ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 490

“ตอนนั้นชายารองหยุนซีกำลังร้องไห้ปานใจจะขาดอยู่นอกเรือนซีเฟิง หวังหมัวมัวเห็นแล้วยังถึงกับทนดูไม่ได้ ต้องเข้าไปปลอบนาง จากนั้นค่อยไปหาท่านอ๋องเพื่อช่วยพูดแทนให้”

"แต่ต่อมาพวกเขาก็พูดกันว่า สีหน้าของหวังหมัวมัวตอนออกมาก็ดูไม่ดีเช่นกัน เหมือนว่าจะถูกท่านอ๋องตำหนิด้วยอีกคน"

กู้โม่หานถึงกับร่วมหอกับหยุนอี่ว์โหรวแล้วจริง ๆ หรือนี่? !

หัวใจของหนานหว่านเยียนถึงกับเต้นผิดจังหวะ การเคลื่อนไหวขณะดื่มน้ำหยุดชะงักลงอย่างกะทันหัน น้ำในแก้วเกือบกระฉอกออกมา

เซียงอวี้ที่หลังจากได้ยินเรื่องซุบซิบก็สีหน้าเปลี่ยนทันที เจ้าตัวถึงกับกระทืบเท้าเร่า ๆ ด้วยความโกรธเคือง

"พี่เซียงเหลียน นี่ไม่ใช่ว่าเจ้าไปได้ยินมาผิดหรอกรึ?! ท่านอ๋องจะไปอยู่กับชายารองหยุนนั่นได้อย่างไรกัน.....ท่านอ๋องทำแบบนี้ จะคู่ควรกับพระชายาของพวกเราได้อย่างไรกัน?!"

มันไม่ง่ายเลยกว่าที่พวกเขาทั้งสองคน จะอยู่ร่วมกันอย่างสมานฉันท์ขึ้นมาได้บ้างอย่างในช่วงเวลานี้ แต่ทำไมมักจะเกิดปัญหาอะไรสักอย่างในช่วงเวลาหัวเลี้ยวหัวต่อแบบนี้เสมอ ๆ เลยนะ?!

อย่างที่รู้กันดีว่า นางยังคงตั้งความหวังว่าพวกท่านอ๋องสี่คนพ่อแม่ลูก จะได้อยู่ร่วมกันอย่างมีความสุขเสียที!

เซียงเหลียนจะไม่รู้ถึงความขุ่นเคืองที่อัดแน่นอยู่ในใจของเซียงอวี้ได้ยังไง แต่นางก็พูดอะไรไม่ได้มากนัก แค่เม้มปากแล้วส่ายหน้า พลางหันไปมองหนานหว่านเยียนด้วยสีหน้ากังวลใจ

เมื่อเซียงอวี้เห็นว่าเซียงเหลียนยอมรับอย่างมั่นใจแล้ว ก็ยิ่งร้อนใจขึ้นเรื่อย ๆ หันไปมองหนานหว่านเยียนทันที

"พระชายา เรื่องนี้มันต้องมีปัญหาอะไรสักอย่างแน่ ๆ เจ้าค่ะ เดิมทีชายารองหยุนนั่นก็เป็นพวกมากเล่ห์แสนกลไม่ใช่คนดีอะไรอยู่แล้ว นางต้องใช้กลอุบายชั่วร้ายอะไรบางอย่างแน่นอน ท่านอย่าได้เสียใจไปเลยนะเจ้าคะ....."

"ไม่เป็นไรหรอก" แม้ว่าในใจของหนานหว่านเยียนจะถือสา แต่นางก็ไม่พูดพิรี้พิไรให้น่ารำคาญ ยังถึงขั้นเก็บซ่อนความโกรธไว้ในใจลึก ๆ ด้วย แต่หลังจากครุ่นคิดอย่างรอบคอบแล้ว นางก็ไม่ได้มีความรู้สึกใด ๆ กับกู้โม่หานเลยซักนิด

อีกทั้งตอนนี้ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาทั้งสอง ก็เป็นไปในลักษณะของการให้ความร่วมมือกันเท่านั้น นางมีอะไรต้องโกรธล่ะ

แต่เมื่อเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น นางก็จำเป็นต้องเร่งระดับความเร็ว เพื่อบังคับให้เสิ่นอี่ว์ฟื้นขึ้นมาให้เร็วขึ้นกว่าเดิมแล้ว

หนานหว่านเยียนวางแก้วน้ำลง แสร้งทำท่าทางสงบนิ่งแล้วมองไปที่เซียงอวี้ "เรื่องแบบนี้ไม่ช้าก็เร็วมันก็ต้องเกิดอยู่แล้ว เจ้าไม่ต้องโกรธจนเสียอาการขนาดนั้นหรอก"

“นอกจากนี้การที่ท่านอ๋องจะร่วมหอกับใคร ข้าก็ไม่สนใจทั้งนั้น เพราะถึงยังไงอีกไม่นานข้าก็จะหย่ากับเขาแล้ว”

หย่า? !