ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 536

ฉินมู่ไป๋เกิดเรื่องรึ!

หนานหว่านเยียนสบตากับกู้โม่หาน และทั้งสองก็เดินตามองครักษ์ไปทันที

ขณะกู้โม่หานเดิน ก็ถามว่า “เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับองค์หญิง”

องครักษ์แสดงสีหน้าลำบากใจเล็กน้อย “ข้าน้อยมิกล้าเอ่ยวาจาเพ้อเจ้อ เตี้ยนเซี่ยเสด็จไปก็รู้แล้วพ่ะย่ะค่ะ”

สายตาหนานหว่านเยียนขยับเล็กน้อย กู้โม่หานก็ไม่ได้พูดอะไรอีก พวกเขารีบไปหาฉินมู่ไป๋...

สิบห้านาทีก่อนหน้านี้

หลังหนานชิงชิงกับชิวซวงรออยู่ที่ห้องทางทิศตะวันตกครึ่งก้านธูป ก็มีองครักษ์คนหนึ่งวิ่งเข้ามา ซึ่งเป็นคนที่จับตัวหนานหว่านเยียนไปที่ห้องกู้โม่หลิง

องครักษ์คนนั้นทำความเคารพหนานชิงชิงอย่างนอบน้อม “พระชายา”

เมื่อชิวซวงเห็นเขา ก็รีบเอ่ยถามว่า “เป็นอย่างไรบ้าง”

องครักษ์ตอบว่า “แผนการทั้งหมดเรียบร้อยพ่ะย่ะค่ะ พระชายาอี้ ท่านอ๋องเจ็ด องค์หญิงฮั่นเฉิง และอี้อ๋องเดิมตามเกมแล้ว ทว่า มีเรื่องผิดพลาดเล็กน้อยพ่ะย่ะค่ะ”

เดิมหนานชิงชิงอารมณ์ดีมาก แต่เมื่อได้ยินถึงตรงนี้ก็อดประหม่าขึ้นมาไม่ได้ “เรื่องผิดพลาดอะไร”

องครักษ์รีบรานงานเรื่องที่ทราบ ให้หนานชิงชิงฟัง “ห้องของท่านอ๋องเจ็ดไม่ทราบว่าถูกท่านอ๋องเจ็ดหรือไท่จื่อเฟยวางเพลิง ตอนนี้ไฟไหม้แล้ว แต่เรื่องนี้ยังไม่ถึงพระกรรณฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ”

“ส่วนคนในห้อง ข้าน้อยก็ให้คนเปลี่ยนสถานที่ทันที ส่งไปยังสถานที่อื่น แผนการไม่ได้หยุดชะงักเลยพ่ะย่ะค่ะ”

หนานชิงชิงขมวดคิ้ว “ไม่หยุดชะงักก็ดี”

แผนการในวันนี้ ขอเพียงผลลัพธ์ถูกต้อง ใครจะไปสนใจเรื่องกระบวนการกัน

กู้โม่หลิงกับหนานหว่านเยียนจะไปที่ไหนนางไม่สน ตราบใดที่เป้าหมายสำเร็จ นางล้วนยินดีทั้งนั้น

หนานชิงชิงลุกขึ้น จัดผมอย่างเกียจคร้าน พร้อมรอยยิ้มเย็นยะเยือก “ไปกันเถอะ ได้เวลาชมการแสดงดีๆ แล้ว”

องครักษ์เดินนำหน้าไป โดยไม่ส่งเสียง

ชิวซวงก็เดินตามข้างกายหนานชิงชิงไปอย่างเงียบๆ

อีกเดี๋ยวเดียว เรื่องอื้อฉาวระหว่างหนานหว่านเยียนกับท่านอ๋องเจ็ดก็จะเป็นที่รู้กันโดยทั่ว เมื่อถึงตอนนั้น ก็จะถึงคราพระชายาพลิกกลับมาเป็นผู้นำแล้ว!

คนทั้งหลายเดินไปที่ที่เปลี่ยนใหม่ ระหว่างทาง เจอทูตหลายคนของแคว้นเทียนเซิ่งและแคว้นซีเหย่ที่อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว

ทุกคนต่างรีบวิ่งออกจากห้องของแต่คน เพราะไฟไหม้ที่ห้องท้ายเรือนเซิง

หนานชิงชิงฉวยข้ออ้างหลีกเลี่ยง นำผู้คนไปยังทิศทางตรงข้าม

ยังไม่ทันถึงหน้าห้อง หนานชิงชิงก็ได้ยินเสียงน่าอับอาย ดังมาจากห้องตรงหน้าที่อยู่ห่างออกไปสิบก้าว

ชั่วขณะนั้นเอง นางยิ้มเย้ยหยันในใจ หนานหว่านเยียนช่างเสเพลจริงๆ

แต่ใบหน้านางกลับแสร้งทำเป็นขวยอาย เอ่ยปากด้วยท่าทางไม่พอใจ “นี่...มันกลางวันแสกๆ มีคนกล้าทำเรื่องฉาบฉวยเช่นนี้ในวังได้อย่างไร!”

ฉากนี้ช่างดูคุ้นตา ครั้งที่แล้ว หนานชิงชิงกับฮูหยินเฉิงเซี่ยงประมาททำให้หนานหว่านเยียนหลบหนีไปได้ ด้วยเหตุนี้ จึงทำให้ฮูหยินเฉิงเซี่ยงมีจุดจบอย่างน่าสลดใจ

แต่ครั้งนี้ หนานชิงชิงขอสาบานว่า นางจะไม่มีทางทำผิดพลาดเช่นนั้นซ้ำอีก