ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 530

ฉินมู่ไป๋จงใจหกล้ม กู้โม่หลิงก็เกือบถูกนางพาล้มไปด้วย

เขาเห็นฉินมู่ไป๋เก็บก้อนหินมาหลายก้อน แล้วตอนที่ลุกขึ้นมา ก็โยนก้อนหินไปหาหนานหว่านเยียนอย่างรุนแรง

ตอนนี้ หนานหว่านเยียนกำลังใจจดใจจ่อไล่ตามฉินอี้หราน ไม่เห็นถึงความประสงค์ร้ายของฉินมู่ไป๋

ส่วนกู้โม่หาน ใกล้จะสามารถแย่งลูกบอลมาจากฉินอี้หรานได้แล้ว กลับรู้สึกได้ถึงรัศมีสังหาร

ดวงตาคู่งามดั่งหงส์เยือกเย็นลงทันที กู้โม่หานหยุดชะงัก แล้วดึงหนานหว่านเยียนที่กำลังวิ่งอยู่มาอุ้มกอดไว้

จากนั้น เขาจับจ้องมอง ใช้เท้าเตะก้อนหินที่ลอยมานั้นย้อนกลับไปทางเดิม

หนานหว่านเยียนที่ถูกอุ้มขึ้นมาอย่างกะทันหันยังไม่ทันรู้ตัว ได้ยินเสียงฉินมู่ไป๋ร้องขึ้นมาอย่างเจ็บปวด

นางจึงหันไปมองฉินมู่ไป๋ แล้วก็เห็นฉินมู่ไป๋กับกู้โม่หลิงล้มไม่เป็นท่า

ทุลักทุเลอย่างมาก

จากนั้น นางก็ได้ยินเสียงส่ายระฆังดังขึ้น ทันใดนั้นก็มีเสียงโห่ร้องดังสนั่นหวั่นไหว

“เข้าแล้ว”

“ไท่จื่อเตี้ยนเซี่ยเตะลูกบอลเข้าอีกแล้ว ยอดเยี่ยมมากๆเลย”

ฉินอี้หรานกำลังเตะบอลอยู่ดีๆ จู่ๆก็ได้ยินเสียงฉินมู่ไป๋กรีดร้องขึ้นมา หันไปสนใจเพียงชั่วขณะหนึ่งเดียว ลูกบอลก็ถูกกู้โม่หานแย่งไปแล้ว

ตอนที่เขาเงยหัวขึ้นมา กู้โม่หานก็ชนะแล้ว สีหน้าฉินอี้หรานเปลี่ยนไปทันที เขาหันไปมองหนานหว่านเยียนกับกู้โม่หาน ดวงตาแฝงไปด้วยความกระหายเลือดและตื่นเต้นเล็กน้อย

ยอดเยี่ยมไม่เบา

ส่วนฉินมู่ไป๋ยิ่งโกรธโมโหจนหน้าเขียว

เดิมเมื่อกี้นางคิดอยากจะใช้ก้อนหินโจมตีหนานหว่านเยียน ให้นางเสียหน้า ใครจะคิดว่ากู้โม่หานจะเก่งขนาดนี้ เอาก้อนหินที่นางโยนออกไป ย้อนคืนมาให้กับนาง ทำให้นางล้มลงอย่างทุลักทุเล จนใบหน้าแทบจะได้รับบาดเจ็บ

และภายใต้สถานการณ์แบบนี้ กู้โม่หานยังสามารถแย่งลูกบอลไปจากพี่ชายของนาง จนได้ชัยชนะ

น่าโมโห น่าโมโหจริงๆ

นางกำหมัดไว้แน่น เชือกรัดจนทำให้กู้โม่หลิง ที่อยู่ด้านหลังนางเจ็บจนขมวดคิ้วพูดขึ้นว่า “องค์หญิง เบาหน่อย....”

ฉินมู่ไป๋หันไปตะคอกพูดขึ้นว่า “หุบปาก”

หนานหว่านเยียนมองดูสถานการณ์แล้ว ต่อให้ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็มั่นใจว่าเมื่อกี้จะต้องเกิดเรื่องอะไรบางอย่างแน่ นางถูกกู้โม่หานวางลงกับพื้นอีกครั้ง มองดูเขาด้วยสายตางุนงง พร้อมถามขึ้นว่า “เกิดอะไรขึ้น?”

