ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 478

หนานหว่านเยียนคิดไม่ถึงเลยว่าฉินมู่ไป๋จะมาหาเรื่อง แต่นางก็ไม่ใช่คนธรรมดาที่จะประหม่า หากมีคนมายั่วยุ ย่อมไม่อ่อนข้อให้แน่นอน

“ในเมื่อองค์หญิงฮั่นเฉิงพูดเช่นนี้แล้ว ข้ายังจะมีเหตุผลอะไรมาปฏิเสธได้อีก”

พูดจบ นางก็ตั้งใจมองไปยังกู้จิ่งซาน “เพียงแต่ไม่รู้ว่า เสด็จพ่อมีความคิดเห็นอย่างไร?”

คิ้วของกู้จิ่งซานขยับไปมา “ในเมื่อเป็นการแลกเปลี่ยนเรียนรู้ซึ่งกันและกัน เช่นนั้นพวกเจ้าก็ต่างคนต่างแสดงให้ดูก็แล้วกัน ไท่จื่อเฟย อย่าทำให้ทูตต่างแคว้นมองว่าพวกเราชาวซีเหย่เป็นตัวตลก”

หนานหว่านเยียน: “เพคะ ลูกจะไม่ทำให้ท่านผิดหวัง”

กู้โม่หานมองดูฉินมู่ไป๋ที่ลำพองตนใช้อำนาจบาตรใหญ่อย่างไม่ใส่ใจ และตอนที่หันไปมองหนานหว่านเยียน แววตามีความหมายลึกซึ้งมากมายอย่างเห็นได้ชัด

วิชาแพทย์ของหนานหว่านเยียน เขารู้ตลอดมา

เพียงเกรงว่าฉินมู่ไป๋ผู้นั้นจะตั้งใจกลั่นแกล้ง ทำร้ายหนานหว่านเยียน

ฉินมู่ไป๋มองดูท่าทางเตรียมการมาอย่างดีของหนานหว่านเยียน แล้วก็ยิ้มเยาะในใจ

การประลองฝีมือวิชาแพทย์ นางยังไม่เคยแพ้มาก่อนเลย

ไม่นานคนที่อยู่รอบๆ ก็รวมตัวกันเข้ามา จ้องมองสตรีที่งดงามหยาดเยิ้มทั้งสองอย่างไม่ละสายตา

องค์ชายสิบและพระชายารออย่างคาดหวัง กู้โม่หลิงวีพัดไปมา นัยน์ตามืดมน

ในตำหนัก ฉินมู่ไป๋หยิบกล่องผ้าไหมจากด้านในอกออกมา แล้วเขย่าไปมาต่อหน้าทุกคน

“ข้าศึกษาเรื่องยามาตลอดทั้งปี วันนี้จะให้ทุกคนได้ชมยาหนึ่งในนั้นก็แล้วกัน”

พูดจบ นางก็เปิดกล่องผ้าไหม หยิบยาเม็ดสีน้ำตาลออกมาอย่างรวดเร็ว แล้วก็ปิดกล่องอย่างลึกลับ

นางมองไปรอบๆ เห็นขุนนางที่รูปร่างผอมลีบคนหนึ่ง ก็ชี้ไปที่เขาแล้วเอ่ยว่า “เจ้ามาทดลองยานี่เสีย”

ขุนนางผู้นั้นมึนงงในทันที และตื่นตระหนกเล็กน้อย “เอ่อ……”

กู้จิ่งซานชำเลืองมองเขาแวบหนึ่ง เขาจึงทำได้เพียงจำต้องก้าวไปข้างหน้า “ขอรับ”

“วางใจเถิด ไม่มีทางทำให้เจ้าบาดเจ็บแม้แต่นิดเดียวแน่นอน” ฉินมู่ไป๋โยนยาให้กับบุรุษที่รูปร่างผอมลีบคนนั้น มองดูเขากินยา จากนั้นก็ชี้ไปยังถงติ่งที่หนักหนึ่งพันชั่ง “เอาล่ะ ตอนนี้เจ้าลองไปย้ายอันนั้นดูสิ”

“องค์หญิงฮั่นเฉิง ข้าน้อยเกรงว่า คงไม่ได้” ทันใดนั้น บุรุษที่รูปร่างผอมลีบก็มองดูฉินมู่ไป๋ด้วยสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก และส่ายหัวอย่างลนลาน

ขุนนางคนรู้จักที่อยู่ข้างๆ เขาก็ไม่เข้าใจเล็กน้อย จึงเอ่ยชี้แจงให้เขา “องค์หญิงฮั่นเฉิง ร่างกายของใต้เท้าหลี่นั้นผอมและอ่อนแอ ไม่สามารถใช้กำลังได้ พวกเรารู้กันทุกคน ตอนนี้ท่านต้องการให้เขายกถงติ่งที่หนักหนึ่งพันชั่งอันนั้น มันเป็นการ……ฝืนใจผู้อื่นจริงๆ”

ทันใดนั้น ก็มีคนจำนวนไม่น้อยเริ่มกระซิบกระซาบกันเสียงเบา

“นั่นสิ องค์หญิงนี่ไม่ใช่ว่าจงใจทำให้รู้สึกลำบากใจหรือ?”

“ดูท่าแล้ววันนี้ใต้เท้าหลี่คงต้องประสบเคราะห์เสียแล้ว……”

หนานหว่านเยียนฟังผู้คนบริเวณรอบๆ กระซิบกระซาบกัน มองดูด้วยใบหน้าเรียบเฉย นัยน์ตาดำมืดเล็กน้อย