ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 529

หนานหว่านเยียนเป็นคนที่เล่นกีฬาไม่เป็น อะไรที่เกี่ยวกับกีฬา นางล้วนทำได้แย่ที่สุด มองดูกู้โม่หานที่เป็นอัจฉริยะทางด้านกีฬา พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าเก่งก็พอ”

แบบนี้ จะได้สมดุลกัน ไม่ถึงกับแพ้อย่างย่ำแย่

เวลานี้ เสียงฆ้องดังสนั่นขึ้นมา

ลูกบอลที่ทำจากหนังแหลมแปดชิ้นที่เย็บเข้ากับเปลือก ข้างในเต็มไปด้วยอากาศธาตุ ถูกคนโยนสูงขึ้นมา

ทันใดนั้น บรรยากาศในสนามก็คึกคักขึ้นมา ทุกคนแทบก้าวเท้าออกไปพร้อมกัน

แต่คู่หนานชิงชิงกับฉินมู่ไป๋สองคู่นั้น ไม่นานก็ช้ากว่าทีมกู้โม่หานกับฉินอี้หรานไปไกลมาก

“ไม่ต้องกลัว วิ่งไปข้างหน้าอย่างผ่อนคลาย ที่เหลือ ยกให้เป็นหน้าที่ข้า” เสียงต่ำและน่าฟังของกู้โม่หานดังขึ้นมา

หนานหว่านเยียนแทบจะปล่อยวางภาระและความตึงเครียดไปโดยอัตโนมัติ

เพราะนางรู้ตัวเองว่า ตนเองไม่มีความสามารถด้านกีฬา วันนี้แค่ไม่พากู้โม่หานล้มหัวฟาดพื้นก็ถือเป็นบุญแล้ว

แต่จู่ๆ มือขวากู้โม่หานที่กำมือของนางไว้แน่น จู่ๆก็คว้าจับแขนซ้ายของนาง พร้อมโอบเอวของนางไว้

จากนั้น นางถูกโอบกอดขึ้นมาโดยแรงพลังหนึ่ง แต่ไม่ทำให้อึดอัด ร่างกายก็เบาหวิวขึ้นมา

หนานหว่านเยียนหันไปมองกู้โม่หานอย่างประหลาดใจ

ชุดเตะบอลสีทองเข้มบนตัวชายหนุ่มส่องแสงกระทบภายใต้แสงแดด ดูสะดุดตาและเย้ายวนเป็นพิเศษ

สัมผัสได้ถึงสายตาหนานหว่านเยียนที่หันมามอง กู้โม่หานพูดขึ้นด้วยสีหน้าเรียบเฉย น้ำเสียงสดใสว่า “ดูลูกบอล อย่าดูข้า”

ทันใดนั้น หนานหว่านเยียนรู้สึกว่าใบหูของตนเองค่อนข้างร้อนผ่าว นางรีบหันไปมองลูกบอลที่ลอยอยู่กลางอากาศ พร้อมรีบยกเท้าเตะลูกบอล

ลูกบอลทรงกลมสไลด์โค้งอย่างสมบูรณ์อยู่ในอากาศ แล้วลอยเข้าสู่เป้าประตูสูงโดยตรง

ทุกคนนิ่งอึ้ง พร้อมโห่ร้องขึ้นมา

“ได้คะแนนไวขนาดนี้เลยหรือ รวดเร็วเกินไปไหม”

“คิดไม่ถึงว่า ไท่จื่อเตี้ยนเซี่ยถูกมัดมือขวาไว้ ยังเก่งกาจถึงขนาดนี้ ยกไท่จื่อเฟยลอยขึ้นมาอย่างไม่เปลืองแรง มีพลังอันมหาศาลแต่กำเนิดจริงๆ”

“ไท่จื่อเฟยก็ฉลาดมาก เตะลูกบอลได้อย่างแม่นยำพอดี ทั้งสองคนให้ความร่วมมือกันอย่างลงตัวพอดี”

หนานหว่านเยียนเห็นลูกบอลถูกเตะเข้าประตูก็อึ้ง นางด้อยความสามารถด้านกีฬาอย่างมาก กลับสามารถทำคะแนนได้ด้วย ทันใดนั้นก็ร้องขึ้นมาอย่างดีใจ

“ว้าว ข้าเก่งมากเลย”

รอกลับไปจะต้องอวดกับเกี๊ยวน้อยสักหน่อย