ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 511

หนานหว่านเยียนเหลือบมองหยุนอี่ว์โหรวโดยที่ไม่มีใครสังเกตได้ กล่าวเบาๆว่า

“อืม ฟื้นแล้ว”

เสิ่นอี่ว์ฟื้นแล้วจริงๆ? !

จิตใจของหยุนอี่ว์โหรวแทบจะหลุดออกมาเต้นอยู่ด้านนอกในพริบตา นางกำหมัดแน่นสีหน้าซีดขาว กัดริมฝีปากเบาๆ พยายามไม่ให้ตัวเองแสดงออกมาชัดเจนเกินไป

เช่นนั้นหนานหว่านเยียนรู้ความจริงแล้วใช่หรือไม่?

นางจบเห่แล้วใช่รึเปล่า? !

แววตาของกู้โม่หานร้อนผ่าวขึ้นมาในทันใด ปีติดีใจเป็นที่สุด ในน้ำเสียงอ่อนโยนมีความหวังเล็กน้อย “แล้วตอนนี้อาการของเขาเป็นอย่างไรบ้าง? ข้าสามารถพบเข้าได้หรือไม่?”

หนานหว่านเยียนเห็นได้ชัดว่า นัยน์ตาของหยุนอี่ว์โหรวมีแววความกระวนกระวายและหวาดกลัวแวบผ่าน

นางหัวเราะเยาะเย้ยในใจด้วยความเย็นชา คิดไม่ถึงว่า หยุนอี่ว์โหรวจะมีวันที่กลัวเป็นด้วย อดกลั้นความโกรธไว้ไม่อยู่ขนาดนี้ หน้าตาดูน่าเกลียดเหมือนศพเช่นนั้น

น่าเสียดายที่นางต้องไป ต่อกรกับหยุนอี่ว์โหรวไม่สามารถใช้ประโยชน์จากการเป็นผู้มีพระคุณที่แท้จริงมาสู้กับนางได้ ไม่เช่นนั้นยังจะสามารถปล่อยให้หยุนอี่ว์โหรวกระโดดโลดเต้นอยู่เช่นนี้ได้อย่างไร

“ตอนนี้ร่างกายของเขายังอ่อนแอมาก พักผ่อนไปแล้ว และสมองของเขาก็ได้รับความกระทบกระเทือนอีก จึงไม่มีความทรงจำก่อนที่จะได้รับบาดเจ็บในส่วนนั้น”

“ให้เขาพักผ่อนอย่างสงบสักระยะหนึ่ง ข้าจะคิดวิธีฟื้นคืนความทรงจำของเขา”

ไม่มีความทรงจำแล้ว?

อารมณ์ของหยุนอี่ว์โหรวขึ้นๆลงๆเหมือนดั่งนั่งรถไฟเหาะเช่นนั้น เมื่อครู่เพิ่งจะตื่นตระหนกกระวนกระวาย พริบตาเดียวกลับมาสงบเงียบอยู่ในใจแล้ว

นางแอบถอนใจด้วยความโล่งอก แต่ใบหน้ายังคงซีดเซียวจนน่ากลัว มองดูหนานหว่านเยียนที่มีแผนการอยู่ในใจเบื้องหน้า นัยน์ตาก็ค่อยๆปรากฏแรงอาฆาตออกมา

ไม่ได้ นางจะปล่อยให้หนานหว่านเยียนช่วยฟื้นคืนความทรงจำให้เสิ่นอี่ว์ไม่ได้ ไม่เช่นนั้นนางก็จบเห่แล้ว!

นางจะต้องให้ท่านอาจัดการเสิ่นอี่ว์ให้ได้ เพื่อขจัดปัญหาในอนาคต!

แต่กู้โม่หานกลับผิดหวังเล็กน้อย คิ้วของเขาขมวดขึ้น แต่ในดวงตาที่มองไปทางหนานหว่านเยียน เต็มเปี่ยมไปด้วยความอ่อนโยนและความซาบซึ้ง

“ไม่เป็นไร ข้ารู้ว่าเจ้าพยายามเต็มที่แล้ว”

“เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว เจ้าอยู่กินข้าวที่ข้าก่อนละกัน กินข้าวเสร็จ ข้าจะส่งเจ้ากลับไปพักผ่อน”

หนานหว่านเยียนเพ่งมองดูกู้โม่หาน ความแปลกใจชั่วขณะในดวงตาฟื้นกลับสู่ความสงบอย่างรวดเร็ว

นางก็คิดว่า เขาจะกดดันบีบคั้นคน ให้นางรีบรักษาเสิ่นอี่ว์ให้หายดีซะอีก

“ไม่จำเป็นแล้วเพคะ ใบสั่งยาต่อจากนี้ของเสิ่นอี่ว์ยังจำเป็นต้องปรับเปลี่ยน ข้าจะกลับไปเปลี่ยนใบสั่งยาให้เขา”

กู้โม่หานปฏิบัติต่อหนานหว่านเยียนด้วยความอ่อนโยนเป็นอย่างมาก และเป็นความอ่อนโยนที่นางรู้สึกโหยหาแม้แต่ในยามฝัน แต่หนานหว่านเยียนกลับละทิ้งเหมือนเป็นสิ่งไร้ค่าอย่างเห็นได้ชัด!

ดวงตาของหยุนอี่ว์โหรวถูกกัดเซาะด้วยไฟแห่งความอิจฉาริษยา นางกำแขนเสื้อไว้แน่นด้วยความโกรธ แถมยังต้องพยายามรักษาบุคลิกความเป็นคนที่น่ารักและอ่อนโยนของตัวเองไว้อีก

“ท่านอ๋อง ในเมื่อพระชายามีธุระปลีกตัวไม่ได้ งั้นโหรวเอ๋อร์ทานข้าวเป็นเพื่อนละกันเพคะ อีกอย่างพระชายาจะได้ไม่เสียเวลาในการรักษาองครักษ์เสิ่นด้วยเพคะ”

นางขยับเข้าไปใกล้เขา ใบหน้าแทบจะถูไปบนตัวของเขาแล้ว พูดด้วยความเสน่หาว่า: “ท่านอ๋อง หลังจากคืนนั้นมาโหรวเอ๋อร์ก็ไม่ได้พูดคุยกับท่านดีๆเลยเพคะ ในเมื่อท่านเข้าหอกับโหรวเอ๋อร์แล้ว เช่นนั้น.......”

“หุบปาก” ใบหน้าของกู้โม่หานบึ้งตึงในพริบตา ตัดบทโดยไม่มีความลังเลใดๆ เขามองหยุนอี่ว์โหรว ในดวงตาคมงามมีความดุดันมากขึ้นเรื่อยๆ

ทั้งที่รู้ว่าเมื่อคืนยุ่งวุ่นวายพันวันไปหมด ทั้งที่รู้ว่าเขาไม่ชอบ นางก็ยังจะพูดถึงเรื่องเข้าหออีก ตอนนี้เขารู้สึกได้มากขึ้นเรื่อยๆแล้วว่าหยุนอี่ว์โหรวมีแผนการร้ายลึกมากมาย เจตนาไม่ดี

“ข้าว่าเจ้าอ่อนแอขนาดนี้ ก็อย่าออกมาวิ่งเพ่นพ่านเลย จะหาหมอหลวงมารักษาให้เจ้า เจ้าก็พักผ่อนในเรือนให้ดีๆสักสิบวันครึ่งเดือนเถอะ”