ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 505

กู้โม่หานกำลังตรวจสอบเรื่องนี้อยู่จริงๆหรือ?

ทันใดนั้นหนานหว่านเยียนก็หัวเราะอย่างเย็นชา ในใจรู้สึกทนไม่ได้มากขึ้นเรื่อยๆ

นางก็อยากดูเหมือนกัน ว่าเหตุการณ์นี้จะจบลงอย่างไร

แต่สายตาของตงเสวี่ยกลับมีความไม่เข้าใจเล็กน้อย นางมองดูกู้โม่หาน ขยับริมฝีปาก “ท่านอ๋อง ท่านไม่รู้หรือเพคะ? ท่านน่าจะรู้มานานแล้วไม่ใช่หรือเพคะ?”

หากว่ากู้โม่หานไม่รู้ แล้วตอนนี้พระชายาจะมีชีวิตอยู่ดีๆแบบนี้ได้อย่างไร?

กู้โม่หานรู้?

งั้นก็เท่ากับว่า ข่าวลือเป็นเรื่องจริงหรือ?

หยุนอี่ว์โหรวรู้สึกมีความสุขเป็นอย่างมากในพริบตา แต่บนใบหน้ากลับแสร้งมองไปทางกู้โม่หานด้วยความประหลาดใจ “อุ๊ย งั้นก็หมายความว่า เป็นคนเลี้ยงม้าผู้นั้นจริงๆหรือ?”

นางแอบหัวเราะเยาะในใจ หนานหว่านเยียนมีลูกแล้วจะยังไง เพียงแค่ตงเสวี่ยพูดถึงชายชู้ของหนานหว่านเยียนออกมา สุดท้ายกู้โม่หานก็ยังต้องเบื่อหน่ายและทิ้งหนานหว่านเยียนไป ไม่มีผู้ชายคนไหน สามารถทนรับภรรยาที่ไม่บริสุทธิ์ของตัวเองได้ ถึงเวลา โอกาสของนางก็มาแล้ว

พูดให้กระจ่างคือ หนานหว่านเยียนก็คือหญิงเสียบริสุทธิ์ที่มอบครั้งแรกให้คนชั่วไป และนาง อย่างน้อยที่สุดก็ได้ชื่อว่าเป็นผู้หญิงที่ได้อยู่ค้างคืนกับกู้โม่หานคืนหนึ่งที่แท้จริง

ทันทีที่คำนี้โพล่งออกมา กลิ่นอายรอบตัวของกู้โม่หานก็ควบแน่นอย่างฉับพลัน บรรดาผู้คนที่อยู่ในเรือนเซียงหลินล้วนเหมือนดั่งอยู่ในถ้ำน้ำแข็ง

สีหน้าของเซียงอวี้ซีดเผือด มองไปทางหนานหว่านเยียนด้วยความกังวลเป็นที่สุด

จบแล้ว วันนี้ท่านอ๋องจะต้องพิโรธเดือดดาลครั้งใหญ่เป็นแน่!

แต่ตงเสวี่ยกลับรีบส่ายหน้า น้ำเสียงเปลี่ยนเป็นรีบร้อนขึ้นมาทันที

“ไม่ใช่แน่นอนเพคะ! คนเลี้ยงม้าต่ำต้อยเช่นนั้น จะ......กับคุณหนูได้อย่างไร แน่นอนว่าต้องเป็นบุคคลผู้มีความสามารถฐานะสูงศักดิ์ผู้หนึ่งถึงจะถูกเพคะ!”

หรือว่าท่านอ๋องไม่รู้เช่นนั้นหรือ?

เช่นนั้นนางพูดหรือไม่พูดถึงจะเหมาะสม ต่อหน้าคนมากมายเช่นนี้ นี่.....นี่จะให้นางทำอย่างไร?

คิ้วของหนานหว่านเยียนขมวดแน่นขึ้นเรื่อยๆ

นางจำไม่ได้จริงๆว่าครั้งแรกของเจ้าของร่างเดิมให้ใครไปกันแน่ นั่นเป็นความทรงจำที่ว่างเปล่า ไม่ว่ายังไงก็นึกไม่ออก

หยุนอี่ว์โหรวก็แปลกใจเช่นกัน คิดไม่ถึงว่าจะไม่ใช่คนเลี้ยงม้า แต่เป็นคนที่ฐานะสูงศักดิ์ผู้หนึ่ง?

แต่นางตอบสนองได้เร็วมาก มองไปทางกู้โม่หาน “เอ่อ......ท่านอ๋อง ทีแรกโหรวเอ๋อร์คิดว่า พระชายากับคนเลี้ยงม้า........ตอนนี้ดูท่า หรืออาจจะมีคนอื่นเพคะ แต่ก็ไม่รู้ว่า ฐานะสูงศักดิ์นี่อยู่ที่ใด?”

พูดจบ นางสัมผัสถึงสายตาอันเฉียบคมของหนานหว่านเยียนที่ถาโถมเข้ามาหานางได้อย่างชัดเจน

แต่เวลานี้หยุนอี่ว์โหรวไม่ได้หวาดกลัวโดยสิ้นเชิง กลับกัน นางเชิดหน้าขึ้น จ้องมองไปทางหนานหว่านเยียนด้วยความดูถูกเล็กน้อย

ความคิดของกู้โม่หานไม่ได้อยู่บนตัวของทั้งสองคนโดยสิ้นเชิง เขามองดูตงเสวี่ย เสียงเย็นยะเยือกน่ากลัวกว่าปกติ: “เป็นผู้ใดกันแน่!”

ในที่สุด ตงเสวี่ยก็ทนอำนาจความกดดันไม่ไหว ร้องไห้เล่าต้นสายปลายเหตุของเรื่องราวทั้งหมดออกมา