กู้โม่หานกอดเอวบางของนางไว้แน่น พร้อมกระตุกมุมปาก พูดขึ้นมาอย่างเรียบเฉยว่า “เรื่องเล็ก”

หนานหว่านเยียนยิ่งงุนงง แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรมาก

กู้โม่หานเตะลูกบอลเข้าประตูสองลูกติดกัน บรรยากาศในสนามแข่งคึกคักอย่างมาก ส่วนการแข่งขันต่อมา เกือบจะกลายเป็นสถานการณ์สองด้าน

ด้านหนึ่งคือให้กำลังใจฉินอี้หรานอย่างบ้าคลั่ง ส่วนอีกด้าน ให้กำลังใจกู้โม่หานกับหนานหว่านเยียนที่วันนี้ทำให้ทุกคนหูตาสว่างขึ้น

ส่วนฉินมู่ไป๋กับกู้โม่หลิง ยังมีหนานชิงชิงสองสามีภรรยา เพราะเข้ากันกับทีมไม่ได้ สูญเสียกำลังอย่างมาก จนเมื่อถึงตอนสุดท้าย ก็ต่างวิ่งไม่ไหวแล้ว

การแข่งขันจบลงอย่างรวดเร็ว

ด้านหนึ่งพวกเขาพูดชื่นชมฉินอี้หรานไม่หยุด ด้านหนึ่งก็ไปโค้งคำนับต่อหน้ากู้จิ่งซาน

“วันนี้พวกกระหม่อมถือว่าได้เห็นถึง พลังอานุภาพของเทพสงครามแคว้นซีเหย่แล้ว”

“คิดไม่ถึงว่า ไท่จื่อเตี้ยนเซี่ยไม่เพียงมีความสามารถในการยิงธนู ฝีมือในการเตะบอลก็ไม่แพ้กัน แม้แต่ไท่จื่อเฟย ก็ไม่ได้อ่อนแอเหมือนอย่างผู้หญิงปกติทั่วไป”

“การแข่งขันทั้งสองครั้งนี้ แคว้นเทียนเซิ่งเราพ่ายแพ้อย่างเลื่อมใสอย่างสุดจิตสุดใจ”

กู้จิ่งซานฟังคำพูดชื่นชมของพวกเหล่าขุนนางแคว้นเทียนเซิ่ง สายตาที่หันไปมองกู้โม่หานกับหนานหว่านเยียน อดไม่ได้ที่จะแอบซ่อนความชั่วร้าย

การแข่งขันนะเมื่อกี้เขามองอยู่ตลอด และก็เข้าใจดี ลูกชายของตนคนนี้ ตอนนี้ปีกกล้าขาแข็ง ใกล้จะไม่อยู่ภายใต้การควบคุมของเขาแล้ว

ตอนนี้ แม้แต่แคว้นอื่น ยังรู้สึกดีต่อกู้โม่หาน

คิดถึงเมื่อหลายวันก่อน ที่เขาตั้งใจหาเรื่องกู้โม่หาน สายตากู้จิ่งซานเยือกเย็นลงเล็กน้อย

แต่น้ำเสียงของเขายังคงพูดขึ้นมาอย่างเป็นธรรมชาติว่า “วันนี้ฝีมือของงผิงซวนอ๋อก็ไม่ด้อย ลูกชายอีกหลายคนของข้า ยังสู้ไม่ได้ มีเพียงไท่จื่อที่พอสามารถสู้ผิงซวนอ๋องได้บ้าง”

“การเตะบอลกับการยิงธนูในวันนี้ ข้าล้วนพอใจอย่างมาก ทหาร มอบรางวัลให้กับทุกคน”

เฟิ่งจงฉวนรีบไปจัดการเรื่องของรางวัล ฉินอี้หรานไม่สนใจสิ่งของนอกกายพวกนี้ หนานหว่านเยียนกลับดีใจไม่น้อย

มีของรางวัลเพิ่มขึ้น เส้นทางความมั่งคั่งของการหย่ากันก็จะเยอะขึ้นมาด้วยเหมือนกัน

ฉินมู่ไป๋กับกู้โม่หลิงแกะเชือกออกจากกันแล้ว ก็รีบมาหากู้โม่หาน

“ไท่จื่อเตี้ยนเซี่ยเก่งมากจริงๆ แม้แต่พี่ชายยังแพ้ให้กับเจ้า....”