ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 531

สายตาของนางมองดูกู้โม่หานอย่างรุ่มร้อน ไม่สนใจหนานหว่านเยียนที่อยู่ด้านข้างเขา

หนานหว่านเยียนคิดถึงเมื่อกี้ที่ฉินมู่ไป๋ล้มลงอย่างทุลักทุเล จึงไม่พูดอะไร

หนานหว่านเยียนไม่ชอบไล่ผู้หญิงคนอื่นเสมอ กู้โม่หานจึงคว้าจับมือของหนานหว่านเยียนไว้ แล้วลากนางมาซบแนบอกตน พร้อมพูดกับฉินมู่ไป๋ว่า “วันนี้ โชคดีที่ข้ามีพระชายาอยู่เคียงข้างกาย จึงทำให้สามารถเอาชนะผิงซวนอ๋องได้”

“แต่เมื่อกี้ ข้าเห็นว่าองค์หญิงฮั่นเฉิงกับน้องเจ็ดก็เข้ากันได้ไม่เลว”

“เขา?” พูดถึงกู้โม่หลิง ฉินมู่ไป๋ก็โกรธโมโหขึ้นมา

แล้วประโยคนี้ ก็สามารถเบี่ยงเบนความสนใจของนางได้สำเร็จ

เมื่อกี้นางล้มลง กู้โม่หลิงก็ล้มลงไปพร้อมกับนาง หลังจากนั้นก็พูดบ่นอยู่ด้านข้างตลอด ไม่ยอมวิ่งต่อไป บอกว่ากลัวเจ็บกลัวล้ม

หากไม่ใช่เป็นเพราะเขาเป็นภาระเป็นตัวถ่วงของนาง วันนี้นางจะพ่ายแพ้อย่างทุลักทุเลแบบนี้หรือ?

ฉินมู่ไป๋พูดบ่นก่นด่ากู้โม่หลิงอยู่ในใจ ไม่ทันได้สังเกตเห็นว่า กู้โม่หานดึงพาหนานหว่านเยียนเดินจากไปแล้ว

ตรงไม่ไกลออกไป หนานชิงชิงมองดูทั้งสามคนพูดคุยกัน มุมปากกระตุกโค้งงออย่างดูถูกเหยียดหยามและแปลกประหลาด

นางหันไปมองกู้โม่เฟิง ด้วยสายตาเย็นชา

“หากท่านอ๋องไม่มีเรื่องอะไรแล้ว หม่อมฉันขอตัวก่อน จะได้ไม่ทำให้ท่านอ๋องหงุดหงิดใจ”

ที่จริง นางต่างหากที่มองดูกู้โม่เฟิไม่คิดดิ้นรนแย่งชิงอะไรแล้วหงุดหงิดมากกว่า เมื่อกี้หากไม่ใช่เพราะกู้โม่เฟิง นางก็จะไม่พลาดที่จะได้แสดงความสามารถของตนเอง

กู้โม่เฟิงมองดูนางแวบหนึ่ง แล้วก็ไม่สนใจ

เวลานี้ กู้จิ่งซานพูดขึ้นมาว่า “การแข่งขันก็ผ่านมาครึ่งค่อนวันแล้ว ทุกคนต่างก็เหงื่อไหล อย่างเหน็ดเหนื่อย ไปพักผ่อนก่อน ตอนกลางคืนทานอาหารอย่างสบาย ลองชิมอาหารเลิศรสในวัง”

ชี่กุ้ยเฟยยิ้มแย้มอย่างอ่อนโยน พร้อมพูดขึ้นว่า “ใช่ ลำบากทุกคนแล้ว ให้พวกนางกำนัลพาทุกคนไปอาบน้ำพักผ่อน”

ทุกคนเตะบอลจนเหงื่อไหลท่วมตัว จึงไม่มีข้อคัดค้าน หลังจากตอบรับแล้วก็ตามพวกนางกำนัลเดินจากไป

เพราะห้องผู้ชายกับผู้หญิงนั้นแยกกัน ดังนั้นหนานหว่านเยียนกับกู้โม่หานจึงก็แยกจากกันท่ามกลางฝูงคน

ก่อนจากกัน กู้โม่หานมองดูนางพร้อมพูดขึ้นว่า “ก่อนอาบน้ำให้ดื่มน้ำก่อน”

“ได้” หนานหว่านเยียนไม่สามารถที่จะเคยชินกับสายตาที่แสร้งทำเป็นอ่อนโยนของเขา หลังจากผงกหัวไปเรื่อยแล้ว ก็หันเดินจากไป

ฉินอี้หรานพูดสั่งเตือนฉินมู่ไป๋เสร็จ แล้วก็เดินตามคนอื่นไป

ฉินมู่ไป๋กำลังโกรธโมโหอยู่ คิดอยากไปไล่ตามกู้โม่หาน กลับถูกนางกำนัลคนหนึ่งร้องเรียกไว้

“องค์หญิงฮั่นเฉิง ขอเชิญท่านไปกับบ่าวอีกทางด้านหนึ่ง ถนนภายในวังซับซ้อน เดี๋ยวท่านจะหลงทาง”

ฉินมู่ไป๋ขมวดคิ้วอยากพูดปฏิเสธ แต่ก็คิดถึงก่อนที่ฉินอี้หรานจะจากไป ได้บอกให้นางเชื่อฟังอย่าก่อเรื่องอีก นางจึงยอมเชื่อฟัง

นางเม้นริมฝีปากอย่างไม่พอใจ มองดูนางกำนัลคนนี้แวบหนึ่ง แล้วก็พูดขึ้นว่า “ไปเถอะ”