ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 540

สายตาหนานชิงชิงพลันแข็งทื่อ ในใจตื่นตระหนกเล็กน้อย แต่กลับแสร้งทำเป็นสงบ “ไม่ผิด เป็นข้าเอง”

กู้โม่เฟิงเหลือบมองหนานชิงชิง สายตาเริ่มซับซ้อน

เขารู้ว่าหนานชิงชิงกระวนกระวายใจ แต่ไม่ว่านางจะเป็นอย่างไร ก็คงไม่มีทางทำเรื่องเลวร้ายเช่นนี้ออกได้กระมัง

อีกทั้ง นางไปเอาเส้นสายมาจากไหน

หนานหว่านเยียนหรี่ตามองหนานชิงชิง คิดไม่ถึงว่าจะเป็นหนานชิงชิงที่พบเจอก่อนอีกแล้ว

“งั้นขอพี่สาวยื่นมือออกมา กุมซองหอมนี่เอาไว้”

หนานชิงชิงบังคับตัวเองให้สงบ ใช้สองมือรับแล้วกุมซองหอมเอาไว้ จากนั้นก็ปล่อยออก

ฝ่ามือของนางไม่ปรากฏสิ่งผิดปกติอะไร สายตาเย็นชาทิ่มแทงหนานหว่านเยียน เอ่ยน้ำเสียงยั่วยุ “เสร็จแล้วรึ”

ดวงตาหนานหว่านเยียนสั่นไหว กวาดตามองนาง “ใช่แล้ว”

จากนั้น หนานชิงชิงก็ถอยกลับไปข้างกายกู้โม่เฟิงเหงื่อเย็นบนฝ่ามือไหลออกมา แล้วกัดฟัน

กู้โม่เฟิงไม่ได้พูดอะไร แต่มองสีหน้าหนานชิงชิง สีหน้าค่อยๆ จริงจังขึ้นมา

นางคือมารดาบังเกิดเกล้าของหลินเอ๋อร์ หากนางพัวพันเรื่องโง่เง่าเช่นนี้เข้า เขาควรจะจัดการอย่างไร...

หลังตรวจสอบหนานชิงชิงเสร็จ หนานหว่านเยียนก็มองทางพวกองครักษ์แถวหนึ่ง เอ่ยถามเสียงดังว่า “คนที่พังประตูเมื่อครู่ เป็นพวกเจ้าเหล่านี้หรือ”

องครักษ์ที่อยู่ข้างหน้าพยักหน้าด้วยความนอบน้อมทันที “พ่ะย่ะค่ะ ไท่จื่อเฟย”

“งั้นก็ดี” หนานหว่านเยียนโยนซองหอมให้องครักษ์ที่อยู่ข้างหน้า “เริ่มตั้งแต่เจ้า ไปทีละคน”

ซึ่งคนสุดท้ายของแถว องครักษ์ข้างกายหนานชิงชิงคนนั้น ก็ร่างสั่นเทาอย่างเห็นได้ชัด

ในใจหนานชิงชิงกับชิวซวงก็อกสั่นขวัญแขวนตามเช่นกัน

ทุกคนกลั้นหายใจมองดูอย่างตั้งมั่น กู้โม่หานติดตามข้างกายหนานหว่านเยียน ดวงตาหงส์เฉียบคมจับจ้องที่องครักษ์ตรงหน้าพวกนี้

เขามองดูคนแรกคลายมือ ไม่มีอะไรผิดปกติ

คนที่สองเหมือนกัน

คนที่สามก็แล้ว คนที่สี่...

จนกระทั่งคนสุดท้ายของแถว องครักษ์ข้างกายหนานชิงชิงคนนั้นยื่นมือออกมาอย่างประหม่า แต่กลับเห็นฝ่ามือขวาของเขา มีรอยขีดชัดเจน

สายตาหนานหว่านเยียนเย้ยหยัน กู้โม่หานขมวดคิ้วอย่างนิ่งเงียบ “ตาเจ้าแล้ว”

“พ่ะย่ะค่ะ...” องครักษ์คนนั้นรับซองหอมมา กุมไว้ในฝ่ามือ จากนั้นส่งคืนให้หนานหว่านเยียนอย่างไว “บนมือข้าน้อยมีบาดแผล เกรงว่าจะทำให้ซองหอมของไท่จื่อเฟยแปดเปื้อนพ่ะย่ะค่ะ”

หนานหว่านเยียนชำเลืองมองที่ฝ่ามือของชายคนนั้นอย่างเฉยเมย “อืม ไม่มีอะไรผิดปกติ”

เมื่อพูดจบ นางก็หันกายจากไป

หนานชิงชิงกับชิวซวงที่อกสั่นขวัญหายเมื่อครู่ ก็ผ่อนคลายความระมัดระวังลงทันที