เมื่อเห็นว่าสถานการณ์ไม่ดี หนานหว่านเยียนออกแรงหมดทั้งตัวจริงๆ ประจวบเหมาะกับที่กู้โม่หานกำลังสับสนกระวนกระวายใจ นางจึงได้ผลักเขาออกไป ตบเขาไปฉาดหนึ่งอย่างรุนแรง
“กู้โม่หาน! ไอ้คนสารเลว!”
บนใบหน้าอันสง่างามของชายหนุ่มปรากฏรอยฝ่ามือสีแดงขึ้นในพริบตา แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่มีความรู้สึกเจ็บปวด ราวกับสัตว์ร้ายเช่นนั้นเพ่งมองไปยังหนานหว่านเยียน
แต่เมื่อมองไปยังดวงตาอันสดใสที่เต็มไปด้วยความโกรธ ลูกกระเดือกของเขาก็เคลื่อนไหวอย่างอดไม่ได้ ตระหนักได้ว่าตัวเองทำเกินไปหน่อยแล้ว
อย่างไรซะการเข้าใจผิดระหว่างพวกเขาก็เพิ่งจะคลี่คลาย อย่างไรซะ ก็เป็นเพียงแค่เขาเท่านั้นที่มีความคิดสับสนกระวนกระวาย
“ขอโทษ เป็นข้าตื่นตระหนกเกินไป”
บนใบหน้าของหนานหว่านเยียนเป็นความโมโหอย่างไร้ที่เปรียบ นางคว้าจับคอเสื้อของตัวเอง มองดูเขา “ไสหัวออกไป”
กู้โม่หานยังไม่มีการเคลื่อนไหวใด ฉับพลันนั้นหน้าประตูก็มีเสียงเคาะประตูอย่างรีบร้อนดังขึ้น
“ท่านอ๋อง พระชายา องครักษ์เสิ่นทางนั้นมีความผิดปกติเพคะ!”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของหนานหว่านเยียนก็เปลี่ยนไปทันที สองสามวันมานี้นางได้ปรุงยาให้เสิ่นอี่ว์ตามปริมาณยาที่ได้ศึกษาออกมาก่อนหน้านี้ ให้เซียงเหลียนต้มให้เสร็จสรรพและส่งไปให้เสิ่นอี่ว์กิน
นับเวลา เขาก็น่าจะต้องฟื้นแล้ว
นางมองไปทางกู้โม่หาน เขาก็กำลังมองดูนางอยู่เช่นกัน อยากจะพูดแต่ก็หยุดไว้ เห็นได้ชัดว่าสนใจสถานการณ์ของเสิ่นอี่ว์เป็นอย่างมาก
หนานหว่านเยียนกำหมัดไว้แน่น ฝืนระงับอารมณ์ไว้ ตอบรับไปทางหน้าประตู “รู้แล้ว พวกข้าจะไปเดี๋ยวนี้!”
นางอ้อมกู้โม่หานไป จัดเสื้อผ้าให้ดีแล้วเดินออกไป
สายตาของกู้โม่หานหม่นหมองลงเล็กน้อย แต่ก็รีบตามนางไปอย่างรวดเร็ว
หากว่าเสิ่นอี่ว์สามารถฟื้นได้ เช่นนั้นเขาก็จะสามารถหาเบาะแสของฆาตกรที่อยู่เบื้องหลังได้แล้ว บางที......ยังอาจจะรู้ความจริงได้อีกด้วย
ทั้งสองคนมาถึงเรือนซีเฟิง หนานหว่านเยียนเดินตรงเข้าไปในห้อง และปิดประตูทันที กล่าวต่อกู้โม่หานที่อยู่หน้าประตูอย่างเย็นยะเยือกว่า “ท่านรออยู่ด้านนอก”
ตอนนี้นางไม่มีกระจิตกระใจคิดเล็กคิดน้อยกับกู้โม่หาน เพราะทันทีที่เสิ่นอี่ว์ฟื้น ก็จะสามารถนำพาความจริงมาได้
“อืม” กู้โม่หานยืนอยู่หน้าประตู เขามองดูประตูห้องปิดลง ความคิดความรู้สึกแปรปรวน “เจ้าต้องการอะไร ตะโกนเรียกข้าได้ทันที”
หนานหว่านเยียนไม่สนใจเขา เดินไปทางเสิ่นอี่ว์
เสิ่นอี่ว์นอนอยู่บนเตียง หนังตากระตุกอย่างรวดเร็วสองสามครั้ง นิ้วมือก็เคลื่อนไหวมากขึ้นกว่าก่อนหน้านี้แล้ว
ดูท่า ยาของนางได้ผลแล้วจริงๆ
หนานหว่านเยียนมีสีหน้าดีใจ อารมณ์ก็ดีขึ้นไม่น้อย รีบส่งเขาเข้าไปในห้วงเวลา
นางให้เสิ่นอี่ว์กินยาเพื่อฟื้นฟูการทำงานของเส้นประสาทก่อน จากนั้นจึงเชื่อมต่อเครื่องออกซิเจนไฮเปอร์บาริกเข้าสู่การฝึกฝนการทำงาน
รอจนเสร็จสิ้นไปหนึ่งรายการ นางก็ล้วงเข็มเงินออกมาอีก จุดเทียนเพื่อรมควัน หาจุดฝังเข็มกระตุ้นเส้นประสาทของเสิ่นอี่ว์สองสามจุดแล้วแทงเข้าไป.......
