ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 491

ทั้งสามคนในเรือนต่างหันมามองหน้าประสานสายตากัน หนานหว่านเยียนตอบอย่างเย็นชาไปประโยคหนึ่งว่า "ไม่พบ"

ชั่วขณะนั้น ไฟโทสะในใจของกู้โม่หานก็ยิ่งลุกโหมหนักขึ้นกว่าเดิมแล้ว

หนานหว่านเยียนไม่แค่บอกพวกเซียงอวี้เซียงเหลียนว่าพวกเขาจะหย่ากันเท่านั้น แต่ตอนนี้นางยังถึงกับกีดกันเขาไว้นอกประตูเรือนอีกด้วย?!

เขายังไม่ได้มาคิดบัญชีหนานหว่านเยียน เรื่องที่นางทิ้งเขาเมื่อคืนเลยแท้ ๆ แต่หนานหว่านเยียนกลับเป็นฝ่ายโกรธเขาแทนซะแล้ว?

เขาเพิ่งคิดว่าจะเดินเข้าไปในเรือน คาดไม่ถึงว่าพวกเซียงอวี้เซียงเหลียนจะผลักเปิดประตูออกมา ในสภาพที่ดวงตาทั้งสองข้างแดงก่ำพอดี

“ท่านอ๋อง” เซียงอวี๋มองกู้โม่หานแวบหนึ่ง ก่อนจะรีบทำความเคารพ แล้วเดินจากไปทันที

แม้ว่านางจะเคารพยำเกรงกู้โม่หาน แต่ในใจก็ยังรู้สึกเจ็บแค้นแทนหนานหว่านเยียนที่ไม่ได้รับความเป็นธรรม

อวี๋เฟิงแอบเหลือบมองกู้โม่หานแวบหนึ่ง จากนั้นก็หันหลังแล้วไล่ตามเซียงอวี้ไป

เซียงอวี้เห็นว่าสีหน้าของกู้โม่หานน่าเกลียดจนแทบดูไม่ได้แล้ว จึงพูดขึ้นเบา ๆ ประโยคหนึ่งว่า "ท่านอ๋อง เหตุผลที่พระชายาพูดแบบใช้อารมณ์เป็นใหญ่เช่นนั้น ก็เพราะนางรู้เรื่องที่ท่านกับชายารองหยุนร่วมหอกันแล้ว ถึงได้......"

นางพูดแบบตรงประเด็นสำคัญ หลังจากทำความเคารพแล้ว ก็ออกจากเรือนไปเช่นกัน

นางมีฐานะเป็นแค่บ่าว ย่อมไม่อาจเข้าไปก้าวก่ายเรื่องของเจ้านายได้ แต่จะดีจะชั่วอย่างไร ก็ขออย่าให้ความขัดแย้งระหว่างท่านอ๋องกับพระชายา มันยิ่งทวีความรุนแรงขึ้นไปกว่านี้เลย

ชั่วขณะนั้น ไฟโทสะในใจของกู้โม่หานพลันถูกสยบลงไปไม่น้อย

ไม่เพียงแค่เขาจะไม่ค่อยรู้สึกโกรธมากเท่าไหร่แล้ว แต่ยังถึงกับรู้สึกหวาดหวั่นขึ้นมานิดหน่อยด้วย

ในเมื่อหนานหว่านเยียนรู้เรื่องนี้แล้ว เป็นไปได้หรือที่นางจะไม่มีอะไรที่อยากพูดกับเขาบ้างเลย?

ริมฝีปากบางของเขาเม้มแน่น แต่ก็รั้นผลักประตูอย่างแรงแล้วเดินเข้าไป

“ก็บอกแล้วไงว่าข้าไม่อยากพบหน้าเจ้า!”

