ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 504

“โม่หลีไม่ได้รับบาดเจ็บ สีหน้าก็ไม่ได้นับว่าไม่น่าดู น่าจะยังดีอยู่”

หนานหว่านเยียนคาดเดาเช่นนี้ ลุกขึ้นมาเพ่งมองเขา “ข้าไม่สนใจว่าท่านจะคุยอะไรกับเขา แต่ก็หวังว่าท่านจะไม่มาหาเรื่องคนในเรือนของข้าอีก เซียนเซิงคนนั้นมีความสามารถมาก มีเขาสั่งสอนชี้แนะยัยตัวเล็กทั้งสอง ข้าวางใจ”

“ท่านก็ทนอีกหน่อยเถอะ อีกไม่นานพวกเราก็จะออกไป จะไม่ขวางหูขวางตาท่านนานนักหรอก”

น้อยมากที่นางจะดื้อรั้นกับปัญหา แต่เกี่ยวกับลูกๆ ผู้ปกครองคนใดจะไม่หวังให้ลูกของตัวเองได้พบกับอาจารย์ที่เป็นทั้งครูที่ดีและเป็นทั้งเพื่อนที่ดีกัน?

ทันทีที่กู้โม่หานได้ยินว่านางจะจากไป บนใบหน้าอันสง่างามก็หมองลงเล็กน้อยโดยสังเกตไม่ได้

เขากำลังคิดอยากจะเอ่ยปากพูด

ทันใดนั้น เซียงอวี้ที่อยู่หน้าประตูก็รายงานด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “ท่านอ๋อง พระชายา พ่อบ้านกาวขอเข้าพบเพคะ บอกว่ามีธุระต้องการพบท่าน เหมือนว่าหาผู้ใดพบแล้วเพคะ”

หาคนพบแล้ว? หรือจะเป็น.......

คิ้วของกู้โม่หานขมวดขึ้นทันที กลืนคำพูดที่มาถึงริมฝีปากลงไป

“รู้แล้ว”

เซียงอวี้เฝ้าอยู่ตรงหน้าประตู กู้โม่หานหมุนตัวสาวเท้าออกไป ฉับพลันนั้น ก็เหมือนว่านึกอะไรขึ้นได้อีก ชำเลืองมองหนานหว่านเยียนแวบหนึ่ง

“ตามมาเถอะ”

หนานหว่านเยียนขมวดคิ้ว แต่นางก็อยากรู้เหมือนกัน พ่อบ้านกาวหาผู้ใดพบ จึงตามออกไป

สรุปทันทีที่ออกจากประตู หนานหว่านเยียนก็เห็นข้างกายของพ่อบ้านกาว ติดตามอยู่ด้วยหยุนอี่ว์โหรวผู้อ่อนแอ ใบหน้าขาวๆแฝงด้วยความเขินอาย

“พระชายา” เมื่อเห็นหนานหว่านเยียน หยุนอี่ว์โหรวก็จงใจเดินขึ้นหน้าไปทำความเคารพ ขณะที่เดินกลับจงใจแสร้งทำเป็นยืนมั่นคง แค่เดินเซก้าวหนึ่งก็เผยกระดูกไหปลาร้าที่ถูกตัวเองข่วนจนบาดเจ็บด้วยความโหดเหี้ยม

“โอ้ย เป็นโหรวเอ๋อร์ที่เสียมารยาทแล้วเพคะ”

จากนั้น นางก็แสร้งทำเป็นตกใจและจัดเสื้อผ้าให้ดีๆ กล่าวอย่างอ่อนหวานว่า “โหรวเอ๋อร์คารวะท่านอ๋อง พระชายา”

ได้ยินมาว่าวันนี้มีบุคคลสำคัญที่ถูกพบเจอและพาตัวกลับมาแล้ว ที่นางมาก็เพราะอยากมาร่วมดูความสนุกด้วย และถือโอกาสหยั่งเชิงท่าทีของหนานหว่านเยียนด้วยสักหน่อย

ไม่ว่ายังไงก็ผ่านไปเกือบวันหนึ่งแล้ว แต่หนานหว่านเยียนกลับไม่ได้มาหาเรื่องนาง เปิดโปงคำโกหกของนาง นางรู้สึกว่าผิดปกติ

ภายหลังนางจึงได้สอบถามหมอประจำจวน พิษกู่ของกู้โม่หานไม่ใช่พิษกู่ธรรมดา

เขาได้รับพิษกู่ชนิดที่ร้ายแรงที่สุดชนิดหนึ่ง จำเป็นจะต้องหลับนอนกับผู้คน แถมสติสัมปชัญญะก็ยังค่อนข้างจะเลอะเลือน และจะไม่มีความปรานีความทะนุถนอมอีกด้วย

คนถอนพิษกู่ให้เขาก็จะเจ็บปวดเป็นอย่างมาก ทั้งยังจะสูญเสียความทรงจำอีก นี่ก็คือผลที่ตามมาของพิษกู่

นางอยากมาดู ว่าจะมหัศจรรย์ขนาดนั้นจริงหรือไม่......

