน้าไม่ใส่ใจบนใบหน้าที่งดงามของนาง สายตาเป็นประกายแหลมคมอย่างยิ่ง เขาอดไม่ได้ทีจะให้ความสนใจ “ข้าจะตั้งใจฟัง”

ฉินมู่ไป๋เองก็มองหนานหว่านเยียน อยากจะดูว่า สตรีที่เป็นพระชายาของเทพสงคราม มีความสามารถมากน้อยเพียงใด และจะพูดจาได้น่าฟังสักเท่าใดกัน

หนานหว่านเยียนเอ่ยด้วยใบหน้ายิ้มตาหยี: “ซีเหย่กับแคว้นเทียนเซิ่งเป็นแคว้นที่สัมพันธ์ทางการทูตดีมาโดยตลอด ประวัติศาสตร์ของทั้งสองแคว้นก็สามารถย้อนกลับไปเมื่อหลายร้อยปีก่อน วันนี้ที่ท่านกับองค์หญิงฮั่นเฉิงมาเยี่ยมเยือน ควรที่จะมีความสุข ชื่นชมดอกไม้แห่งซีเหย่ ดูทิวทัศน์ของซีเหย่ แต่งงานกับสตรีที่ชอบ และแต่งงานกับบุรุษที่ใจปรารถนา”

“แต่หากสิ่งเหล่านี้มาจากการบีบบังคับ เกรงว่าจะกลายเป็นความไม่พอใจ สุดท้ายแล้วก็จะส่งผลกระทบต่อความรักใคร่ปรองดองกันของทั้งสองแคว้น”

“อีกอย่างท่านอ๋องอย่าได้ดูแคลนความขัดแย้งในครอบครัว รวมทั้งเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ระหว่างสตรี แม้ดูเหมือนว่าไม่มีอะไร แต่เมื่อนานไป ก็จะทำให้ไม่สบายใจไม่มากก็น้อย”

ฉินมู่ไป๋กลัดกลุ้มเป็นอย่างมาก “มันก็แค่เรื่องเล็กน้อยที่ไม่สำคัญอะไรระหว่างสตรีเท่านั้น ขอเพียงแค่ได้อยู่กับคนที่หมายปอง ไม่ว่าอะไรข้าก็อดทนได้ทั้งนั้น!”

ทุกคนเสียงดังโหวกเหวก

องค์หญิงฮั่นเฉิงผู้นี้ใจลุ่มหลงจริงๆ เพื่อกู้โม่หานแล้ว แม้แต่ศักดิ์ศรีกับสถานะของตัวเองก็ไม่ต้องการ?

กู้โม่หานสังเกตสถานการณ์อย่างตั้งใจ แล้วหยิบจอกเหล้าขึ้นมาจิบ หนานหว่านเยียนมองดูฉินมู่ไป๋อย่างประหลาดใจ จากนั้นก็ยิ้มจนตาปิด

“องค์หญิง ที่ซีเหย่ของพวกเรา โดยเฉพาะเหล่าสตรีในวัง จักต้องยิ้มอย่างสุภาพ การเดินต้องก้าวอย่างนิ่งสงบ ไม่ยืนขวางประตูผู้อื่น เมื่อพบเจอผู้สูงศักดิ์ ไม่ว่าจะอายุเท่าใด ล้วนต้องแสดงความเคารพนับถือ และหลักสี่คุณธรรม สามคล้อยตาม ซึ่งประกอบด้วย ประพฤติงดงาม วาจางดงาม หน้าตาและกิริยางดงาม งานฝีมืองดงาม และต้องยอมรับให้ได้ว่าในใจของท่านอ๋องจะไม่หยุดที่ท่านคนเดียว เพราะอาจจะมีคนที่สอง คนที่สาม คนที่สี่ตามมา……”

“หยุดๆๆ !” ฉินมู่ไป๋จ้องมองหนานหว่านเยียนอย่างโหดเหี้ยม ไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด “ประเพณีที่ยึดถือที่ท่านพูดมาข้าก็เคยได้ยินมาบ้าง แต่ว่า แต่ว่าท่านอ๋องจะชอบคนมากมายถึงเพียงนั้นในเวลาเดียวกันได้อย่างไรเล่า?”

ไหนบอกว่า เทพสงครามรักมั่นคงที่สุดหรือ แล้วยังจะมีคนที่สองที่สามที่สี่……

กู้โม่หานสีหน้าอึมครึมดูไม่ดีเล็กน้อย แม้จะรู้ว่าหนานหว่านเยียนจงใจปั้นเรื่อง แต่เขาก็ไม่สบายใจเล็กน้อย เขาหลายใจอย่างที่หนานหว่านเยียนว่าที่ไหนกัน?!

หนานหว่านเยียนเอ่ยอย่างตรงไปตรงมา: “องค์หญิงคงยังไม่รู้ ว่าห้าปีมานี้ไท่จื่อหลงรักสตรีอีกผู้หนึ่ง และก็เป็นพระชายารองในตอนนี้ ซึ่งปกติมาก แม้ข้าจะอิจฉา แต่เมื่อท่านอ๋องต้องการแต่งพระชายารอง ต้องการรักผู้ใด ล้วนไม่มีสิทธิ์ไปก้าวก่าย และยังต้องสนับสนุนท่านอ๋องอีก อันที่จริงนี่คือเอกลักษณ์ของซีเหย่ เราต้องคิดเพื่อท่านอ๋องให้มากๆ”

“ท่านอ๋องก็เป็นบุรุษเช่นนี้ เขามีบุคลิกลักษณะที่โดดเด่น ทั้งยังเก่งทั้งบุ๋นและบู๊ สำหรับบุรุษที่ดีเลิศเช่นนี้มีสตรีมากมายอยู่รอบตัวเขา ก็เป็นเรื่องปกติ ที่ข้ากังวลก็คือหากองค์หญิงแต่งงานกับท่านอ๋อง อาจจะอดไม่ได้ที่จะเสียใจ นี่เป็นเพียงการเตือนองค์หญิงเท่านั้น”

กู้โม่หานเกือบสำลัก สีหน้าขององค์ชายสิบกับพรชายาสิบเองก็อยากที่จะอธิบายได้

สีหน้าของฉินมู่ไป๋เปลี่ยนไป

แม้นางจะชอบกู้โม่หาน และสามารถเข้าใจได้ว่ากู้โม่หานมีสตรีหลายคน แต่เก็บเอาไว้ในใจทุกคน มันไม่เกินไปหรือ?

เสด็จพ่อของนางเองก็ไม่ได้เก็บคนมากมายปานนั้นไว้ในใจนะ!

หนานหว่านเยียนเห็นสีหน้าของนาง ก็ไม่ได้พูดไร้สาระอีก และมองตรงไปยังกู้จิ่งซาน “เสด็จพ่อ ดูท่าทางแล้ว องค์หญิงยังแปลกใจอยู่มาก ให้องค์หญิงดูอีกทีจะดีกว่า ว่าบุรุษดีๆ แห่งซีเหย่ของพวกเรานั้นมีถมเถไป ไม่จำเป็นต้องเจาะจงเอาดอก”