เสียงของหนานหว่านเยียนแฝงความเย็นชาที่ไม่คิดจะรับคำทัดทานใด ๆ ตามด้วยถ้วยชาใบหนึ่งที่ลอยหวือมาตามลมพุ่งทะยานมาทางเขาอย่างแรง

กู้โม่หานตาดีมือไวรับเอาไว้ได้อย่างรวดเร็ว ขมวดคิ้วมุ่น แล้ววางมันกลับลงไปบนโต๊ะในสภาพที่เหมือนเดิมไม่มีรอยบุบสลาย

สีหน้าของหนานหว่านเยียนดูไม่ค่อยดีนัก แต่ทางด้านกู้โม่หานก็รู้สึกหวั่นวิตกอยู่ในใจไม่แพ้กัน เขาเดินเข้าไปหานาง น้ำเสียงอ่อนลงไปไม่น้อย

“หนานหว่านเยียน ข้าขออธิบายให้เจ้าฟังอย่างชัดเจนนะ ว่าเมื่อคืนนี้ข้าถูกวางอาคมกู่พิษ”

“เมื่อคืนนี้ หลังจากที่เจ้าออกจากตำหนักหย่างซิน องค์หญิงฮั่นเฉิงนั่นก็มาคารวะเหล้าข้า ในตอนนั้นหลังจากที่ข้าดื่มเข้าไปแล้วก็ไม่ได้รู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติ แต่ใครจะรู้ล่ะว่าพอลงจากรถม้า ผลของยาก็ออกฤทธิ์ทันที"

“บางทีอาจเป็นเพราะข้าปฏิเสธนางเรื่องแต่งงาน นางจึงวางยาพิษข้าด้วยเจตนาร้าย หมอจวนบอกว่ายาตัวนี้จำเป็นต้องหาคนมาช่วยแก้ให้เท่านั้น ไม่อย่างนั้นจะทำให้เกิดความร้อนจนร่างระเบิดตายได้ ต่อจากนั้นข้าก็ไม่มีสติ ทั้งไม่รู้ด้วยว่าจะเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น รวมทั้ง..... ไม่รู้จริง ๆ ว่าหยุนอี่ว์โหรวเข้ามาในเรือนได้อย่างไร"

จนร่วมหอกันแล้วแท้ ๆ ยังมีหน้ามาบอกนางอีก ว่าไม่รู้ว่าหยุนอี่ว์โหรวเข้าไปในเรือนได้ยังไง?

แววตาที่เย็นชาของหนานหว่านเยียนสาดประกายคมกริบดั่งใบมีด ชายหางตามองกู้โม่หานแวบหนึ่ง แล้วพูดเอื่อย ๆ เหมือนไม่ยี่หระว่า

“อ๋อ เจ้าไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรกับข้าหรอก ทุกคนต่างก็โตเป็นผู้ใหญ่กันแล้ว ในเมื่อเจ้าทำไปแล้ว ก็ควรรับผิดชอบต่อคนอื่นด้วย มาถึงตอนนี้จะวิ่งโร่มาหาข้าทำไมกัน?”

ในใจของกู้โม่หานรู้สึกหดหู่เหลือเกินแล้วจริง ๆ แต่เขาก็รู้ว่าตัวเองผิด จึงไม่อาจไม่ระงับความรู้สึกไม่พอใจและขุ่นเคืองเอาไว้ พยายามอย่างเต็มที่เพื่อไม่ให้ตัวเองมีท่าทางก้าวร้าว ดูแล้วคุกคามคนอื่นมากจนเกินไป

เขากำหมัดแน่น เม้มริมฝีปากบางแล้วพูดเบา ๆ ว่า "ที่ข้ามาหาเจ้า เพราะมีเรื่องบางอย่างที่อยากจะยืนยันให้แน่ใจ"

“เมื่อคืนนี้ ข้าบุกเข้ามาพาเจ้าออกไป แล้วจากนั้นพวกเราสองคนก็เกิดเรื่องทะเลาะกันที่นอกเรือนใช่หรือไม่? เจ้ายังจำเหตุการณ์ในตอนนั้นได้อยู่หรือเปล่า?”

เขายังคงไม่เต็มใจที่จะยอมแพ้