ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 532

หนานหว่านเยียนสะดุ้งตกใจ ยกมือคิดอยากต่อต้าน แต่นางมีแรงน้อยมาก ไม่สามารถที่จะต่อสู้ได้เลย

หนานหว่านเยียนรู้ข้อนี้ดี จึงไม่ทำการต่อสู้ที่ไม่มีประโยชน์อีกต่อไป อีกอย่าง นางก็อยากรู้ว่า คนพวกนี้ต้องการวางแผนทำอะไร

เห็นหนานหว่านเยียนไม่ขัดขืนแล้ว ยังนึกว่านางยอมจำนน เขาจึงคว้าดึงหนานหว่านเยียนไปยังด้านหลังภูเขาเทียม อาศัยภูเขาเทียมบดบัง เอาผ้ายัดปากของนางไว้ก่อน ตอนที่มัดมือทั้งคู่ของนาง จู่ๆฝ่ามือของเขาก็เจ็บปวดขึ้นมา

คนคนนั้นรีบมองดูหนานหว่านเยียน เห็นนางถลึงตาใส่เขา จึงส่งเสียงเมิน มัดมือมัดเท้าของนางเสร็จแล้วก็เอาผ้าดำคลุมไว้ แล้วแบกตัวนางขึ้นมาเดินมุ่งหน้าไปทางใต้

หนานหว่านเยียนถูกคลุมหัวไว้ รอบๆมืดมิดไปหมด แต่นางรู้สึกว่า ตอนนี้ตนเองไม่ได้ออกไปจากเรือนเซิง

สักพัก นางก็ได้ยินเสียงเปิดประตู จากนั้น นางก็ถูกคนคนนั้นโยนวางลงพื้น ประตูห้องด้านหลังถูกปิดแล้วก็ลงกลอนล็อกไว้

หนานหว่านเยียนฟังอยู่สักพัก ภายในห้องเงียบสงัดจนน่ากลัว เหมือนไม่มีคน นางจึงใช้หัวพิงด้านข้างไว้ พยายามดันเอาผ้าที่คลุมหัวหลุดออกมา

รอเมื่อมองเห็นชัดเจน หลังจากนางมองดูสถานการณ์รอบๆ ก็แทบหยุดหายใจ

เห็นตรงหน้านางมีผู้ชายหน้าตาหล่อเหลานอนอยู่ ตอนนี้กำลังหลับตาสนิท ท่าทีเหมือนทรมานอย่างมาก สีหน้าขาวซีดจนเกินเหตุ ใบหูกลับแดงไปจนถึงใบหน้า ดูไม่เป็นธรรมชาติอย่างมาก

คนคนนี้ก็คือ อ๋องเจ็ดกู้โม่หลิง

สายตาหนานหว่านเยียนสั่นไหว ผลที่ลักพาตัวนางมา คิดอยากให้นางกับกู้โม่หลิงมีอะไรกัน?

นางขยับตัวห่างไกลจากกู้โม่หลิงมาหน่อย พบว่าเขาหายใจค่อนข้างรุนแรง เหมือนถูกคนวางยาในปริมาณมาก

ทันใดนั้น ก็รู้สึกขนลุกขึ้นมา

ในขณะเดียวกันนางก็เข้าใจแล้วว่า องค์หญิงฮั่นเฉิงหมดสตินั้นเป็นเรื่องโกหก เหตุผลก็คือเพื่อหลอกล่อนาง การวางแผนของคนที่อยู่เบื้องหลังนั้น ต้องเป็นการวางแผนใหญ่ยิ่งกว่าที่นางคิดไว้

แต่ว่าตอนนี้ นางไม่รู้ว่าเมื่อกู้โม่หลิงตื่นขึ้นมาแล้วจะทำอะไรต่อนางหรือเปล่า แต่จากที่เคยหยั่งเชิงกู้โม่หลิงมาแล้วหลายครั้ง นางรู้ว่าคนคนนี้รอบคอบอย่างมาก มีความทะเยอทะยาน ต่อให้คิดลงมือทำอะไรนาง ก็น่าจะไม่ใช่ตอนนี้

ไม่ว่ายังไง ต่อให้รู้ว่าไม่มีความหวังแต่ก็ต้องลองเสี่ยงดูสักครั้ง

เมื่อคิดแบบนี้ หนานหว่านเยียนยื่นเท้าทั้งคู่ออกไป เตะไหล่กู้โม่หลิงเบาๆ ปากส่งเสียงร้อง “อู้อี้”

เห็นชายหนุ่มไม่ขยับเขยื้อน หนานหว่านเยียนขมวดคิ้ว เห็นมีแจกันดอกไม้บนโต๊ะด้านข้าง จึงขยับตัวไป ใช้หลังกระแทกชนขาโต๊ะอย่างแรง

ในที่สุด แจกันสั่นคลอนและตกลงสู่พื้นภายใต้แรงกระแทก เสียงดังจนแสบหู หนานหว่านเยียน พยายามดันร่างกาย ไปหยิบเอาเศษกระเบื้องมาหนึ่งอัน แล้วไปกรีดให้กู้โม่หลิงเลือดไหล

แล้วในตอนนี้ ด้านหลังก็มีเสียงแหบอย่างเจ็บปวดพูดขึ้นมาว่า “พี่.....สะใภ้หก?”

หนานหว่านเยียนหันกลับไปมองอย่างกะทันหัน เห็นกู้โม่หลิงไม่รู้ว่าลุกขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ยืนอยู่ข้างหลังนาง จ้องมองดูนางจากที่สูง

สายตาของชายหนุ่มแฝงไปด้วยความกระหายเลือดและพร่ามัว ยังค่อนข้างไม่สามารถควบคุมได้ พร้อมพูดขึ้นว่า “พี่สะใภ้หกมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร ข้า ข้ารู้สึกร้อนไปทั้งตัว.... รู้สึกอยาก อยาก....”

“วู้ วู้” หนานหว่านเยียนถลึงตาโต อยากจะพูดแต่ถูกเอาผ้ายัดปากไว้ ไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้

เห็นกู้โม่หลิงเดินเข้ามาใกล้นาง พร้อมสีหน้าเจ็บปวด สายตาพร่ามัว