นิ้วมืออันเรียวยาวบีบและค่อยๆหมุนเข็มเงิน ทุกครั้งที่แทงลงไปล้วนระมัดระวังเป็นที่สุด
เหงื่อเม็ดเล็กละเอียดผุดเต็มหน้าผากของหนานหว่านเยียน นางช่วยรักษาให้เสิ่นอี่ว์ด้วยความรับผิดชอบและความละเอียดรอบคอบ ในดวงตาที่ชัดเจนเฉียบคมเปี่ยมล้นด้วยความจริงจัง
จนกระทั่งฝังเข็มเสร็จสิ้น หนานหว่านเยียนจึงให้เสิ่นอี่ว์กินซุปยาที่ปรุงขึ้นเป็นพิเศษอีกครั้ง แล้วพาเขาออกจากห้วงเวลาอย่างระมัดระวัง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้
อ่าน ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ ตอนที่ 998 - 1,846 www.sunnewsfocus.com...
อ่านยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ ตอนที่ 998 - 1846 sunnewsfocus.com นะคะ...
ขัดใจหลายหย่าง 1. นางเอก - ก็รู้ว่าตัวเองสู้เเพ้อ๋องทุกครั้ง เเทนที่จะฝึกวิชาป้องกันตัวบ้าง เเต่ก็ไม่เห็นทำไร 2. ลูก - ก็เห็นอยู่ว่าเเม่ตัวเองทุกข์ใจที่ต้องอยู่กับอ๋อง เเทนที่จะสนับสนุนให้เลิก เเต่ยังจะให้คบกันต่อ คือพวกเอ็งจะขาดพ่อไม่ได้เลยรึไงฟะ 3. อ๋อง - รักเเต่ใช้วิธีผิด นางไม่ยอมก็ขังนางไว้ เจอผู้ชายคนไหนก็ขู่จะทำร้ายเค้า ? เป็นพระเอกที่ห่วยบัดซบ...
ใครที่คิดว่าหนานหว่านเยียนอคติเกินไป ลองย้อนไปดูสิ่งที่กู้โม่หานทำกับนางเอกในช่วงแรกๆ ว่ามันสมควรให้อภัยกันง่ายๆมั้ย...
ไม่แปลกหรอกที่นางเอกจะเกลียดกู้โม่หาน และไม่ยอมให้อภัยกู้โม่หาน ก่อนหน้านั้นหนานหว่านเยียนโดนทำร้ายทั้งกายและจิตใจมามาก โดนจับขังในเรือนเย็น ทั้งตั้งท้องลูก คลอดลูกเอง เลี้ยงเอง ข้าวที่จะกินแทบจะหาไม่ได้ พระเอกมักจะเลือกช่วยหยุนอี่โหรวก่อนนางเอกเสมอ สมควรได้รับที่สิ่งทำไว้ในอดีต นางเอกไม่ได้ทำอะไรผิดแต่โดนพระเอกกระทำมาโดยตลอด...
ดูๆ ไปแล้ว เรื่องนี้คงมีแค่ 997 ไม่ต่อแล้ว เศร้าไปสิ...
ดูๆ ไปแล้ว เรื่องนี้คงมีแค่ 997 ไม่ต่อแล้ว เศร้าไปสิ...
กลับมาอัพเดทหน่อยจ้า..แอด,😁😁...
รออัพเดทนะคะ...
ขอเรื่อง หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์...