ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 507

กู้โม่หานบันดาลโทสะขนาดนี้ บรรดาผู้คนตัวสั่นเทา ล้วนไม่กล้าหายใจเสียงดังในพริบตา

สีหน้าของหยุนอี่ว์โหรวก็ซีดขาว มองดูกู้โม่หานด้วยความเหลือเชื่อ

ร่างกายทั้งตัวของนางสั่นสะท้านท่ามกลางสายลมอันเย็นยะเยือก แต่นางไม่กล้าขัดขืน จึงร้องไห้และโค้งตัวทำความเคารพ “เพคะ โหรวเอ๋อร์ โหรวเอ๋อร์จะกลับไปเดี๋ยวนี้”

พูดพลาง นางก็หมุนตัวจากไปราวกับหลบหนีไปเช่นนั้น

ในดวงตาของหยุนอี่ว์โหรวเต็มไปด้วยความแค้นเคืองและไม่ยินยอม ทีแรกนางคิดว่าวันนี้จะได้เห็นเรื่องน่าอายของหนานหว่านเยียน แต่กลับคิดไม่ถึงว่าตอนนี้ ตัวนางเองที่ได้กลายเป็นเรื่องน่าขันไปแล้วโดยแท้จริง

นางโกรธมากโมโหมาก!

หากรู้มาก่อนว่าหนานหว่านเยียนเสียตัวให้กู้โม่หาน นางก็ควรจะให้พ่อบ้านกาวแอบรับซื้อตงเสวี่ยผู้นี้ไว้ก่อน ดูซิว่าหนานหว่านเยียนยังจะพลิกตัวให้ชนะได้อย่างไรอีก!

เซียงอวี้อดที่จะแสดงสีหน้าความปลื้มปริ่มใจออกมาไม่ได้ รู้สึกว่าลืมตาอ้าปากได้แล้ว

ใครใช้ให้พระชายารองหยุนอวดดีขนาดนั้น เลื่อยขาเก้าอี้พระชายาอยู่ตลอด แทบอยากจะทำให้พระชายาไม่สามารถจะพลิกตัวได้อีก

ตอนนี้ถูกท่านอ๋องตำหนิเช่นนี้ สมควรแล้ว!

หนานหว่านเยียนมองดูเงาหลังที่หนีเตลิดจากไปของหยุนอี่ว์โหรว สีหน้าไร้ความรู้สึก ลำแสงประกายในดวงตา กลับปรากฏแววความเย็นชาออกมาเล็กน้อย “เซียงอวี้ กลับห้อง”

หนานหว่านเยียนหมุนตัวกลับห้อง ตั้งแต่ต้นจนจบก็ไม่ได้มองกู้โม่หานแม้สักแวบเดียว

วันนี้ตอนที่ตงเสวี่ยบอกความจริงออกมานางก็เพิ่งจะได้รู้ ที่แท้ครั้งแรกของเจ้าของร่างเดิมก็คือกับกู้โม่หาน ที่น่าหัวเราะก็คือ กู้โม่หานกลับเอาเรื่องนี้มาทำร้ายนางโดยตลอด

ความแค้นทั้งเก่าและใหม่พรั่งพรูขึ้นมาอย่างฉับพลัน นางรู้สึกหงุดหงิด โดยเฉพาะที่กู้โม่หานเข้าหอกับหยุนอี่ว์โหรว นางก็ยิ่งรู้สึกอึดอัดใจมากขึ้น อดกลั้นไฟโทสะก้อนหนึ่งไว้ อยากจะระบายออกมาก็ระบายออกมาไม่ได้อีก

“เพคะ พระชายา” ในจิตใจของเซียงอวี้ไม่เข้าใจ ตอนนี้ความเข้าใจผิดของท่านอ๋องและพระชายาก็ได้คลี่คลายแล้ว พระชายาก็ควรจะดีใจไม่ใช่หรือไง?

ทำไมดูเหมือนพระชายาไม่ได้ดีใจเลยล่ะ?

เพิ่งจะไตร่ตรองเสร็จ นางก็เห็นกู้โม่หานอ้อมผ่านนาง ไล่ตามหนานหว่านเยียนไป ตามหนานหว่านเยียนเข้าไปในห้องเงียบๆ

ฝีเท้าของเซียงอวี้ชะงัก มองไปทางพ่อบ้านกาว

พ่อบ้านกาวมองดูเซียงอวี้แวบหนึ่ง กระแอมเสียงหนึ่ง “เจ้าจัดหาที่อยู่ให้ตงเสวี่ยก่อนละกัน รอพระชายาจัดการลงโทษด้วยตัวเอง”

เซียงอวี้รับคำสั่ง “เจ้าค่ะ”

ในห้อง หนานหว่านเยียนยังตระหนักไม่ได้ว่าที่ตามนางเข้ามาคือกู้โม่หาน นางหันหลังให้กู้โม่หานอยู่ตลอด สนใจแต่จะจัดการเก็บสัมภาระบนเตียงโดยตัวเอง

“เซียงอวี้ เครื่องประดับเหล่านั้น ช่วยข้าหยิบมาหน่อยสิ”

กู้โม่หานเม้มริมฝีปากแน่น ตั้งแต่เข้าห้องเขาก็มองดูหนานหว่านเยียนเก็บสัมภาระเงียบๆ

แม้จะยากที่ซ่อนความตื่นเต้นดีใจในจิตใจไว้ได้หลังจากที่เขารู้ความจริง แต่ชั่วขณะนั้นเขากลับไม่รู้ว่าควรจะเผชิญหน้ากับหนานหว่านเยียนอย่างไร คำพูดเสียดสีทุกอย่างในวันวานที่ผ่านมา เวลานี้ล้วนกลายเป็นมีดแหลมคมที่เล็งตรงไปในจิตใจของเขา ทิ่มแทงเขาจนบาดเจ็บยับเยินไปทั้งร่าง

เขาเสียใจแล้ว เสียใจที่เคยทำกับนางเช่นนั้น ดูหมิ่นที่นางไม่บริสุทธิ์

ทั้งๆที่ นางเป็นแค่ของเขาคนเดียวตั้งแต่ต้นจนจบ

ทั้งๆที่เด็กผู้หญิงตัวน้อยทั้งสองคนนั้น ก็คือลูกของเขา แต่เขากลับสงสัย

เขามีความผิดจริงๆ