หนานหว่านเยียนกวาดตามองหยุนอี่ว์โหรวแวบหนึ่ง ก็รู้ว่านางจงใจ จงใจเผยให้เห็นร่องรอยที่คลุมเครือเหล่านั้นออกมา ทิ่มแทงนาง

ดอกบัวขาวน้อยผู้นี้ ช่างทำให้คนรู้สึกสะอิดสะเอียนจริงๆ

จู่ๆ ทันทีที่นางนึกถึงร่องรอยแบบเดียวกันเหล่านั้นที่กู้โม่หานทิ้งไว้ก่อนหน้านี้ ก็ยังเกิดความรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาทันทีอย่างอธิบายไม่ได้

แถมยังเป็นครั้งแรกที่นางรู้สึกเช่นนี้อีกด้วย

เซียงอวี้ที่อยู่ข้างกายนางเห็นดังนั้น ทำแก้มตุ่ย บ่นพึมพำด้วยความไม่พอใจ

“ก็แค่เข้าหอกับท่านอ๋องเท่านั้น มีอะไรให้โอ้อวดนัก พระชายาของพวกข้าก็มีคุณหนูตัวน้อยตั้งสองพระองค์แล้ว”

ได้ยินดังนั้น หยุนอี่ว์โหรวไม่เพียงแค่ไม่โกรธ แต่ในตากลับยังรู้สึกตื่นเต้นอยู่รางๆอีกด้วย

พ่อบ้านกาวรีบกล่าว: “ยังไม่รีบเข้ามาอีก!”

หนานหว่านเยียนงงงันนิดหน่อย เงยหน้าเหลือบมองไป เห็นเพียงแค่คนที่แต่งตัวเป็นบ่าวผู้หนึ่ง ก้มหน้าต้นแต่ต้นจนจบ สาวเท้ามาถึงเบื้องหน้าของกู้โม่หานด้วยความรวดเร็ว แล้วคุกเข่าลง

“บ่าวชื่อตงเสวี่ย คารวะท่านอ๋องและพระชายาเพคะ”

ตงเสวี่ย?

ม่านตาของหนานหว่านเยียนเปลี่ยนไปทันที ไม่เข้าใจเล็กน้อย นี่ไม่ใช่บ่าวข้างกายของเจ้าของร่างเดิมหรือ?

ในความทรงจำของเจ้าของร่างเดิม ตงเสวี่ยกับนางเป็นเงาติดตามกันตลอดไม่เคยห่างกัน แต่ที่นางจำได้ก่อนที่เจ้าของร่างเดิมจะแต่งงาน ตงเสวี่ยก็ถูกฮูหยินเฉิงเซี่ยงขายไปแล้ว กู้โม่หานตามหานางกลับมาทำไม?

กู้โม่หานมองดูตงเสวี่ย จึงเปิดปากถามขึ้นด้วยเสียงที่เย็นชา: “เจ้ารู้หรือไม่ว่า ข้าตามหาตัวเจ้ามาด้วยเรื่องอันใด?”

ตงเสวี่ยพยักหน้าด้วยความสั่นเทา “บ่าว บ่าวรู้......”

นางเงยหน้าขึ้น แค่อยากจะมองดูหนานหว่านเยียน แต่ก็กลับตะลึงอย่างรุนแรงในทันใด

ผู้หญิงที่รูปโฉมงดงามผู้นี้ ยังเป็นคุณหนูที่นางรับใช้ก่อนหน้านี้หรือ?

นางจำได้แม่น ก่อนที่นางจะถูกฮูหยินเฉิงเซี่ยงไล่ออกไป คุณหนูตกระกำลำบากจนแทบตาย ได้รับการด่าประณามจากคนนับหมื่น โฉมหน้าก็อัปลักษณ์เป็นพิเศษ แต่หนานหว่านเยียนในตอนนี้ เห็นได้ชัดว่ากินอยู่อย่างดี รูปโฉมงดงามเป็นเลิศ สูงศักดิ์เป็นอย่างยิ่ง!

ตงเสวี่ยแทบไม่อยากจะเชื่อ แถมยังจ้องมองหนานหว่านเยียนด้วยความรู้สึกละอายใจอีก “บ่าว บ่าวรู้ ท่านอ๋องอยากถามเรื่องเมื่อห้าปีก่อน เกี่ยวกับเรื่องการเสียความบริสุทธิ์ของพระชายา.......”

ทันใดนั้น หยุนอี่ว์โหรวก็เอ่ยปากขึ้นในเวลาที่ไม่เหมาะไม่ควร จงใจจุดไฟสงคราม ตะคอกด่าด้วยโทสะ

“ในเมื่อเจ้ารู้ทั้งหมด เช่นนั้นยังไม่รีบพูดอีก ห้าปีก่อนคนชั่วช้าที่บังอาจได้ขนาดนั้นเป็นใครกันแน่ คิดไม่ถึงว่าจะกล้าหลอกเอาร่างกายของพระชายาไปได้—“