ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 486

แต่กู้โม่หานเคยสั่งไว้ว่า ไม่อนุญาตให้นางเข้าไปในเรือนซีเฟิง ถ้านางผลีผลามเข้าไปแบบไม่ดูตาม้าตาเรือ คงได้เจอตออันมโหฬารเข้าแน่ ๆ....

จู่ ๆ หยุนอี่ว์โหรวก็นึกถึงคนคนหนึ่งขึ้นมาได้ ถ้าไปขอความช่วยเหลือจากนาง เรื่องนี้ต้องราบรื่นแน่ มุมปากของนางพลันยกโค้งขึ้น แววตาฉายแววอึมครึมอันตราย.....

แต่นางไม่มีทางรู้เลยว่า กู้โม่หานที่เดิมทีแช่น้ำแข็งเย็นเฉียบอยู่ในเรือน กลับเดินตัวเปียกโชกแบบกึ่ง ๆ ไร้สติออกจากเรือนไปแล้ว เวลานี้กำลังมุ่งหน้าตรงไปยังเรือนเซียงหลิน.....

ในเวลานี้ หนานหว่านเยียนอยู่ในเรือน กำลังหารือกับพวกเซียงอวี้เรื่องที่นางกับกู้โม่หานจะไปทะเลสาบเนี่ยในวันพรุ่งนี้ รวมถึงเรื่องอาหารและการจัดเตรียมบางอย่างสำหรับยัยหนูทั้งสอง

ทันทีที่นางเงยหน้าขึ้น ก็เห็นกู้โม่หานที่แผ่รัศมีกดดันผู้คน เดินเข้ามาด้วยสีหน้าดำคล้ำทะมึน

หนานหว่านเยียนตกใจจนผงะไปครู่หนึ่ง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อได้เห็นว่าเขาเปียกโชกไปทั้งตัว นางถึงกับขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว อากาศหนาวขนาดนี้แท้ ๆ กู้โม่หานกลับใส่เสื้อผ้าเปียก ๆ แบบนี้ ไม่รู้สึกหนาวบ้างเลยรึ?

"ทำไมเจ้า....."

แต่หนานหว่านเยียนยังพูดไม่ทันจบ กู้โม่หานก็เข้ามาดึงข้อมือของนางชนิดไม่พูดพร่ำทำเพลง แล้วลากออกไปข้างนอก

พวกเซียงอวี้ต่างหันมองหน้ากันด้วยความตกตะลึง แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว

เพราะจะว่าไปแล้วสีหน้าของกู้โม่หานก็ดูไม่ค่อยดีเอาเสียเลย ดูเหมือนว่าจะมีเรื่องเลวร้ายอะไรบางอย่างเกิดขึ้นแน่แล้ว

หนานหว่านเยียนถูกกู้โม่หานลากออกไป ทำยังไงก็สลัดไม่พ้น " กู้โม่หาน นี่เจ้าทำอะไรของเจ้า? มีอะไรจะพูดก็พูดมาดี ๆ ปล่อยมือข้าก่อนได้ไหม"

ทันใดนั้น กู้โม่หานก็หยุดฝีเท้า หันมาจ้องนางด้วยสายตาที่ร้อนแรงดั่งเปลวไฟที่กำลังลุกไหม้

ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา แทบจะมีคำว่าฝืนอดทนกับดิ้นรนต่อสู้เขียนแปะไว้เต็มใบหน้าอยู่แล้ว

หนานหว่านเยียนยังรับรู้ผ่านฝ่ามือของเขาได้ว่า ร่างกายของเขาร้อนมากจนผิดปกติ นางรีบตรวจชีพจรให้เขาทันที

ทันใดนั้น นางก็เข้าใจอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ดวงตาคู่งามพลันฉายแววหนักอึ้งจมดิ่ง "นี่เจ้าถูกคนเล่นงานหนัก ๆ เข้าให้แล้วสินะ?"

คงเป็นฝีมือขององค์หญิงน้อยนั่นแน่ ๆ ตอนที่สิ้นสุดงานเลี้ยง กู้โม่หานอยู่กับองค์หญิงน้อยนั่นตามลำพัง อีกทั้งยาตัวนี้ออกฤทธิ์ค่อนข้างรุนแรง ให้ความรู้สึกที่แตกต่างจากยาทั่วไป นางตรวจสอบอย่างละเอียด จึงพบว่ายาชนิดนี้เหมือนจะถูกผสมกับกู่พิษด้วย

ชั่วขณะนั้น หัวใจของหนานหว่านเยียนถึงกับเต้นกระหน่ำ พิษนี้ดูจะแก้ได้ยากทีเดียว!

แต่แล้วจู่ ๆ กู้โม่หานก็คว้ามือของนางไว้จนแน่น

"หนานหว่านเยียน ยาพิษชนิดแก้ได้ง่าย แต่ก็แก้ไม่ง่าย....."

เขาจ้องนางตาเขม็ง ในสมองเริ่มจะสับสนมึนงงขึ้นเรื่อย ๆ "เจ้าเต็มใจหรือไม่?"

“อะไร” เต็มใจอะไร? คงจะไม่ได้เป็นอย่างที่นางคิดใช่ไหมเนี่ย? หนานหว่านเยียนรู้สึกว่าดูท่าชักจะไม่ดีแล้ว ลิ้นก็เริ่มจะพันกันอุตลุด “ตอนนี้เจ้าเริ่มมีอาการพูดเพ้อแล้ว เลยพูดแต่อะไรที่มันไร้สาระ แล้วก็อะไรนะ.... คือตอนนี้ข้ามีธุระด่วนนิดหน่อย... ข้า……"

แต่ทันใดนั้น กู้โม่หานก็พุ่งตัวเข้ามาประชิดนางอย่างรุนแรงดุดัน

ระยะห่างนั้นถูกย่นเข้ามาจนใกล้ ลมหายใจของเขาร้อนผ่าวราวไฟที่กำลังโหมไหม้ หนานหว่านเยียนตกใจจนอกสั่นขวัญหาย รีบสะบัดตัวถอยหลังวิ่งหนี "ข้ายังมีธุระที่ต้องไปจัดการจริง ๆ เจ้า... เจ้าไปหาคนอื่นเถอะนะ ข้าไปก่อนล่ะ!"